En el Valle de Himnos ~ Infine... siamo un quartiere...!!!
Nella Valle degli Inni
~ Por fin ... somos un barrio ...!!!
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Με τη βοήθεια του Πανοικτίρμονος Θεού , από σήμερα είμαστε και πάλι κοντά σας ,μετά από τη διετή απουσία στην μπλογκόσφαιρα.
Με την επιστροφή μας , σας ανακοινώνουμε την διάθεση , να αποκτήσει το ιστολόγιό μας και άλλους συντάκτες για την καλλίτερη ενημέρωση και
πνευματική βοήθεια των αναγνωστών μας .
Παρακαλούνται οι ενδιαφερόμενοι , όπως συμπληρώσουν τη φόρμα επικοινωνίας (κάτω δεξιά).

Σας περιμένουμε με χαρά!

Θεοτόκης
21/11/2014

ΤΕΛΟΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ

Όσο με ωφέλησαν οι αρρώστιες , δε με ωφέλησε η άσκηση που , σαν μοναχός , έκανα τόσα χρόνια.
Γέρων Παΐσιος

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

Εκοιμήθη ο Σεβ. Μητροπολίτης Πολυανής και Κιλκισίου κυρός Απόστολος.


 Image - Εκοιμήθη πριν από λίγα λεπτά πλήρης ημερών, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πολυανής και Κιλκισίου
κυρός Απόστολος.
Ο 85χρονος Μητροπολίτης Πολυανής και Κιλκισίου Απόστολος, νοσηλευόταν τις τελευταίες ημέρες στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης μετά από δεύτερο εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη.


Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πολυανής και Κιλκισίου Απόστολος (Παπακωνσταντίνου), γεννήθηκε στον Αλμυρό της Μαγνησίας το έτος 1924.
Παρακολούθησε τα εγκύκλια μαθήματα στο Βόλο και αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά την εκπλήρωση των μακροχρόνιων τότε στρατιωτικών υποχρεώσεων, χειροτονήθηκε διάκονος το 1950 στην Αθήνα και απεστάλη ως μέλος της ιεραποστολικής Αδελφότητας Θεολόγων "Η Ζωή" στην Ι. Μητρόπολη Σερβίων και Κοζάνης ως ιεροκήρυκας, όπου υπηρέτησε επί δεκαεπτά έτη

Στην ιστορική Βιβλιοθήκη της Κοζάνης μελέτησε τους Αρχαίους Έλληνες κλασσικούς συγγραφείς και τους Πατέρες της Εκκλησίας, εφόσον στους ταραγμένους μεταπολεμικούς χρόνους δεν υπήρχαν δυνατότητες μεταπτυχιακών σπουδών.
Επιδόθηκε στην πνευματική στήριξη της τραυματισμένης τότε ακριτικής κοινωνίας, αρθρώνοντας λόγο ελπίδας, αγάπης και καταλλαγής.  Προεκτεί- νοντας την ιερουργία του λόγου και του θυσιαστηρίου στην κοινωνία, ανέπτυξε ευρύ ποιμαντικό έργο στα κατηχητικά σχολεία και τις κατασκηνώσεις με αποδέκτες κυρίως τους νέους, για τους οποίους έχει παραμείνει μέχρις σήμερα ο προσφιλής "πάτερ Απόστολος".
Το έτος 1967 εξελέγη στη χηρεύουσα Ιερά Μητρόπολη Ζακύνθου, όπου συνέχισε την ποιμαντική προσέγγιση της νεολαίας και το κήρυγμα του Ευαγγελίου, επηρεασμένος  από την πατερική σκέψη και τους Ρώσους θεολόγους της Διασποράς.
Τον Ιούνιο του 1974, βάσει της 3ης και 7ης Συντακτικής Πράξης της Δικτατορίας, κηρύχθηκε έκπτωτος του θρόνου του " δι' απείθειαν προς τον κοσμικόν άρχοντα".
Διέμεινε ως έκπτωτος Μητροπολίτης στην Κοζάνη επί δεκαεπτά έτη. Σε αυτό το διάστημα, με τη βοήθεια των συνεργατών του, ίδρυσε κατασκηνώσεις στον Πτελεό Μαγνησίας, για να δώσει την ευκαιρία σε πάμπολλους νέους να ακούσουν το μήνυμα του Ευαγγελίου και να αποκτήσουν λειτουργικά βιώματα.
Το 1991 δικαιώθηκε η προσφυγή του στο Συμβούλιο της Επικρατείας και τοποθετήθηκε από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Ιερά Μητρόπολη Πολυανής και Κιλκισίου, την οποία διαποιμανε μέχρι σήμερα. Καρπός της διακονίας του υπήρξε η κάλυψη των κενών εφημεριακών θέσεων, η ανέγερση νέων Ιερών Ναών, η δημιουργία δύο Ιδρυμάτων για τη στήριξη των Πολυτέκνων και των Αναξιοπαθούντων, το Διορθόδοξο Εκκλησιαστικό Γυμνάσιο - Λύκειο "Κύριλλος-Μεθόδιος", με παράλληλη οργανωμένη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας για ξένους σπουδαστές, το Πολυάνειο Ωδείο στο Κιλκίς και το αντίστοιχο Μουσικό Εργαστήρι στην κωμόπολη του  Αγίου Αθανασίου, η επαναδραστηριοποίηση του τοπικού ΕΕΣ, οι ενέργειες για την αναπαλαίωση του Επισκοπείου στο Κιλκίς.
Το γραπτό ομιλητικό του έργο έχει μέχρι σήμερα δημοσιευθεί σε τέσσερα Κυριακοδρόμια με τίτλο "Διακονία Λόγου", (1995), "Σταυροαναστάσιμα Μηνύματα" (1997), "Προς οικοδομήν της χρείας" (2000), "Πώς θα πιστέψουν, αν δεν ακούσουν;" (2004).


Πηγή  :  www.romfea.gr

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

Αρχιεπίσκοπος: "Είναι ντροπή να απαιτείτε τυχερά"

Πηγή :  www.romfea.gr





ImageΛάβρος ήταν χθες ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, προς του προϊστάμενους των ιερών ναών της αρχιερατικής
του περιφερείας.

Ο λόγος που Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος τα «έψαλε» χθες στους προϊστάμενους, ήταν ότι οι προϊστάμενοι των ιερών ναών δεν ανταποκρίθηκαν σε αίτημα που τους είχε τεθεί εδώ και μήνες, να συντάξουν μια έκθεση για τα προβλήματα και το έργο της ενορία τους.

Σύμφωνα με πληροφορίες ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος όχι μόνο δεν κάλεσε στην χθεσινή σύναξη, η οποία έγινε στον ιερό ναό του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου όσους δεν προσκομίσανε την σχετική έκθεση, αλλά ζήτησε και την παραίτηση τους από την θέση του προϊσταμένου.

Ένα ακόμα ζήτημα που συζητήθηκε ήταν το θέμα των «τυχερών», εκεί ο Αρχιεπίσκοπος φέρεται να είπε ότι «δεν πρέπει να ζητάτε από τους πιστούς χρήματα για τα μυστήρια που τελείται, το να απαιτείται τυχερά είναι ντροπή! Αν θέλει να δώσει κάτι ο πιστός ας δώσει».

Επίσης, ο Μακαριώτατος λόγο της προεκλογικής περιόδου που βρίσκεται τις τελευταίες ημέρες η χώρας μας, ζήτησε από τους 100 περίπου κληρικούς «να μην πολιτικοποιούν δημοσίως, αλλά να κρατούν τις πολιτικές τους απόψεις μόνο για τον εαυτό τους».

Ακόμη, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ασχολήθηκε με την σωστή διαχείριση των οικονομικών της ενορίας, και σύμφωνα με πληροφορίες ο Μακαριώτατος τόνισε ότι «ο οβολός των πιστών είναι ιερός, και δεν θα επιτρέψω οποιαδήποτε ενέργεια κληρικού να γίνει αιτία να εκθέσει ολόκληρη την εκκλησία».

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Έθνος» με αφορμή δε εισήγηση κληρικού από τον Άγιο Ευθύμιο Κυψέλης σχετικά με τον ρόλο της Εκκλησίας και του κλήρου, ο κ. Ιερώνυμος αναφέρθηκε στην ανάγκη να διευρυνθεί το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας.

Επίσης τόνισε την ανάγκη να ενισχυθούν οι ενορίες που έχουν ευρεία κοινωνική δράση για τη στήριξη περισσότερων ευπαθών κοινωνικά ομάδων.

Ακόμη, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών μίλησε για την κατάρτιση των κληρικών, την οποία θα αναλάβει το νεοσυσταθέν «Ίδρυμα Ποιμαντικής Επιμόρφωσης» της Αρχιεπισκοπής.

Τέλος, ανακοίνωσε και μία καινοτομία, η οποία αφορά τη συμμετοχή κληρικών σε ομάδες εργασίας της ιεραρχίας, εφόσον τα θέματα με τα οποία ασχολείται η ομάδα εργασίας αφορούν τον εφημεριακό κλήρο. 
                   
         

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

Η Ελλάδα κινδυνεύει!!!



του Βασίλη Μαρκεζίνη



Ο κ. Βασίλης Μαρκεζίνης κατέχει τον τίτλο του «σερ»,
είναι νομικός σύμβουλος της βασίλισσας της Αγγλίας
και μέλος σε επτά Ακαδημίες του εξωτερικού.

Καθώς πλησιάζει η πρώτη επέτειός του στην εξουσία, ο Αμερικανός πρόεδρος πρέπει εύλογα να νιώθει υπερήφανος για τον εαυτό του και τη φυλή του. Κατέκτησε πράγματι μια θέση ύψιστης περιωπής με την αξία του και την επιμονή του, και είναι γεγονός ότι απέχει παρασάγγας από τη θλιβερή κατάσταση του προκατόχου του. Παρ’ όλα αυτά, ως πολιτικός με σαφή επίγνωση των εξελίξεων και των γεγονότων, είναι μάλλον απίθανο να μην αισθάνεται ότι δεν έχει και τόσους λόγους πανηγυρισμού.
Ετσι όσον αφορά τα εσωτερικά θέματα, το μείζον πρόγραμμά του -ένα πρόγραμμα μεταρρύθμισης του αμερικανικού συστήματος υγείας- είναι μεν αναγκαίο, αλλά, επί του παρόντος, βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης. Η οικονομική ανάκαμψη της χώρας του είναι ακόμη αμφίβολη. Η ανάγκη για περαιτέρω οικονομικές ενέσεις τόνωσης των αμερικανικών βιομηχανιών παραμένει υπαρκτή. O τρόπος που χειρίστηκε το ζήτημα του επαίσχυντου Γκουαντάναμο δεν του απέφερε επαίνους (αν και, για το ευρύ κοινό, το ζήτημα αυτό έχει πλέον αρχίσει να περνά σε δεύτερη μοίρα).
Οσον αφορά τα εξωτερικά θέματα, η κατάσταση είναι πιο μελαγχολική, μια και σταδιακά η πολιτική του Ομπάμα προσελκύει πλέον τον χειρότερο όλων των χαρακτηρισμών -κρινόμενη ως προς την ουσία της, ασφαλώς, και όχι με βάση τη δημιουργία εντυπώσεων-, ως «συνέχεια της στρατηγικής Μπους/Τσένι».
Η δήλωση αυτή μοιάζει ίσως υπερβολικά σκληρή, αλλά, εάν εξετάσει κανείς τις συνιστώσες της, δεν είναι εντέλει τόσο αδικαιολόγητη.
Πιο συγκεκριμένα: ο πρόεδρος Ομπάμα ελάχιστη πρόοδο έχει σημειώσει όσον αφορά τις σχέσεις του με τη Ρωσία. Υπάρχουν μάλιστα ενδείξεις ότι η Ρωσία έχει ενοχληθεί σοβαρά από τη συστηματική τάση των Αμερικανών να υποτιμούν τη διεθνή σπουδαιότητά της.
Η Αμερική στα λόγια, εάν όχι και στις πράξεις (εφόσον ελάχιστα μπορεί όντως να κάνει), παραμένει επίσης προκλητική όσον αφορά τη Γεωργία και την Ουκρανία. Οι σχέσεις της με την Ευρώπη παραμένουν χλιαρές, ενώ ταυτόχρονα η σημερινή Γερμανία προσεταιρίζεται όλο και περισσότερο τη Ρωσία στο πλαίσιο ζητημάτων που δεν περιορίζονται πλέον στον ενεργειακό τομέα.
Κοιτάζοντας πιο πέρα βλέπουμε πως o πόλεμος στο Αφγανιστάν και στο Πακιστάν παραμένει εκκρεμής και αιματηρός όσο ποτέ άλλοτε, ενώ το οικονομικό κόστος του για τις ΗΠΑ (συνυπολογιζόμενης της διατήρησης στρατευμάτων στο Ιράκ) κατά το τρέχον έτος θα υπερβεί τα 730 δισ. δολάρια.
Η «συγκράτηση» του διαρκώς εντεινόμενου ισραηλινού επεκτατισμού εγείρει επίσης ανυπέρβλητες δυσκολίες, παρά τις επικοινωνιακές προσπάθειες να καλυφθεί η πραγματική κατάσταση. Τέλος, το φλέγον ζήτημα του Ιράν ενδέχεται σύντομα να εισέλθει σε μια νέα, πολύ πιο επικίνδυνη φάση. Εάν σε όλα αυτά προσθέσουμε και τα πολλαπλά προβλήματα που υποβόσκουν στις σχέσεις της Αμερικής με το Μεξικό, την ανεπίλυτη διένεξη με την Κορέα, καθώς και την εντεινόμενη οικονομική αντιπαλότητα με την Κίνα που εξελίσσεται σήμερα στη Βραζιλία, σαφέστατα διαπιστώνουμε όχι μόνον ότι η αμερικανική ηγεμονία δεν είναι ακμαία, αλλά ότι η όλη κατάσταση δύσκολα θα δικαιολογούσε το οποιοδήποτε αίσθημα χαράς ή ικανοποίησης.
Η υποβόσκουσα κρίση μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας
Μέσα σε ακριβώς αυτό το πλαίσιο, και όχι μεμονωμένα, οφείλουμε να εξετάσουμε και την κλιμακούμενη ένταση ανάμεσα στη χώρα μας και την Τουρκία. Το επισημαίνω αυτό για λογαριασμό του μέσου αναγνώστη, ο οποίος έχει συνηθίσει να λαμβάνει μόνο επαναλαμβανόμενες και καθησυχαστικές δηλώσεις από το υπουργείο Εξωτερικών μας.
Οι δηλώσεις αυτές περιστρέφονται γύρω από δύο κεντρικές ιδέες που αφορούν τις διμερείς σχέσεις, αλλά λίγο-πολύ αγνοούν την επίδραση του ευρύτερου γεωπολιτικού συστήματος στη διαμόρφωση των αμερικανικών προθέσεων για την Τουρκία και, εμμέσως, για την Ελλάδα ως τον τελευταίο τροχό αυτής της άμαξας.
Η πρώτη ιδέα/διαβεβαίωση είναι ότι αντιμετωπίζουμε τις καθημερινές τουρκικές προκλήσεις με ηρεμία και ψύχραιμη σκέψη, γνωρίζοντας ότι το διεθνές δίκαιο είναι με το μέρος μας. Σύμφωνα με τη δεύτερη ιδέα, η παρούσα επιθετική στάση της Τουρκίας αποτελεί «εποχικό φαινόμενο», διόλου πρωτόγνωρο, και άρα είναι απλώς ακόμη ένα από τα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε με ηρεμία σε σχέση με τη γείτονα χώρα.
Διαφωνώ και με τις δύο αυτές ιδέες, για τρεις διαφορετικούς λόγους.
Κατά πρώτο λόγο, η τουρκική εξωτερική πολιτική επηρεάζεται πλέον όλο και λιγότερο από τους παράγοντες που επικαλείται η ελληνική κυβέρνηση, και ειδικότερα από την προσπάθεια των κεμαλιστών στρατηγών να παραμείνουν υπολογίσιμος παράγοντας στη χώρα τους. Τo λέω αυτό διότι ο κ. Ερντογάν συνεχίζει επιτυχώς τις πολιτικές του κ. Γκιουλ και του Τ. Οζάλ, αποδυναμώνοντας όλο και περισσότερο τον παλιό αυτόν προμαχώνα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Δεν υποστηρίζω, στο συγκεκριμένο σημείο, ότι αυτή είναι υποχρεωτικά η λύση. Ούτε και ο κ. Πεπονής, νομίζω, υποστηρίζει κάτι τέτοιο. Τα ζητήματα αυτά, ας μην ξεχνάμε, είναι πολύ περίπλοκα και δεν είναι δυνατόν να επιλυθούν στο στενό πλαίσιο ενός άρθρου εφημερίδας. Αυτό πάντως που υποστηρίζω είναι ότι μπορούμε να διαμορφώσουμε ρεαλιστικά σχέδια με σκοπό να προστατεύσουμε τα συμφέροντα της χώρας μας, όπως πολύ χαρακτηριστικά έκανε το 1987 η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, αναγκάζοντας τελικά την Τουρκία να εγκαταλείψει την επιθετική της στάση.
Όσον αφορά τη σημερινή κρίση, δεν έχω διαβάσει μέχρι τώρα παρά μόνο κάποιες παρασκηνιακές πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες οι Αμερικανοί θέλουν να συναντηθούμε με τους Τούρκους και να λύσουμε όλα μας τα προβλήματα διαμιάς. Είναι προφανώς αδύνατον να αποβεί λυσιτελής μια τέτοια πρόταση. Κι επιπλέον, θα ήταν ντροπή για οποιονδήποτε Έλληνα πολιτικό να καθίσει σε ένα τέτοιο τραπέζι διαπραγματεύσεων!
Αυτή είναι η γνώμη ενός πατριώτη, αν και γνωρίζει και αυτός και όλοι οι αναγνώστες ότι οι Αμερικανοί δεν θα ησυχάσουν μέχρις ότου μας επιβάλουν την πρόθεσή τους.
Τέλος διαφωνώ με τις καθησυχαστικές, αλλά κοινότοπες δηλώσεις στις οποίες προβαίνει το υπουργείο Εξωτερικών μας ότι έχει την όλη κατάσταση υπό έλεγχο, διότι απλούστατα, όπως και οι περισσότεροι συμπατριώτες μου, δεν πιστεύω ότι αυτό αληθεύει.
Η επίδειξη ψυχραιμίας και αυτοκυριαρχίας, όταν δεν συνοδεύεται από επιχειρήματα, πράξεις, αποτελέσματα, υποδηλώνει αδυναμία, όχι δύναμη. Η κλιμάκωση της τουρκικής προκλητικότητας δείχνει ότι και οι Τούρκοι συμμερίζονται ακριβώς την ίδια άποψη γι’ αυτές τις δηλώσεις, μια και προφανώς τις αντιμετωπίζουν με πλήρη αδιαφορία.
Κατά τη γνώμη μου θα ήταν πολύ πιο υπεύθυνη στάση να βγει κανείς και να μιλήσει ανοιχτά στους πολίτες της χώρας, να τους πει για τους κινδύνους που αντιμετωπίζει η χώρα και, αν είναι αρκετά θαρραλέος (πράγμα μάλλον απίθανο), να τους υπενθυμίσει ποιοι μπορεί να κρύβονται πίσω από αυτές τις ανούσιες διαβεβαιώσεις, προσπαθώντας να μας εξωθήσουν σε συζητήσεις που θα έθεταν σε κίνδυνο την εθνική μας κυριαρχία.
Πράγματι -για να επανέλθουμε στο επιχείρημα που απορρέει από το διεθνές δίκαιο και τη διεθνή πρακτική- δεν θεωρούνται άραγε ελληνικές εδώ και εβδομήντα χρόνια, και μάλιστα βάσει του διεθνούς νομικού καθεστώτος, οι βραχονησίδες που διεκδικεί σήμερα η Τουρκία; Οι πρόσφατες παραβιάσεις του εναέριου και του θαλάσσιου χώρου μας δεν μπορεί παρά να αποσκοπούν στην καθιέρωση μιας de facto κατάστασης, την οποία, εν ευθέτω χρόνω, η Τουρκία μπορεί να «ρίξει» στο τραπέζι των συζητήσεων ως «διαπραγματευτικό ατού». Λυπούμαι που το λέω, αλλά το θεωρώ απολύτως λογικό η Τουρκία να εκμεταλλευτεί αυτό το επιχείρημα σε νομικό επίπεδο. Κοντολογίς, το ξαναλέω: η Ελλάδα κινδυνεύει!
Η αδυναμία της Ελλάδας σε μια επικείμενη διαμάχη
Όταν κανείς διακρίνει προβλήματα στον ορίζοντα, οφείλει να προειδοποιεί τον λαό του. Και προσωπικά διακρίνω. Αυτό μάλιστα που αντιλαμβάνομαι ως πρωταρχικό πρόβλημα -και εξυπακούεται πως μπορεί κανείς να έχει διαφορετική γνώμη- είναι δισδιάστατο. Περιέργως, όμως, καμία από τις δύο «διαστάσεις» ή όψεις του δεν σχετίζεται με την Τουρκία. Τουναντίον, αμφότερες σχετίζονται με εμάς και τους φίλους μας. Και λέγοντας «φίλους μας» εννοώ την Αμερική και την Ευρώπη.
Οποιοσδήποτε έχει διαβάσει τις απόψεις που έχω διατυπώσει σε αρκετά άρθρα μου κατά τα δύο τελευταία χρόνια θα έχει ενδεχομένως προσέξει τη βαθιά μου θλίψη για τη στάση της Αμερικής απέναντί μας, αλλά και την εξίσου βαθιά ανησυχία μου για την ικανότητα των Ευρωπαίων συμμάχων μας να μας βοηθήσουν ουσιαστικά σε μια κρίσιμη στιγμή. Εξακολουθώ να φοβούμαι ότι, εάν ποτέ εμπλεκόμασταν σε μια ένοπλη σύγκρουση με την Τουρκία, το μέγιστο που θα μπορούσαν να μας εξασφαλίσουν αυτοί οι φίλοι είναι μια «συμφωνία» ανάλογη αυτής των Ιμίων. Κατά τη γνώμη μου, μία μάς αρκεί!
Η απάντησή μου για ένα τέτοιο ενδεχόμενο -η καλύτερη απάντηση που μπόρεσα να σκεφτώ, έστω και αν δεν έτυχε ευρύτερης επιδοκιμασίας- ήταν πως πρέπει να προσπαθήσουμε να βρούμε νέους φίλους. Οι σχετικές μου επισημάνσεις αγνοήθηκαν, ενώ, σε προσωπικό κύκλο, δέχτηκα και την κατηγορία πως γερνώντας είχα γίνει ρωσόφιλος.
Οι κατηγορίες, όμως, που δεν βασίζονται σε επιχειρήματα, αλλά σε προκαταλήψεις, με αφήνουν τελείως αδιάφορο. Αντιθέτως, με μεγάλο ενδιαφέρον βλέπω σήμερα ότι κάποιοι έγκυροι αρθρογράφοι -λ.χ. ο γενικός διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ- μετακινήθηκαν πρόσφατα (βλ. «Καθημερινή», 15 Αυγούστου 2009) προς μια εμφανώς διφορούμενη θέση, ισχυριζόμενοι, από τη μια πλευρά, ότι «η Αθήνα ούτε μπορεί να παίξει σημαντικά μεγαλύτερο ρόλο στο πλαίσιο των ρωσικών σχεδιασμών, ούτε και θα έπρεπε να το επιδιώξει» (δική μου η έμφαση), αλλά και κλείνοντας, από την άλλη πλευρά, το ίδιο άρθρο προβάλλοντας την άποψη που πρεσβεύω εδώ και αρκετό καιρό, υπέρ μιας καλοζυγισμένης μετατόπισης της χώρας μας προς την κατεύθυνση της Ρωσίας.
Η μερική αυτή προσέγγιση της πολιτικής που θεωρώ ενδεδειγμένη είναι, φαντάζομαι, καλύτερη από το τίποτε. Η κύρια ανησυχία μου όμως είναι ότι χάνουμε πολύτιμο χρόνο. Οι πρόσφατες ρωσοτουρκικές συμφωνίες για τον South Stream αποδεικνύουν ότι η Τουρκία κινείται ταχύτατα, ενώ εμείς ακόμη αμφιταλαντευόμαστε. Δυστυχώς.
Εξάλλου οφείλουμε πλέον να στρέψουμε την προσοχή μας και στα δικά μας σφάλματα, διότι είναι εξίσου υπαίτια για τη δυσχερή μας θέση με τους όποιους εξωτερικούς παράγοντες. Οπως έγραψε ο λαμπρός Γάλλος διανοητής Michel de Montaigne σε ένα από τα διασημότερα δοκίμιά του, «όταν η κρίση μας προβαίνει σε μια μομφή εναντίον κάποιου άλλου ανθρώπου [...] τούτο δεν πρέπει να μας απαλλάσσει από μια εσωτερική διερεύνηση».
Με άλλα λόγια, δεν πρέπει μόνο να κατηγορούμε φίλους και εχθρούς για τις ατυχίες μας, αλλά να αναρωτιόμαστε κατά πόσον σε αυτό το αποτέλεσμα έχει συμβάλει και η δική μας συμπεριφορά. Και θεωρώ πως, στην περίπτωσή μας, η συμπεριφορά μας έχει όντως συμβάλει στα προβλήματά μας, για τους ακόλουθους βασικούς λόγους.
Πρώτον, έχουμε αφήσει να περάσει απαρατήρητο ένα ολόκληρο καλοκαίρι τουρκικών προκλήσεων, εκμεταλλευόμενοι (και ενθαρρύνοντας;) την επικέντρωση του Τύπου στη γρίπη των χοίρων, στις θερινές διακοπές, στο σκάνδαλο της Siemens (το οποίο, καλώς ή κακώς, ενδέχεται κάποια στιγμή να αποσοβηθεί, ώστε... να μην προκληθούν περισσότεροι και εντονότεροι πονοκέφαλοι), αλλά όχι στις κρισιμότατες εξωτερικές απειλές, και ειδικά στο πρόσφατο αμερικανικό non-paper που θέλει να καθίσουμε μαζί με τους Τούρκους και να συζητήσουμε για εδάφη και ύδατα που ανήκουν σε εμάς, αλλά που εσχάτως αποφάσισαν να τα διεκδικήσουν και οι Τούρκοι. Γιατί; Ρωτώ ξανά: ΓΙΑΤΙ;
Δεύτερον, για ποιο λόγο οι περισσότερες ηγετικές μορφές της αντιπολίτευσης έχουν υιοθετήσει τόσο χαμηλό προφίλ απέναντι σε αυτά τα ζητήματα ύψιστης εθνικής σημασίας; Δεν είναι άραγε συνταγματικό τους καθήκον να επισημαίνουν τα τυχόν ελαττώματα στον χειρισμό των εθνικών ζητημάτων; Ή μήπως οι χαμηλοί τους τόνοι υποδηλώνουν ότι, σε γενικές γραμμές, συμφωνούν και οι ίδιοι με τον κυβερνητικό τρόπο χειρισμού της υποβόσκουσας κρίσης; Οταν όμως πρόκειται για τόσο κρίσιμα ζητήματα απαιτείται απόλυτη σαφήνεια, αν όχι (ιδεωδώς) κοινή αντίδραση.
Θα αποφύγουμε τον Χειμώνα της Δυσαρέσκειας;
Δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τα εξωτερικά μας προβλήματα εάν πρώτα δεν κατανοήσουμε και δεν διορθώσουμε τις εσωτερικές μας αδυναμίες. Τα ερωτήματα που έθεσα προηγουμένως πρέπει να λάβουν πλήρεις απαντήσεις προτού μπορέσουμε να διαπιστώσουμε πόσο ετοιμοπόλεμοι είμαστε - και χρησιμοποιώ τον όρο υπό έννοια ηθική και διπλωματική, όχι στρατιωτική. Θεωρώ, λοιπόν, ότι δεν είμαστε καθόλου ετοιμοπόλεμοι, και ιδού γιατί ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο:
Η κυβέρνησή μας είναι αδύναμη όχι μόνο επειδή εξαρτάται από μία ψήφο, αλλά επειδή είναι πολυάριθμοι οι «υποστηρικτές» της που ενδιαφέρονται απλώς για το επόμενο πόστο τους και δείχνουν, αν κρίνει κανείς από τα ρεπορτάζ των εφημερίδων, να αφιερώνουν υπερβολικά πολύ χρόνο στις μάχες για τη διαδοχή. Μπορεί ασφαλώς αυτή να είναι η εσφαλμένη άποψη ενός «εξωτερικού» παρατηρητή. Οπως όμως και αν έχει το πράγμα, θεωρώ ότι αυτού του είδους η συμπεριφορά θυμίζει έντονα τη λογική που επικρατεί στις καταρρέουσες αυτοκρατορίες και στα βυθιζόμενα πλοία: καθένας για τον εαυτό του.
Είμαστε αδύναμοι επειδή έχουμε αδύναμη αντιπολίτευση. Το στοιχείο αυτό αποτελεί «πλεονέκτημα» για την παραπαίουσα κυβέρνηση, όχι όμως και για τη χώρα στο σύνολό της. Η αδυναμία της αντιπολίτευσης έγκειται στο γεγονός ότι, σε εξωτερικό επίπεδο, δίνει την εντύπωση -και ίσως κάνω λάθος- πως είναι πολύ πιο δεκτική προς τις αμερικανικές απόψεις από όσο θα επιθυμούσαν πολλοί Έλληνες.
Η χώρα μας είναι αδύναμη διότι, και αν ακόμη νικήσει η σημερινή αντιπολίτευση στις επόμενες εκλογές, οι δημοσκοπήσεις και οι εκλογικές στρατηγικές δείχνουν ότι, πιθανότατα, κανένα κόμμα δεν θα έχει απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή. Η πιθανότητα αυτή μπορεί να ευχαριστεί κάποιους μηχανορράφους του πολιτικού χώρου, που ελπίζουν ότι θα έχουν έτσι μια μοναδική ευκαιρία να σχηματίσουν τεχνητές συμμαχίες και άρα να ασκήσουν μεγαλύτερο έλεγχο στην πολιτική ζωή του τόπου. Η ιστορία, όμως, καθόλου δεν συμφωνεί με την ιδέα ότι το είδος του χάους που βιώνουμε σήμερα μπορεί να θεραπευτεί μέσω παρασκηνιακών κινήσεων και μηχανορραφιών, οι οποίες, τις πιο πολλές φορές, εξυπηρετούν μόνο προσωπικές φιλοδοξίες.
Καθώς και τα δύο κόμματα διαπληκτίζονται για τα σκάνδαλα ή/και την αποσταθεροποίηση ενός επιτυχούς και δημοφιλούς Προέδρου της Δημοκρατίας, η ανεργία θα συνεχίσει, κατά πάσα πιθανότητα, να αυξάνεται, το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα μεγαλώσει, οι ακάλυπτες επιταγές θα δημιουργήσουν νέες δυσχέρειες, η εγκληματικότητα θα περιμένει πάντα μια βιώσιμη λύση, η λαθρομετανάστευση θα παραμείνει απειλητική - αν και, χάρη στη βοήθεια του Γάλλου επιτρόπου Ζακ Μπαρό (έπειτα από πρωτοβουλία, ας σημειωθεί, του Ελληνα υπουργού Εσωτερικών, και όχι Εξωτερικών), έχουν αρχίσει τουλάχιστον να λαμβάνονται κάποια μέτρα.
Εάν σε αυτό το εκρηκτικό μείγμα προσθέσουμε και την υποβόσκουσα κρίση στο εξωτερικό, αυξάνονται σημαντικά οι πιθανότητες να ζήσουμε φέτος τον δικό μας Χειμώνα της Δυσαρέσκειας. Και η προσωπική μου ανησυχία σχετίζεται με το γεγονός ότι, σε στιγμές ανάλογης κρίσης, χαμένοι βγαίνουν κατά κανόνα η χώρα και οι «άνθρωποι του λαού».
Γενικό συμπέρασμα
Κατά τη γνώμη μου, oι επόμενοι τέσσερις μήνες θα είναι από τους πιο κρίσιμους στην πρόσφατη Ελληνική Ιστορία. Ο βασικός κίνδυνος αφορά την επιθυμία της Αμερικής, του ΝΑΤΟ και της σουηδικής προεδρίας της ΕΕ να υποχρεώσουν την Ελλάδα να επιλύσει μέσω διαπραγματεύσεων τα προβλήματα, αφενός, της ονομασίας της ΠΓΔΜ και, αφετέρου, των εντεινόμενων αξιώσεων της Τουρκίας στο Αιγαίο προκειμένου να διευκολυνθεί η ένταξη αυτής της τελευταίας στην ΕΕ.
Αυτές οι πιέσεις από πλευράς «συμμάχων» είναι απαράδεκτες. Ακόμη πιο δυσοίωνη όμως είναι η διαφαινόμενη νοοτροπία πίσω από αυτές τις πιέσεις, σύμφωνα με την οποία πρέπει -κατά κάποιον τρόπο- να απομακρυνθούν από τα αξιώματά τους ο κ. Καραμανλής και ο κ. Παπούλιας, ώστε να ελαχιστοποιηθεί το ενδεχόμενο για ένα ακόμη απροσδόκητο «Βουκουρέστι» (και αναφέρομαι στον δεξιοτεχνικό χειρισμό του Ελληνα πρωθυπουργού, που την έφερε με τον πιο έξυπνο τρόπο στους Αμερικανούς).
Μια τόσο κυνική νοοτροπία μπορεί μόνο να απορρέει από την άποψη -άποψη αβάσιμη, θέλω να πιστεύω- ότι οι Ελληνες πολιτικοί και δημοσιογράφοι μπορεί να αποδειχτούν πιο ευπροσάρμοστοι σε αυτού του είδους τα σχέδια σε σχέση με τον πρωθυπουργό. Καθώς οσμίζομαι συνωμοσίες στην ατμόσφαιρα, θεωρώ καθήκον μου να προειδοποιήσω τους συμπατριώτες μου για τους ελλοχεύοντες κινδύνους.
  
Πηγή: εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ»


Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

Ενθρονίστηκε ο Ηγούμενος π. Λεόντιος Τσικριτσάκης

Image 











Το Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009 στην Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως Σωτήρος Βραγγιανών Καρδίτσας, έλαβε χώρα η ενθρόνιση του
Ηγουμένου Λεόντιου , από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων κ. Κύριλλο.
Από το 1862 που το μοναστήρι βυθίστηκε  στο πένθος, όταν Τουρκαλβανοί κατέσφαξαν τον ηγούμενο Κωνσταντίνο και άλλους 6 πατέρες, πέρασαν 142 χρόνια ερήμωσης και εγκατάλειψης μέχρι το έτος 2004, που με την άφιξη των αυταδέλφων μοναχών Λεοντίου και Αναστασίου των Κρητών ξεκίνησε η ανακαίνιση της μονής.
Στην σύντομη ομιλία του ο ηγούμενος Λεόντιος Τσικριτσάκης μεταξύ άλλων τόνισε: Όταν ήρθαμε εδώ με τον κατά σάρκα αδελφό και ιερομόναχο Αναστάσιο, βρήκαμε ένα μοναστήρι εγκαταλελειμμένο, ένα μοναστήρι έρημο, ένα μοναστήρι που χρειαζόταν άμεσα ανθρώπινη μέριμνα και φροντίδα για ν’ ανακαινιστεί. Έτσι αποφασίσαμε να εργαστούμε ώστε το μοναστήρι να ξαναβρεί την παλαιά του αίγλη και το παλαιό του μεγαλείο».
Από την πλευρά του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Κύριλλος τόνισε ότι: «Σήμερα είναι μια ιστορική μέρα για το μοναστήρι και για την περιοχή της Αργιθέας, διότι ενθρονίζεται επίσημα πλέον ο Ηγούμενος Λεόντιος».
Στη συνέχεια ανέφερε πως: «Mέχρι τώρα η Αργιθέα ζούσε στην απομόνωση, πλέον θα έχει ένα ζωτικό χώρο με ζωντανούς ανθρώπους, ένα χώρο που θα βρίσκουν ψυχική ανακούφιση και παρηγοριά οι αδελφοί μας».
Τέλος, ο Δήμαρχος Αθανάσιος Οικονόμου, τόνισε το ρόλο που διαδραμάτισε το μοναστήρι στην ευρύτερη περιοχή  και δήλωσε ότι θα κάνει τα πάντα ώστε το μοναστήρι να βρει την παλιά του αίγλη.
Μετά  το πέρας της όμορφης κατανυκτικής τελετής, οι πατέρες της μονής, παρέθεσαν παραδοσιακή τράπεζα στους παρευρισκομένους.
Σήμερα  στο μοναστήρι εγκαταβιούν 3 μοναχοί, καθώς προστέθηκε στο δυναμικό της και ο ιεροδιάκονος πατήρ Διόδωρος Πατσαλής.








Πηγή :  www.romfea.gr

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009

ΣΤΑΥΡΟΣ...

 
Ο φύλαξ πάσης της Οικουμένης , 
η ωραιότης της Εκκλησίας  ,
βασιλέων το κραταίωμα  ,
πιστών το στήριγμα  ,
Αγγέλων η Δόξα  ,
των δαιμόνων το Τραύμα !
ΣΤΑΥΡΕ του  ΧΡΙΣΤΟΥ , Σώσον  ημάς  τη  Δυνάμει  Σου ! Αμήν.

Αγίου Νεκταρίου Μητροπολίτου Πενταπόλεως του θαυματουργού

Ο  ΣΤΑΥΡΟΣ
Παρουσίαση: υπό αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη
 ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ Δ. ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
«Ο λόγος γαρ ο του σταυρού τοις μεν απολυμμένοις μωρία εστί,
τοις δε σωζόμενοις ημίν δύναμις Θεού εστί»
(Α' Κορ. 1,18)
Άγιος ο Ιωάννης Δαμασκηνός:
•«Ό,τι  έκανε ο Χριστός στον κόσμο αυτό, ήταν μεγάλο και Θαυμαστό.
Όμως: το πιο θαυμαστό απ όλα ήταν ο Τίμιος Σταυρός».
•«Διότι: Με τον σταυρό, και μόνο με τον σταυρό, καταργήθηκε ο θάνατος, καταλύθηκε η αμαρτία,  σκυλεύθηκε ο άδης, χαρίσθηκε η Ανάσταση, ανοίχθηκαν οι πόρτες του παραδείσου,  και με  την δύναμη  του καταφρονούμε     τον     κόσμο τούτο και τον θάνατο» 
                                         (Ί. μ. σελ. 11-12). Βλ. Ακριβής έκδοσις ορθοδόξου πίστεως, Δ.
ΑΠΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ:
«Σταυρός το κατά των δαιμόνων τρόπαιον,
η κατά της αμαρτίας μάχαιρα,
το ξίφος, ώ τον όφιν εκέντησεν ο Χριστός.
Σταυρός το του Πατρός θέλημα,
η τον Μονογενούς δόξα,
το τον Πνεύματος άγαλλίαμα,
ο των αγγέλων κόσμος,
της Εκκλησίας η ασφάλεια,
το καύχημα Παύλου,
το των Αγίων τείχος.
το φως της οικουμένης απάσης»
(Ί. μ.σελ. 37).
ΑΦΙΕΡΟΥΤΑΙ
ΤΩ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΩ ΚΑΙ ΠΑΝΙΕΡΩΤΑΤΩ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΑΘΗΝΩΝ & ΠΡΟΕΔΡΩ ΤΗΣ
ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ Κ.Κ. ΘΕΟΚΛΗΤΩ ΕΙΣ
ΕΝΔΕΙΞΙΝ ΑΚΡΑΣ ΥΠΟΛΗΨΕΩΣ ΚΑΙ
ΑΔΕΛΦΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
+ Ο ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ
ΤΟΙΣ ΕΝΤΕΥΞΟΜΕΝΟΙΣ
Την μελέτην μου περί του τιμίου Σταυρού έγραψα κατά αίτησιν του Σεβασμιωτάτου(1) Μητροπολίτου Αθηνών και Προέδρου της Ιεράς Συνόδου Κ. Κ. Θεοκλήτου προς ανασκευήν των εσφαλμένων γνωμών και δοξασιών ανθρώπων πεπλανημένων εχόντων φρόνημα και άγνοιαν τελείαν της Ιστορικής του Τιμίου Σταυρού εμφανίσεως κ.τ.λ. Δεχθέντες την πρότασιν του Σεβασμιωτάτου συνετάξαμεν την ανά χείρας μελέτην ην εδημοσιεύσαμεν εν τω Ιερώ Συνδέσμω περιοδικώ του Ομωνύμου Ιερού συνδέσμου. Την μελέτην ταύτην δημοσιεύομεν αύθις μετά τίνος συμπληρώσεως όπως διαδόσωμεν εις ευρύτερον κύκλον αυτήν και καταστήσωμεν γνωστάς εις το Ελληνικόν πλήρωμα της Εκκλησίας την Ιστορικήν αλήθειαν την αναφερομένην αστέ την αρχήν της εμφανίσεως του Τιμίου Σταυρού της ευρέσεως αυτού και της τιμητικής προσκυνήσεως αυτού ως τιμίου Ξύλου και ως οργάνου σωτηριώδους εν τη τελεσθείση σωτηριώδει οικονομία.
***
(1).
•Έτσι (Σεβασμιώτατος) προσφωνείτο μέχρι το 1922 ο Μητροπολίτης Αθηνών.
Τα «Μακαριότατος και πάσης Ελλάδος» θεσπίστηκαν δια νόμου από την Γ' εθνοσυνέλευση.
Τότε έγιναν (δια νόμου) και τα εξής αντικανονικά:
•Άπαντες οι επίσκοποι της ελληνικής επικρατείας έλαβον τον τίτλο του Μητροπολίτου. Έγιναν δηλ. Μητροπολίτες χωρίς να έχουν υπό την κυριότητα τους επισκοπές.
•Και ενώ αναβαθμίστηκαν σε Μητροπολίτες, μνημονεύονται ως Αρχιεπίσκοποι.
Κάθε Μητροπολίτης και Αρχιεπίσκοπος.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Αρχές του 20οϋ αιώνος, και επί Αρχιεπισκόπου Θεοκλήτου Α' (+1931) μερικοί νεωτεριστές ορθόδοξοι χριστιανοί έβλεπαν τον Τίμιο Σταυρό με προτεσταντικό "μάτι".
Με τις αιρετικές τους πεποιθήσεις δημιούργησαν αναστάτωση στους κόλπους της Εκκλησίας.
Προς αναίρεση των πεπλανημένων τους δοξασιών, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών ανέθεσε στο λόγιο, σοφό και άγιο Νεκτάριον Μητροπολίτη Πενταπόλεως (+ 1920) την σύνταξη σχετικής μελέτης.
Και ο άγιος Νεκτάριος συνέταξε: «ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ (εφεξής: Ί. μ.)» (βλ. εκδόσεις «Ν. Παναγόπουλος» 1987 σσ. 44).
Το έργο αυτό είναι αξιόλογο. Περιέχει ενδιαφέροντα, ωφέλιμα και άγνωστα για πολλούς «στοιχεία». Εκτίθενται, όμως, σε γλώσσα πού η σύγχρονη γενιά δυσκόλως την κατανοεί.
Γι' αυτό παρουσιάζουμε το έργο αυτό απλουστευμένο και διαμορφωμένο. Προσιτό στο σύγχρονο κοινό, προς δόξα και τιμή του εν αγίοις Πατρός ημών Νεκταρίου Αρχιεπισκόπου Πενταπόλεως του θαυματουργού και προς ωφέλεια πάντων ημών.
Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών. ΑΜΗΝ.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
1.         Γιατί;    13
2.         Ο Σταυρός στην πρωτοχριστιανική Εκκλησία          16
3.         «Εν τούτω νίκα» 21
4.         Εύρεση του Τιμίου Σταυρού         24
5.         Πρώτη Ύψωση. Κυριακή Σταυροπροσκυνήσεως      28
6.         Ναός της Αναστάσεως     30
7.         Εγκαίνια. Προσκύνηση Τ. Ξύλου    33
8.         Δευτέρα Ύψωση. 14 Σεπτεμβρίου 35
9.         Πρόοδος Τιμίου Σταυρού 37
10.        Θαύμα Τιμίου Ξύλου        39
11.        Δόξα του Σταυρού          42
12.        Όπλον κατά του διαβόλου            46
13.        Πώς κάνουμε τον σταυρό μας       49
ΕΠΙΜΕΤΡΟ         53
1. Γιατί;
Προσκυνούμε τον Τίμιο Σταυρό με ευλάβεια, τον ασπαζόμαστε. Άλλα γιατί;
Ο άγιος Νεκτάριος απαντά: (σελ. 9-14): Ρώτησαν τον Ιερώνυμο Επίσκοπο Ιεροσολύμων(+ 420 μ.Χ.).
—Η Γραφή δεν λέει πώς πρέπει να προσκυνούμε τον Τίμιο Σταυρό, Σεις, λοιπόν, γιατί τον προσκυνείτε;
—Οι   Ιουδαίοι   (απάντησε)   προσκυνούσαν  την κιβωτό της Διαθήκης και τις πλάκες του δεκάλογου (πού λάξευσε ο Μωυσής) χωρίς να τους το λέει ο Θεός. Έτσι και 'μεις οι χριστιανοί, προσκυνούμε τον Τίμιο Σταυρό (χωρίς να το λέει ρητώς ο Θεός). Βέβαια, δεν προσκυνούμε τον Σταυρό ως Θεό, αλλά μέσα από την προσκύνηση  μας, δείχνομε την  αγαθή  διάθεση  μας
προς τον Σταυρωθέντα (ΡGτ. 40, σελ. 865).
Αναλυτικά:
Ο ΟΓ' ι. κανόνας της «Πενθέκτης» καθορίζει: Επειδή μέσω του Σταυρού επήλθε η σωτηρία μας, γι' αυτό οφείλομε να αποδίδομε στον Σταυρό τον βαθύτατο μας σεβασμό.
Και ο άγιος Νεκτάριος διασαφηνίζει:
•Δεν προσκυνούμε το ξύλο, αλλά τον σταυρό πού γίνεται από το  ξύλο. Γι' αυτό, όταν «χαλάσει» ο Σταυρός, δεν προσκυνούμε το ξύλο (πού έφτιαχνε το σταυρό).
•Προσκυνούμε τον Τίμιο Σταυρό (λέει ο άγιος Φώτιος Πατριάρχης Κων/πόλεως (+ 886), γιατί επάνω του «εξετανύσθη» το Σώμα του Χριστού, έτρεξε το αίμα του, ποτίσθηκε από το αίμα του, και έγινε ξύλο ζωής, πού βλάστησε τη σωτηρία μας (Επιστολή Α).
•Προσκυνούμε το ξύλο του Σταυρού (λέει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός + 750 μ.Χ.) για τον ίδιο λόγο πού   προσκυνούμε  τη   σπηλιά   (πού  γεννήθηκε   ο Χριστός), τον Γολγοθά, την λόγχη, τα καρφιά, τον τάφο και τα όμοια, κατά το αγιογραφικό: «εισελευσόμεθα εις τα σκηνώματα αυτού, προσκυνήσωμεν εις τον τόπον ου έστησαν οι πόδες αυτού» (Ψαλμ. 131, 7) (Ακριβής Έκδοσις ορθοδόξου πίστεως, Δ).17

4. Εύρεση του Τιμίου Σταυρού
Οι νεωτεριστές (της εποχής του αγίου Νεκταρίου) αμφέβαλαν ακόμα για το εάν η αγία Ελένη βρήκε πράγματι τον Τίμιο Σταυρό. Επειδή (ισχυρίζονταν) ο ιστορικός Ευσέβιος πού έγραψε τον βίο του αγίου Κω ν/νου σιωπά, δεν γράφει τίποτε επ' αυτού.
Ο άγιος Νεκτάριος τους απαντά (σελ. 20-22):
•Το ότι ο Ευσέβιος δεν ασχολείται μ' αυτό, δεν σημαίνει πώς η αγία Ελένη δεν βρήκε τον Σταυρό. Ο Ευσέβιος σιωπά και για άλλα (σημαντικά) γεγονότα. Μήπως αυτό σημαίνει πώς δεν έγιναν;
•Δεν είναι λογικό και δίκαιο να στηρίζεσθε στην σιωπή του, και να αρνείσθε ένα τέτοιο γεγονός. Την στιγμή μάλιστα πού  υπάρχουν «ντοκουμέντα» της εποχής εκείνης, και πάνω απ' όλα έχει γίνει (η εύρεση του Τ. Σταυρού) κοινή πίστη της Εκκλησίας.
Ο άγιος στη συνέχεια παραθέτει μαρτυρίες των ιστορικών Σωκράτους (+ 450) και Σωζομένου (+ 6ος αιών), πού μας λένε:
Ο τάφος του Χριστού είχε γίνει τόπος προσκύνησεως για τους χριστιανούς. Πλήθος πιστών συνέτρεχε προς προσκύνηση του.
Οι δε ιουδαίοι για να εκδικηθούν τους χριστιανούς «έθαψαν» τον τάφο του Χριστού με βουνό από μπάζα και από χώματα. Έθαψαν μαζί και τους τρεις σταυρούς, (του Χριστού και των, ληστών), τα καρφιά, και την επιγραφή «Ι.Ν.Β.Ι.», πού έγραψε ο Πιλάτος.
Και δεν έμειναν σ' αυτό. Πάνω στον Πανάγιο Τάφο του Χριστού έκτισαν ναό της Αφροδίτης. (Δηλαδή ειδωλολατρικό, δαιμονικό ναό). Ενώ δίπλα στο διαβολικό ναό έστησαν και το άγαλμα της.
Πέρασαν τριακόσια χρόνια. Και πάνω στον Πανάγιο τάφο του Χριστού «βασίλευε» ακόμα ο ναός των δαιμόνων!
Το 326 μ.Χ. η αγία Ελένη πήγε με λαχτάρα στα Ιεροσόλυμα για να προσκυνήσει τους αγίους τόπους. Έψαχνε εναγωνίως να βρει τον Τάφο του Χριστού, έψαχνε και για τον Σταυρό του. Ματαίως.
Ρωτώντας έμαθε το «μυστικό».
Βάζει εργάτες και γκρεμίζουνε το άγαλμα της Αφροδίτης, ισοπεδώνοντας και το ναό της. Πετούν τα μπάζα και τα χώματα. Σκάβουν. Σκάβουν βαθειά, πολύ βαθειά.
Και βρίσκουν τον Τάφο του Χριστού, τους τρεις σταυρούς, τα καρφιά, και την πινακίδα (σανίδα) πού ο Πιλάτος έγραψε «Ι.Ν.Β.Ι.».
Ήταν 6η Μαρτίου 326 μ.Χ.
Όμως: Δεν ήξεραν ποιος από τους τρεις σταυρούς, ήταν του Χριστού. Και για να το διαπιστώσουν έχαναν το εξής:
Στη πόλη (Ιεροσόλυμα) η γυναίκα, ενός επισήμου άνδρα ήταν άρρωστη για πολύ καιρό, και τώρα βρίσκονταν στα τελευταία της.
Ο επίσκοπος Μακάριος (+ 333) η αγία Ελένη (+ 335) πήραν τους τρεις σταυρούς και πήγαν στο σπίτι της ετοιμοθάνατης γυναίκας. Όποιος σταυρός θα έκανε εδώ το θαύμα, θα ήταν του Χριστού.
Προσευχήθηκαν θερμά. Πέρασαν τον ένα σταυρό πάνω από το κρεββάτι της ετοιμοθάνατης, πέρασαν και τον άλλο, αλλά «ουδέν σημείον». Πέρασαν και τον τρίτο, και το θαύμα έγινε. Η ετοιμοθάνατη άνοιξε τα μάτια της, ανέκτησε τις δυνάμεις της, σηκώθηκε από το κρεββάτι, και περπάτησε!
Και πήραν το μεγάλο μήνυμα, πώς ο Σταυρός πού έκανε το θαύμα, ήταν του Χριστού.
Ο Κων/νος το μεν ξύλο του Σταυρού το έθεσε στο ναΐσκο του παλατιού σε πολυτελέστατη θήκη, τα δε καρφιά, ένα έβαλε στην περικεφαλαία του για να αποκρούονται τα βέλη των έχθρων, και άλλο στο χαλινάρι του βασιλικού του αλόγου, καθώς προείπεν η Γραφή: «Και έσται το επί τω χαλινώ του ίππου άγιον τω Κυρίω Παντοκράτορι» (Ζαχ. 14, 20)(5. Εξ' αυτού, ο χαλινός του βασιλικού αλόγου είχε αποκτήσει τέτοια Ιερότητα, ώστε ορκίζονταν σ' αυτόν. «Μα την δύναμιν του αγίου χαλινού» έλεγαν. (Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου, Η Ε' Οικουμενική Σύνοδος, σελ. 554, βλ. οποσ.).
Η αγία Ελένη το κάθετο (και μεγαλύτερο) ξύλο του Σταυρού το δώρησε στον επίσκοπο Μακάριο για την πόλη Ιερουσαλήμ.
Το οριζόντιο ξύλο, καθώς και τα καρφιά (τους ήλους) πού κάρφωσαν το Σώμα του Κυρίου, τα πήρε μαζί της στην Πόλη, και τα δώρησε στον υιό της και βασιλέα Κων/νο.


7. Εγκαίνια.
Προσκύνηση Τιμίου Ξύλου
• Στις 13 Σεπτεμβρίου 335 έγιναν τα εγκαίνια του μεγαλοπρεπούς ι. ναού της Αναστάσεως του Κυρίου: «τη ΙΓ' του αυτού μηνός, μνήμη των εγκαινίων της αγίας του Χριστού και Θεού ημών Αναστάσεως» (Συναξάριον 13 Σεπτεμβρίου).
Στο μεγάλο αυτό γεγονός των εγκαινίων (και μάλιστα ενός τέτοιου μεγαλοπρεπούς ναού) προσέτρεξε πλήθος πιστών, όχι μόνο από την Ιερουσαλήμ, αλλά και από τα περίχωρα και από μακρυά.
Ήταν φυσικό όλο αυτό το πλήθος να θέλει να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό (πού βρέθηκε εκεί πού τώρα εγκαινιάζεται ο ναός της Αναστάσεως).
Για τον λόγο αυτό (μας πληροφορεί ο άγιος Νεκτάριος, σελ. 33) οι Επίσκοποι, πού συμμετείχον στα εγκαίνια, έκριναν:
Την επομένη των εγκαινίων (14η Σεπτεμβρίου) το Τίμιο Ξύλο να υψώνεται, να το βλέπει ο λαός, να το προσκυνεί και να αγιάζεται.
Από τότε (14 Σεπτεμβρίου 335 μ.Χ.) και κάθε χρόνο, την ημέρα αυτή, υψώνονταν στον ί. ναό της Αναστάσεως το Τίμιο Ξύλο.
Μάλιστα δε, η ημέρα αύτη ήταν εξ' ολοκλήρου αφιερωμένη στη προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού, χωρίς δηλαδή να επισκιάζεται από άλλα εκκλησιαστικά γεγονότα.
Γι' αυτό, όταν ανήμερα της 14ης Σεπτεμβρίου 407 μ.Χ., πέθανε ο μεγάλος άγιος και οικουμενικός Διδάσκαλος της Εκκλησίας μας ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, η μνήμη του μετετέθη.
Λέει το συναξάριο: «Τη αυτή ημέρα (14η Σε-πτεμβρίου), η κοίμησις του εν Αγίοις Πατρός ημών Ιωάννου Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Χρυσοστόμου, εν ταύτη γαρ ανεπαύσατο, αλλά δια την εορτήν του τιμίου Σταυρού μετετέθη η τούτου εορτή εις τον Νοέμβριον μήνα».
8. Δευτέρα Ύψωση. 14 Σεπτεμβρίου.
Μετά την πρώτη ύψωση (και προσκύνηση) του Τ. Σταυρού (6ης Μαρτίου 326 μ.Χ.) και μετά από τριακόσια χρόνια, ακολούθησε η δευτέρα και επισημότερα Ύψωση (και προσκύνηση) του Τιμίου Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου 629 μ.Χ.).
Θα το δούμε.
Οι Πέρσες είχαν μπει στα Ιεροσόλυμα (615 μ.Χ.). Αιχμαλώτισαν τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ζαχαρία (609-632 μ.Χ.) και πλήθος χριστιανών, αρπάζοντας ταυτόχρονα και το Τίμιο Ξύλο, πού φυλάσσονταν στην πόλη (ναό της Αναστάσεως).
Έτσι καταλύθηκε και η γιορτή της προσκυνήσεως του Τιμίου Ξύλου (14 Σεπτεμβρίου).
Ο βασιλιάς Ηράκλειος (610-636 μ.Χ.) εκστρατεύει κατά των Περσών και τους κατατροπώνει (626 μ.Χ.).
Οι αιχμάλωτοι γυρίζουν στην πατρίδα τους Ιερουσαλήμ, ενώ ο ίδιος (ο βασιλιάς) με το Τίμιο Ξύλο, επιστρέφει νικητής στην Πόλη. Κατά την θριαμβευτική του είσοδο σ' αυτή (628 μ.Χ.), και κατά την επιθυμία του, πριν από το «άρμα του θριάμβου» προπορεύονταν (σε ειδική αμαξά) το ξύλο του Σταυρού.
Τον επόμενο χρόνο (629 μ.Χ.), ο Ηράκλειος πηγαίνει στα Ιεροσόλυμα για να παραδώσει στον Πατριάρχη Ζαχαρία το τίμιο Ξύλο.
Και στις 14 Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους (629) ο Ηράκλειος, με το Ξύλο του Σταυρού στα χέρια του, ο Πατριάρχης, κλήρος και λαός, ανέβηκαν στο Γολγοθά.
Ο βασιλιάς σήκωσε ψηλά (ύψωσε) το Τίμιο Ξύλο, ενώ κλήρος και λαός έπεσε χάμω προσκυνώντας Το.
Ταυτόχρονα χειροκροτούσε τον βασιλιά, ψέλνοντας τον τότε εθνικό μας ύμνο: «Σώσον Κύριε τον λαόν σου...»
Έτσι: Στις 14 Σεπτεμβρίου 629 μ.Χ. το Πανάγιο ξύλο τοποθετήθηκε ξανά στην αγία πόλη της Ιερουσαλήμ, και έγινε ξανά η ημέρα αυτή, ημέρα του «Σταυρού».
Ήταν η δευτέρα και πανηγυρικωτέρα Ύψωση του Τ. Σταυρού στο τόπο του Γολγοθά.
Κι' από τότε μέχρι σήμερα, η ημέρα αυτή (14 Σεπτεμβρίου) γιορτάζεται λαμπρώς στην Εκκλησία μας (8. Η ήμερα αύτη (του «Σταυρού») φέρει «τα ίσα της αγίας και Μεγάλης Παρασκευής». Δηλαδή: Όση ιερότητα έχει. η Μ. Παρασκευή, έχει και η ανωτέρω ήμερα του Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου).
9. Πρόοδος Τ. Σταυρού
(1η Αυγούστου)
Ό άγιος Νεκτάριος γράφει για την γιορτή αυτή (σελ. 34):
Λέγεται «πρόοδος» του Τ. Σταυρού, διότι μετά την προσκύνηση του Τιμίου Ξύλου, γινόταν στην Πόλη λιτανεία, προπορευόμενου του Τιμίου Ξύλου.
Ο Κων/νος Πορφυρογέννητος (913-959) στο «έκθεσις Βασιλείου τάξεως» (κεφ. 8), περιγράφει λεπτομερώς για το πώς γινόταν η προσκύνηση και η λιτανεία του Τ. Ξύλου. Γράφει:
•Επτά ημέρες πριν (23 Ιουλίου) το Τίμιο Ξύλο «έβγαινε» από το παλάτι και κατατίθετο προς προσκύνηση .
•Κατόπιν, και επί δύο περίπου εβδομάδες (μέχρι 13  Αυγούστου)  γινόταν  ή   «πρόοδος»  του  Τιμίου Ξύλου. Λιτανεία, πού περνούσε απ' όλους τους δρόμους, απ' όλα τα σπίτια, από τα τείχη της πόλεως, από τα περίχωρα της, αγιάζοντας τα πάντα.
•Στις 14 Αυγούστου το Τίμιο Ξύλο ξανάμπαινε εν «πομπή» στο παλάτι, αγιάζοντας τους κοιτώνες, κι' όλο το παλάτι. «Τη αύτη ημέρα, (14η Αυγούστου),  μνήμη της εις το παλάτιον ανακομιδής του Τιμίου Σταυρού» αναφέρει το συναξάριο της ημέρας.
•Τέλος: Εναποτίθενταν στη μόνιμη του «κατοικία», στο ναΐσκο «αγ. Θεοδώρων» του παλατιού.
Η «πρόδος» του Τ. Σταυρού γιορτάζεται μέχρι σήμερα στην Εκκλησίας μας. (1η Αυγούστου).
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
Ο Τίμιος Σταυρός:
•Στον Μ. Κων/νο εμφανίσθηκε σα Φως, πού άστραφτε πιο πολύ και από τον ήλιο.
•Στην   Απαμεία   Αντιοχείας   κατά  την   λιτανεία «εξέπεμπε» φώς-φωτιά.
•Στα Ιεροσόλυμα εμφανίσθηκε (7η  Μαΐου 350 μ.Χ.) σα φως πού κάλυπτε ολόκληρη την πόλη.
•Και σα φως θα εμφανισθεί στο στερέωμα του ουρανού κατά την ήμερα της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού.
Φως ο Σταυρός! Και δεν γίνεται διαφορετικά. Γιατί, ο Σταυρός είναι η μεγάλη δόξα του Χριστού (το είδαμε).
•Είναι φυσικό το φως του Σταυρού να φωτίζει.
Και φωτίζει. Τους πιστούς πού προσκυνούν τον Σταυρό με πίστη και ταπείνωση.
«Λάμψον ο του Κυρίου Σταυρός, τας φεγγοβόλους αστραπάς, Σου της χάριτος, καρδίας των σε τιμώντων».(Τριώδιον, Εσπερινός Κυριακής, Σταυροπροσκυνήσεως).
• Είναι επίσης φυσικό το φως του σταυρού να καίει τους διεστραμμένους δαίμονες. Και τους καίει. «Θεωρούμενος δαίμονας καίει, και εκτυπούμενος τούτους φλέγων δείκνυται» (Τριώδιον, Δ' Κυριακή Εσπέρας) Το λένε και οι ίδιοι δαίμονες:
—Γιατί να φοβούμαστε το ξύλο πού σταυρώθηκε ο Ναζωραϊος; (Είπε διάβολος σ' άλλο διάβολο).
—Βρε (του άπαντα) δεν φοβούμαστε το ξύλο, αλλά την ανυπόφορη αστραπή, πού «εκτοξεύεται» απ' αυτό (βλ. Ένας Ασκητής Επίσκοπος, έκδ. Ζ', σελ.
114).
Όμως: Τί ακριβώς είναι ο Σταυρός; Είναι σαν την Ιερή εικόνα;
Ο άγιος Νεκτάριος λ.χ. εικονίζεται σε μια εικόνα. Αλλ' ο άγιος στην εικόνα δεν είναι ζωντανός, δεν είναι το «σώμα» του, η ψυχή του, η ζωντανή του παρουσία. Απλώς, τιμώντας την εικόνα, του, η τιμή «διοχετεύται» σ' Αυτόν. Τον τιμούμε δηλαδή μέσω της εικόνος του.
Όμως, η εικόνα αυτή καθ' εαυτή είναι άψυχη, νεκρή.
Ισχύει το ίδιο και για τον Σταυρό; Μπορούμε δηλαδή να πούμε, πώς κι' ο Σταυρός είναι άψυχος, νεκρός;
Όχι. Ο Σταυρός δεν είναι άψυχος, νεκρός. Έχει ζωή.
Αναλυτικά:
Στο θυσιαστήριο (αγ. Τράπεζα) γίνεται η θυσία, η λατρεία του Θεού. Το θυσιαστήριο δηλαδή γίνεται ο Γολγοθάς, ο Σταυρός, όπου θυσιάσθηκε ο Χριστός.
Και το θυσιαστήριο φτιάχνεται από τα ίδια υλικά, πού φτιάχνεται κι' ο Σταυρός (πέτρα, ξύλο, μάρμαρο κ.ά.).
Θυσιαστήριο, Γολγοθάς και Σταυρός ταυτίζονται. Όμως η Γραφή λέει, πώς το θυσιαστήριο έχει αυτιά πού ακούει: «Θυσιαστήριον, θυσιαστήριον, τάδε λέγει Κύριος» (Γ' Βασιλ. 13,2). Και στόμα πού ομιλεί: «Και ήκουσα του θυσιαστηρίου λέγοντος» (Άποκ. 16,7).
Εφόσον το θυσιαστήριον (πού είναι άψυχη ύλη) έχει αυτιά πού ακούει, και στόμα πού ομιλεί, άρα έχει και ζωή. Είναι ζωντανό! Η όχι;
Και εφόσον θυσιαστήριο και Σταυρός ταυτίζονται, άρα και ο Σταυρός έχει ζωή! Είναι ζωντανός. Ζωηφόρος!
Είναι και Ζωοποιός! Δίδει, χορηγεί ζωή.
Και γι' αυτό εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί απευθυνόμαστε «προσωπικά» σ' Αυτόν. Προσευχόμαστε στο Σταυρό: «Σταυρέ του Χριστού σώσον ημάς τη δυνάμει σου».
Ο Τ. Σταυρός σα Φως, σα Ζωηφόρος, και σα Ζωοποιός, σε ποια τάξη κατατάσσεται;
•Στην τάξη των αγγέλων; Είναι δηλαδή ο Σταυρός
σαν τους αγγέλους;
Μα διατάσσει αγγέλους! (Άποκ. 9, 14). 'Άρα είναι υπεράνω των αγγέλων.
•Μήπως είναι ο ίδιος ο Θεός;
Όχι, γιατί διατάσσεται από τον Θεό (Γ΄ Βασιλ. 13, 2). Άλλα και δοξάζει τον Θεό (Άποκ. 16, 7).
'Άρα είναι κατώτερος του Θεού, και ανώτερος των αγγέλων.
Τ' ακούμε κάθε τόσο στην Εκκλησία μας, στις «απολύσεις» του εσπερινού και της θ. λειτουργίας, όπου κατά σειρά επικαλούμαστε πρώτον τον Χριστόν, δεύτερον την Θεοτόκο, τρίτον τον Τίμιον και Ζωοποιόν Σταυρόν και τέταρτον τους Επουρανίους αγγέλους.
«Σταυρέ του Χριστού σώσον ημάς τη δυνάμει σου».
«Η αήττητος και ακατάλυτος και θεία δύναμις του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, μη εγκαταλίπης ημάς τους αμαρτωλούς» ΑΜΗΝ.


Πηγή :  www.zoiforos.gr   (απόσπασμα)