ΠΟΝΕΜΕΝΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

του Αρχιμ.Χρυσοστόμου Λαγουμτζή

Υπάρχουν άνθρωποι που μια ζωή παλεύουν

και σηκώνουν έναν σταυρό
που δεν υπάρχει κανείς άλλος να το σηκώσει.
Μόνος αυτός και ο σταυρός του.

Κι όμως τον βαστούν γερά,

σφίγγουν τα χέρια,

απλώνουν την πλάτη και κουβαλούν,

κουβαλούν, κουβαλούν ,την θλίψη,
τον πόνο,

την στενοχώρια,

που δεν αντέχονται με τίποτα,

απλά ελπίζουν ελπίζουν και προχωρούν,

ζητούν τη βοήθεια,

την βοήθεια του Θεού και συνεχίζουν.

Υποφέρουν και λιώνουν,

το αχ δεν υπάρχει,

φωνή καμία,

τα μάτια κοιτούν ψηλά στον ουρανό

και ελπίζουν στο Θεό.

Δεν περιμένουν τίποτα άλλο απ΄ τη σταυρωμένη ζωή τους,

απλά παλεύουν,

όπως μπορούν και επιβιώνουν και συνεχίζουν,

αγωνίζονται και πάνε,

τόσο μακριάπου δεν τους προλαβαίνεις,

τόσο ψηλά που δεν τους φτάνεις .

Μα ο σταυρός αυτός βαραίνει,

το βουνό μεγαλώνει ,

ένα δάκρυ πέφτει, ναι,

η θλίψη τους λιώνει,

μα εκεί,

συνεχίζουν και δεν γογγύζουν ,

είναι μακρύς ο δρόμος,

μα δεν λυγίζουν.

Ένα χαμόγελο ζητούν τα πονεμένα μάτια,

ένα χάδι στοργικό,

μια λέξη,

μια παρηγοριά… αυτό είναι όλο.

Μια κουβέντα στοργική,για να γλυκάνουν,

λίγο αυτό το πόνο το βαρύ,

να διασκεδάσουν,

τα βάσανα,

τον χρόνο...

Αυτόν τον χρόνο,

που δεν περνά με τίποτα

και ο σταυρός βαραίνει κι ένα ποτάμι δάκρυα,

μια θάλασσα θλίψη.

Όταν χαμογελούν οι συνάνθρωποι,

το πρόσωπο γλυκαίνει ,

μέσα απ τα μάτια τα θολά, βγαίνει μια λάμψη,

ο πόνος, λίγο-λίγο χάνεται

και ο νους τους ταξιδεύει,

ταξιδεύει σε μια ζωή,

που ο πόνος και η θλίψη δεν θα υπάρξει πάλι,

μα είναι μακριά, πολύ μακριά ,

μα αυτό όμως δεν τους νοιάζει.

Θεέ μου,

Θεέ μου, δώσε δύναμη σε αυτούς που υποφέρουν,

άλλο σταυρό στη πλάτη τους μη πάρουν,

μη νιώσουν άλλο πόνο και ας ξέρουμε πολύ καλά,

πως το χαμόγελο αυτών θα είναι πονεμένο.