En el Valle de Himnos ~ Infine... siamo un quartiere...!!!
Nella Valle degli Inni
~ Por fin ... somos un barrio ...!!!
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Με τη βοήθεια του Πανοικτίρμονος Θεού , από σήμερα είμαστε και πάλι κοντά σας ,μετά από τη διετή απουσία στην μπλογκόσφαιρα.
Με την επιστροφή μας , σας ανακοινώνουμε την διάθεση , να αποκτήσει το ιστολόγιό μας και άλλους συντάκτες για την καλλίτερη ενημέρωση και
πνευματική βοήθεια των αναγνωστών μας .
Παρακαλούνται οι ενδιαφερόμενοι , όπως συμπληρώσουν τη φόρμα επικοινωνίας (κάτω δεξιά).

Σας περιμένουμε με χαρά!

Θεοτόκης
21/11/2014

ΤΕΛΟΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ

Όσο με ωφέλησαν οι αρρώστιες , δε με ωφέλησε η άσκηση που , σαν μοναχός , έκανα τόσα χρόνια.
Γέρων Παΐσιος

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

Είχε κλείσει την πόρτα ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ στις απαιτήσεις του Βαρθολομαίου

Ένα ιστορικό ντοκουμέντο, μια επιστολή του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ προς τον νεαρό τότε Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο φέρνει σήμερα στη δημοσιότητα το «Παρόν».
Η επιστολή, που έχει ημερομηνία 9/10/1993, εκτός από ιστορική, έχει και διαχρονική αξία, αφού αγγίζει όλα τα ανοιχτά ζητήματα - «πληγές» στις σχέσεις Οικουμενικού Πατριαρχείου και Εκκλησίας της Ελλάδος. Ζητήματα που επανήλθαν κατά το 2003-4, στη ρήξη Βαρθολομαίου και Μακαριστού Χριστόδουλου (σύμφωνα με πληροφορίες, ο τότε Αρχιεπίσκοπος αναζήτησε τη συγκεκριμένη επιστολή στο αρχείο της Ιεράς Συνόδου). Η επιστολή όμως γίνεται εντελώς επίκαιρη, καθώς τα ίδια θέματα απασχολούν και σήμερα.
Η επιστολή, που υπογράφεται από τον Σεραφείμ αλλά συντάσσεται κατ' εντολήν της ελλαδικής Συνόδου, έχει επιθετικό στυλ γραφής, αποτυπώνοντας και τις σχέσεις των δύο Προκαθημένων. Δεν ήταν όμως το ίδιο κακές οι σχέσεις των δύο Εκκλησιών πάντοτε, αφού ο Σεραφείμ κατηγορεί ευθέως τον Βαρθολομαίο ότι εκείνος είναι ο υπεύθυνος της επιδείνωσης, καθώς από την πρώτη στιγμή που ανέβηκε στον Πατριαρχικό Θρόνο άρχισε να ανακινεί θέματα που αφορούν την Εκκλησία της Ελλάδος και να μεθοδεύει επεμβάσεις και μονομερείς ενέργειες, κατ' αντιδιαστολήν προς τους προκατόχους του, Αθηναγόρα και Δημήτριο.
Του υπενθυμίζει επίσης τα όρια, τα δικαιώματα του Πατριαρχείου στις Μητροπόλεις της βόρειας Ελλάδας, διευκρινίζοντας όμως ότι «η ονομασία “Νέαι Χώραι” ουδεμίαν σύγχρονον πραγματικότητα εκφράζει». Και μεταξύ άλλων επιχειρημάτων, ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ επικαλείται και εθνικούς λόγους, που κάθε άλλο έπαψαν να υπάρχουν.
Με τον παροιμιώδη ευθύ τρόπο του, ο «αντάρτης» από την Καρδίτσα είχε καταφέρει να απαγορεύσει την ίδρυση πατριαρχικού γραφείου στην Αθήνα -το παραχώρησε ο Χριστόδουλος στα πρώτα χρόνια της αρχιεπισκοπίας του- αλλά και τα «πηγαινέλα» του Βαρθολομαίου στην ελληνική πρωτεύουσα: Επί οκτώ χρόνια και όσο ζούσε ο Σεραφείμ, ο Πατριάρχης δεν είχε επισκεφτεί την πρωτεύουσα. «Θα σε δεχτούμε, αλλά χωρίς τα προνόμια που θες», ήταν το μήνυμα που έστελνε, και μέσω της επιστολής, ο τότε Αρχιεπίσκοπος.
Ο Σεραφείμ είχε αποδείξει ότι είχε τον τρόπο να περνάει το δικό του και της Εκκλησίας της Ελλάδος. Για σήμερα ας μη μιλήσουμε καλύτερα…
Ενιαία και αδιαίρετος
Η επιστολή ντοκουμέντο έχει ως εξής:
«Εις τας διεκκλησιαστικάς και ειδικώτερον εις τας αφορώσας το Οικουμενικόν Πατριαρχείον και την Εκκλησιάν της Ελλάδος υποθέσεις, ίσχυον τα καθιερωμένα και συμπεφωνημένα, ίνα μη η υπέρβασις ετέρωθεν των τεθεσπισμένων όρων ψυχράνη την αγάπην και διαταράξη τας αρμονικάς των Εκκλησιών ημίν σχέσεις. Προκειμένου δε περί των Ιερών Μητροπόλεων και των Σεβ. Μητροπολιτών των βορείων και ακριτικών επαρχιών της Ελλάδος, ενσωματωμένων εις τον κορμόν της χώρας ημών και της καθ' ημάς φερωνύμου Αυτοκέφαλου Εκκλησίας, η πρότερον υφισταμένη σχέσις αυτών προς το Οικουμενικόν Πατριαρχείον συνεπήγετο κυρίως τρία τινά. α) το μνημόσυνον του ονόματος του Οικουμενικού Πατριάρχου. β) την ανακοίνωσιν Αυτώ ενδεχομένης χηρείας και πληρώσεως ακολούθως Μητροπόλεως τινός. και γ) την υποβολήν εκθέσεων των οικείων Μητροπολιτών εις το Οικουμενικόν Πατριαρχείον. Πέραν των βασικών τούτων, ουδεμία άλλη σχέσις ή αναφορά ίσχυσεν εν τη πράξει.
Πλην, εν ταις εσχάταις ταύταις ημέραις, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος πληροφορείται ότι η Υμετέρα Παναγιότης, από της αναρρήσεως αυτής εις τον Οικουμενικόν θρόνον, ήρχισεν ανακινούσα, ως μη ώφειλε, και θίγουσα ζητήματα απτόμενα του ελλαδικού χώρου, και κατ' εξοχήν αφορώντα εις την Εκκλησίαν της Ελλάδος, καλώς δε και παγίως κείμενα, επί των όποιων όμως Αύτη μεθοδεύει επεμβάσεις και μονομερείς ενεργείας και νέας ρυθμίσεις.
Περί τινών εξ αυτών εξήγγειλε τοιαύτας προγραμματιζόμενας επεμβάσεις η Υμετέρα Παναγιότης, κατά την πρόσφατον σύναξιν της Ιεραρχίας του Οικουμενικού θρόνου. Η δε κληθείσα και παραστάσα εις την σύναξιν ταύτην αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ελλάδος επεσήμανε, διά του Σεβ. Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως κ. Ανθίμου, την ανάγκην συνεννοήσεως μετά της ιεράς ημών Συνόδου, χωρίς εν τούτοις να εύρη ανταπόκρισιν ουδέ συναίνεσιν.
Κατόπιν τούτου η Ιερά Σύνοδος ημών έθεσεν επί τάπητος τα ανακύψαντα ζητήματα. Προάγεται δε, διά του παρόντος Συνοδικού Γράμματος, να έκθεση προς Υμάς τας ακολούθους ρητάς απόψεις αυτής, των οποίων παρακαλεί να λάβητε γνώσιν, προσωπικώς και συνοδικώς, και να προβληματισθήτε δεόντως.
Και συγκεκριμένως:
Α) Εξένισεν ημάς η ακουσθείσα απίθανος είδησις περί μελετωμένης ανακλήσεως της από 4ης Σεπτεμβρίου 1928 Πατριαρχικής και Συνοδικής Πράξεως, περί διοικητικής αφομοιώσεως των εν Ελλάδι Ι. Μητροπόλεων (των λεγομένων Νέων Χωρών), διοικούμενων έκτοτε «επιτροπικώς», και κατά πάντα υπό της Εκκλησίας της Ελλάδος επί εξηκονταπενταετίαν.
Η Εκκλησία της Ελλάδος είναι ενιαία και αδιαίρετος. Η ονομασία «Νέαι Χώραι» ουδεμίαν σύγχρονον πραγματικότητα εκφράζει. Και ο όρος «επιτροπικώς» -ίνα μη είπωμεν σχήμα λόγου- θα εχαρακτηρίζετο παρ' ημών μόνον ως σχήμα και τρόπος εκχωρήσεως, χωρίς καμμίαν άλλην ουσιαστικήν προοπτικήν. Απ' αρχής άλλως τε κατεφάνη η εθνική αναγκαιότης, όπως ακολουθηθή η ισχύουσα κανονική επιταγή «τα εκκλησιαστικά τοις πολιτικοίς είωθε συμμεταβάλλεσθαι». Και αι περί ων ο λόγος επαρχίαι ηξίουν και ανέμενον την οικείαν θέσιν εις την ελευθέραν ήδη Ελλάδα και εις το Συνταγμάτιον της προ πολλού Αυτοκέφαλου Εκκλησίας της Ελλάδος
Απορούμεν πώς σκέπτεται το Οικουμενικόν Πατριαρχείον εν προκειμένω. Είναι δυνατόν ποτέ να διασπαστεί εκκλησιαστικώς το ήμισυ της Ελλάδος; Όταν εθνικοί κίνδυνοι απειλούν τας βορείους και ανατολικάς ακριτικάς επαρχίας της χώρας, είναι αδιανόητον να χαραχθούν κάτωθεν της επιμάχου Μακεδονίας τα όρια της Εκκλησίας της Ελλάδος, θα δικαιώσωμεν ημείς αυτοί τας διεκδικήσεις των Σκοπίων, αίτινες σημειωτέον ήρχισαν από της εκκλησιαστικής χειραφετήσεως, διά να εξελιχθώσιν εις γεωγραφικάς απαιτήσεις και αλλοίωσιν της Ιστορίας;
Περαιτέρω δε συν τοις άλλοις, δέον να μη λησμονήται ότι η υπαγωγή των ειρημένων Μητροπόλεων εις την Εκκλησιάν της Ελλάδος δεν υπήρξεν μονομερής ενέργεια και Πράξις του Πατριαρχείου, αλλά παρακληθείσα «η πεφιλημένη αγιωτάτη Αδελφή Εκκλησία της Ελλάδος, προφρόνως απεδέξατο (ταύτην) συναινούσης και κυρούσης και της έντιμου ελληνικής Πολιτείας, όπως κατά την παράκλησιν της Μητρός Εκκλησίας αναλάβη την εντολήν ταύτην, ενεργουμένην επί τοις εξής κυρωθείσιν εκκλησιαστικώς και πολιτικώς γενικοίς όροις». Ουδείς των όρων τούτων των συμπεφωνημένων διέλαβε το παραμικρόν περί ενδεχομένης επιστροφής των Μητροπόλεων, οψέποτε η ετέρα πλευρά ήθελε τυχόν προβάλη μονομερώς τοιούτο ζήτημα. Όθεν το «επιτροπικώς» παραμένει μετέωρον και άνευ περιεχομένου, τοσούτω μάλλον καθόσον συνέπραξε και η Ελληνική Πολιτεία εις την σύμβασιν ταύτην των δύο αδελφών Εκκλησιών (ουδεμία δε σύμβασις αίρεται μονομερώς), αλλά και προηγήθη ταύτης διά νόμου (αριθμ. 3615/1928 Φ.Ε.Κ. 120 Α΄/11 Ιουλίου 1928), η δε πρωθύστερος δημοσιεύσις του Νόμου εν σχέσει προς την Πατριαρχικήν Πράξιν καθιστά πρόδηλον την ύπαρξιν της υφισταμένης εθνικής αναγκαιότητος, ήτις προυκάλεσεν ακολούθως και την Πράξιν. Έχομεν περίπου επανάληψιν της πρωθυστέρου ανακηρύξεως του Αυτοκέφαλου της Εκκλησίας της (Παλαιάς) Ελλάδος τω 1833, ενώ ο Συνοδικός Τόμος ανεγνώρισε ταύτην μετά εικοσαετίαν (1850). Αι διαβουλεύσεις των δυο μέρων δεν έλλειψαν και εις την μίαν και την άλλην περίπτωσιν. Εδέησε πάντως και αι Νέαι λεγόμεναι Χώραι να ακολουθήσουν τας παλαιάς κατά το αυτό μέτρον της αναγκαιότητος. Οπωσδήποτε δε και η επανειλημμένη μνεία και κατοχύρωσις της νέας εν Ελλάδι εκκλησιαστικής ταύτης καταστάσεως, τόσον διά του Συντάγματος (άρθρον 3), όσον και διά των αλληλοδιαδόχως εκδοθέντων Νόμων «Περί Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος» (βλ. Ν. 590/1977, άρθρον 1 παράγρ. 3) εμφαίνει σαφώς την σταθεράν βούλησιν της Ελληνικής Πολιτείας επί του προκειμένου, ήτις είναι βέβαιον ότι δεν δύναται ποτέ να στέρξη εις μεταβολήν του ισχύοντος καθεστώτος εις τας εν λόγω Μητροπόλεις.
Β) Συναφές είναι το θέμα της μελετωμένης επισκέψεως της Υμετέρας Παναγιότητος, κατά το προσεχές έτος 1993, εις τας ειρημένας ενορίας.
Η Εκκλησία της Ελλάδος αναμένει την ειθισμένην Πατριαρχικήν επίσκεψιν εις την Καθέδραν αυτής εν Αθήναις, όταν επιστή η κατά την ακολουθουμένην σειράν των πρεσβειών των Ορθοδόξων Αυτοκέφαλων Εκκλησιών ώρα. Και θα υποδεχθή την Υμετέραν Παναγιότητα μετά των προσηκουσών τιμών. Εις το σχετικόν δε πρόγραμμα δύναται να περιλάβη και επίσκεψιν ή επισκέψεις τινάς εις την Βόρειον Ελλάδα.
Θα έλθετε τότε ως υψηλός και σεπτός προσκεκλημένος της Αυτοκεφάλου ημετέρας Εκκλησίας. Αλλ' ως κυριαρχικώ δικαιώματι ερχόμενον -όπου και ως προαναγγέλλεται- δεν θα δυνηθώμεν να σας υποδεχθώμεν. Και θα λυπηθώμεν εξαιρέτως διά τον αμοιβαίον παραπικρασμόν, ενώ διακείμεθα προς Υμάς και το Οικουμενικόν Πατριαρχείον μετ' αμειώτου τιμής και αγάπης και σεβασμού.
Γ) Δεν κατανοούμεν την ανάγκην, ουδέ την σκοπιμότητα της υπάρξεως εν Αθήναις «Γραφείου» του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Όπως δε διαφαίνεται εκ των προειρημένων προγραμματισμών και σχεδίων της Υμετέρας Παναγιότητος, μια τοιαύτη ενταύθα παρουσία, διά της συστάσεως του εν λόγω «Γραφείου» (με ποίαν άραγε στελέχωσιν και εις ποίον επίπεδον αντιπροσώπων;) δεν θεωρούμε ότι θα είναι εποικοδομητική εάν μάλιστα επιχειρηθεί άνευ συναινέσεως της Ιεράς ημών Συνόδου (ως συναφής νόμος ορίζει και η εκκλησιαστική δεοντολογία και πράξις επιβάλλει).
Διά τούτο παρακαλούμεν ίνα το γε νυν επέχητε. Οψέποτε δε παρακαμφθώσι και εκλείψωσιν αι επιπροσθούσαι επιφυλάξεις, παρουσιασθώσι δ' ημίν εμφανώς αι προς τούτο ειδικαί και ητιολογημέναι ανάγκαι του Πατριαρχείου, εστέ βέβαιοι ότι θα συναντήσωσι την κατανόησιν και την συναντίληψην ημών.
Δ) Θα παρακαλέσωμεν εξ άλλου, όπως το Οικουμενικόν Πατριαρχείον αλληλογραφή μετά των Σεβ. Μητροπολιτών των εν Μακεδονία, Θράκη, Ηπείρω και Νήσοις Επαρχιών διά της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, ως άλλωστε συμβαίνει (κατά νόμον) και κατά την αντίστροφον περίπτωσιν της επικοινωνίας εκείνων προς Υμάς. Η παράλειψις της τοιαύτης διαδικασίας δημιουργεί παρεξηγήσεις. Δεν συνάδει προς την κανονικήν τάξιν και υπεμφαίνει παράκαμψιν της Ιεράς Συνόδου ουχί άμοιρον σκοπιμότητος.
Ε) Το αυτό θα είπομεν και περί των αιτουμένων υπό του Πατριαρχείου στοιχείων των Μητροπόλεων και των Μητροπολιτών των ως είρηται Επαρχιών, προς καταχώρισιν εις το Εκκλησιαστικόν Ημερολόγιον.
Δεν είναι δυνατόν να εμφανίζονται δισυπόστατοι αι Μητροπόλεις και οι Μητροπολίται. Αι στήλαι των «Διπτύχων» (Εκκλησ. Ημερολόγιον) της Εκκλησίας της Ελλάδος διαλαμβάνουσι πλήρως περί των στοιχείων τούτων. Το δε Οικουμενικόν Πατριαρχείον, ως και τα λοιπά Ομόδοξα Πατριαρχεία και αι Αυτοκέφαλοι Εκκλησίαι, εις συναφείς εκδόσεις αυτών, εάν και όπου περιλαμβάνωσι πληροφοριακά στοιχεία εις διορθόδοξσν έκτασιν, ενδείκνυται να καταχωρίζωσι ταύτα μετά της Ιεραρχίας των Ορθοδόξων Εκκλησιών εκάστων κεχωρισμένως. Είπομεν δ' ανωτέρω ότι η Εκκλησία της Ελλάδος είναι ήδη ενιαία και αδιαίρετος. Και αποτελεί απλήν ψευδαίσθησιν εικών της Ιεραρχίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου επηυξημένη μετά μελών αλλοτριωθέντων εξ αυτού διά Πράξεων επισημοτάτων, εκκλησιαστικών και πολιτειακών, ισχυουσών και παγίων.
Θεωρούμεν, Παναγιώτατε, ότι ουδέν ήλλαξεν εν ταις ημέραις ημών ταύταις, ώστε η Υμετέρα Πατριαρχία να έχη ανάγκην να επιβάλη νέας ρυθμίσεις εις τα άχρι τούδε καλώς ισχύοντα.


Πηγή: www. romfea.gr

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΧΑΡΙΣ ΕΙΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,
ΠΑΡ’ HΜΩΝ ΔΕ ΕΥΧΗ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ
Ἡ Ἁγιωτάτη Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας ἑορτάζει σήμερον τὴν κυριώνυμον ἡμέραν της, καὶ ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀπὸ τὸ ἱστορικὸν καὶ μαρτυρικόν της Kέντρον, τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον μας, ἀπευθύνει τὴν εὐλογίαν, τὴν στοργὴν καὶ τὴν ἀγάπην της πρὸς ὅλα τὰ ἀνὰ τὸν κόσμον πιστὰ καὶ ἀφωσιωμένα πνευματικά της τέκνα, καὶ τὰ καλεῖ νὰ ἑορτάσουν μαζί της νοερῶς.
Ἂς εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου εὐλογημένον! Ὅσοι προσεπάθησαν διὰ μέσου τῶν αἰώνων νὰ ἐξαφανίσουν τὴν Ἐκκλησίαν μὲ ποικίλους φανεροὺς καὶ ἀφανεῖς διωγμούς˙ ὅσοι ἐπεχείρησαν νὰ τὴν νοθεύσουν μὲ τὴν αἱρετικὴν διδασκαλίαν των˙ ὅσοι ἐπεδίωξαν νὰ τὴν φιμώσουν καὶ νὰ τῆς στερήσουν τὴν φωνὴν καὶ μαρτυρίαν της εἰς τὸν κόσμον˙ ὅλοι αὐτοὶ ἀπέτυχαν. Τὰ νέφη τῶν Μαρτύρων, τὰ δάκρυα τῶν Ὁσίων καὶ αἱ προσευχαὶ τῶν Ἁγίων τὴν σκεπάζουν νοερῶς καὶ τὴν προστατεύουν, ὁ δὲ Παράκλητος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, τὴν ὁδηγεῖ εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν.
Μὲ συναίσθησιν τοῦ χρέους καὶ τῆς εὐθύνης του, παρὰ τὰ ἐμπόδια καὶ τὰς δυσκολίας, τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, ὡς ἡ πρωτόθρονος Ἐκκλησία τῆς Ὀρθοδοξίας, μεριμνᾷ διὰ τὴν διαφύλαξιν καὶ ἑδραίωσιν τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὥστε μὲ ἕνα στόμα καὶ μίαν καρδίαν νὰ ὁμολογῆται ἡ Ὀρθόδοξος πίστις τῶν πατέρων μας εἰς κάθε ἐποχὴν καὶ εἰς τὰς ἡμέρας μας. Διότι ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι μουσειακὸς θησαυρός, διὰ νὰ συντηρῆται, ἀλλὰ πνοή ζωῆς, διὰ νὰ μεταδίδεται καὶ ζωογονῇ τοὺς ἀνθρώπους. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι πάντοτε ἐπίκαιρος, ἀρκεῖ νὰ τὴν προβάλλωμε μὲ ταπεινοφροσύνην καὶ νὰ τὴν ἑρμηνεύωμε λαμβάνοντες ὑπ᾿ ὄψιν τὰς ἀναζητήσεις καὶ τὰς ὑπαρξιακὰς ἀνάγκας τοῦ ἀνθρώπου εἰς κάθε ἐποχὴν καὶ πολιτισμικὸν περίγυρον.
Πρὸς τὸν σκοπὸν αὐτὸν ἡ Ὀρθοδοξία πρέπει νὰ εὑρίσκεται εἰς διαρκῆ διάλογον μὲ τὸν κόσμον. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν φοβεῖται τὸν διάλογον, διότι καὶ ἡ ἀλήθεια δὲν τὸν φοβεῖται. Ἀντιθέτως, ἐὰν ἡ Ὀρθοδοξία κλεισθῇ εἰς τὸν ἑαυτόν της καὶ δὲν διαλέγεται μὲ τοὺς ἐκτὸς αὐτῆς, ὄχι μόνον θὰ ἀποτύχῃ εἰς τὴν ἀποστολήν της, ἀλλὰ καὶ θὰ μετατραπῇ ἀπό «καθολική» καί «κατὰ τὴν οἰκουμένην» Ἐκκλησία ποὺ εἶναι, εἰς μίαν ἐσωστρεφῆ καὶ αὐτάρεσκον ὁμάδα, εἰς ἕνα «γκέττο» εἰς τὸ περιθώριον τῆς ἱστορίας. Διὰ τὸν λόγον αὐτὸν καὶ οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας οὐδέποτε ἐφοβήθησαν τὸν διάλογον μὲ τὸν πνευματικὸν περίγυρον τῆς ἐποχῆς των, ἀκόμη καὶ μὲ τοὺς εἰδωλολάτρας φιλοσόφους τῶν χρόνων των, καὶ μὲ τὸν τρόπον αὐτὸν ἐπηρέασαν καὶ διεμόρφωσαν τὸν πολιτισμὸν τῆς ἐποχῆς των καὶ μᾶς παρέδωσαν μίαν Ἐκκλησίαν ἀληθινὰ οἰκουμενικήν.
Τὸν διάλογον αὐτὸν μὲ τὸν ἔξω κόσμον καλεῖται νὰ συνεχίσῃ καὶ σήμερον ἡ Ὀρθοδοξία, διὰ νὰ δώσῃ καὶ πάλιν τὴν μαρτυρίαν της καὶ τὴν ζωογόνον πνοὴν τῆς πίστεώς της. Ὁ διάλογος αὐτὸς ὅμως δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ φθάσῃ εἰς τὸν ἔξω κόσμον, ἂν δὲν περάσῃ πρῶτα ἀπὸ ὅσους φέρουν τὸ ὄνομα τοῦ χριστιανοῦ. Ὀφείλομεν πρῶτον νὰ συνομιλήσωμεν οἱ χριστιανοὶ μεταξὺ μας καὶ νὰ λύσωμεν τὰς διαφοράς μας, διὰ νὰ εἶναι ἀξιόπιστος ἡ μαρτυρία μας πρὸς τὸν ἔξω κόσμον. Ἡ προσπάθεια διὰ τὴν ἑνότητα τῶν χριστιανῶν εἶναι θέλημα καὶ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου, ὁ Ὁποῖος πρὸ τοῦ Πάθους Του προσηύχετο πρὸς τὸν Πατέρα «ἵνα πάντες (οἱ μαθηταί Του) ἓν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας» (Ἰωάν. 17, 21). Δὲν εἶναι δυνατὸν ὁ Κύριος νὰ ἀγωνιᾷ διὰ τὴν ἑνότητα τῶν χριστιανῶν καὶ ἡμεῖς νὰ μένωμεν ἀδιάφοροι. Τοῦτο θὰ ἀποτελοῦσε ἐγκληματικὴν προδοσίαν καὶ παράβασιν τῆς ἐντολῆς Του.
Ἀκριβῶς δι᾿ αὐτοὺς τοὺς λόγους, τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον μὲ τὴν σύμφωνον γνώμην καὶ συμμετοχὴν ὅλων τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν διεξάγει ἀπὸ πολλῶν δεκαετιῶν πανορθοδόξους ἐπισήμους θεολογικοὺς διαλόγους μετὰ τῶν μεγαλυτέρων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ Ὁμολογιῶν. Σκοπὸς αὐτῶν τῶν διαλόγων εἶναι νὰ συζητηθοῦν μὲ πνεῦμα ἀγάπης ὅλα ὅσα χωρίζουν τοὺς χριστιανοὺς τόσον εἰς τὴν πίστιν των ὅσον καὶ εἰς τὴν ὀργάνωσιν καὶ ζωὴν τῆς Ἐκκλησίας.Τοὺς διαλόγους αὐτοὺς καὶ κάθε προσπάθειαν εἰρηνικῶν καὶ ἀδελφικῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μὲ τοὺς ἄλλους χριστιανοὺς πολεμοῦν σήμερον, δυστυχῶς, καὶ μάλιστα μὲ φανατισμὸν ἀπαράδεκτον διὰ τὸ Ὀρθοδόξον ἦθος, ὡρισμένοι κύκλοι ποὺ διεκδικοῦν διὰ τὸν ἑαυτόν των ἀποκλειστικῶς τὸν τίτλον τοῦ ζηλωτοῦ καὶ ὑπερασπιστοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὡσὰν νὰ μὴ ἦσαν Ὀρθόδοξοι ὅλοι οἱ Πατριάρχαι καὶ αἱ Ἱεραὶ Σύνοδοι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, οἱ ὁποῖοι ὁμοφώνως ἀπεφάσισαν καὶ στηρίζουν αὐτοὺς τοὺς διαλόγους, οἱ πολέμιοι κάθε προσπαθείας ἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος μεταξὺ τῶν χριστιανῶν ὑψώνουν τοὺς ἑαυτούς των ὑπεράνω τῶν Ἐπισκοπικῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας μὲ κίνδυνον νὰ δημιουργήσουν σχίσματα μέσα εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν.
Εἰς τὴν πολεμικήν των αὐτὴν οἱ ἐπικρίνοντες τὴν προσπάθειαν ἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος τῶν χριστιανῶν δὲν διστάζουν ἀκόμη καὶ νὰ διαστρέφουν τὴν πραγματικότητα, διὰ νὰ παραπλανήσουν καὶ ἐξεγείρουν τὸν πιστὸν λαόν. Ἔτσι, ἀποσιωποῦν τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ θεολογικοὶ διάλογοι διεξάγονται μὲ ὁμόφωνον ἀπόφασιν ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, καὶ ἐπιτίθενται μόνον κατὰ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Διαδίδουν ψευδῶς ὅτι ἐπίκειται ἡ ἕνωσις μεταξὺ Ρωμαιοκαθολικῶν καί Ὀρθοδόξων, ἐνῶ γνωρίζουν ὅτι αἱ διαφοραὶ ποὺ συζητοῦνται εἰς τὸν θεολογικὸν διάλογον μεταξὺ αὐτῶν, εἶναι ἀκόμη πολλαί, καὶ θὰ ἀπαιτήσῃ μακρὸν χρόνον ἡ συζήτησίς των, καθὼς καὶ ὅτι τὴν ἕνωσιν τὴν ἀποφασίζουν αἱ σύνοδοι τῶν Ἐκκκλησιῶν, καὶ ὄχι αἱ Ἐπιτροπαὶ τῶν διαλόγων. Διατείνονται ὅτι ὁ Πάπας θὰ καθυποτάξῃ δῆθεν τοὺς Ὀρθοδόξους, διότι οὗτοι διαλέγονται μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς! Κατηγοροῦν ὅσους διεξάγουν τοὺς διαλόγους ὡς δῆθεν «αἱρετικούς» καί «προδότας» τῆς Ὀρθοδοξίας, ἁπλῶς καὶ μόνον διότι διαλέγονται μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, προβάλλοντες εἰς αὐτοὺς τὸν πλοῦτον καὶ τὴν ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας. Ὁμιλοῦν ἀπαξιωτικὰ διὰ κάθε προσπάθειαν συνδιαλλαγῆς μεταξὺ τῶν διῃρημένων χριστιανῶν καὶ ἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητός των ὡς δῆθεν «παναίρεσιν τοῦ οἰκουμενισμοῦ» χωρὶς νὰ παρέχουν καμμίαν ἀπόδειξιν ὅτι κατὰ τὰς ἐπαφάς της μὲ τοὺς μὴ Ὀρθοδόξους ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐγκατέλειψε ἢ ἀρνήθηκε τὰ δόγματα τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ πεφιλημένα,

Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἔχει ἀνάγκην οὔτε φανατισμοῦ οὔτε μισαλλοδοξίας διὰ νὰ προστατευθῇ. Ὅποιος πιστεύει ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ἔχει τὴν ἀλήθειαν δὲν φοβεῖται τὸν διάλογον, διότι ποτὲ ἡ ἀλήθεια δὲν ἐκινδύνευσεν ἀπὸ τὸν διάλογον. Ἀντιθέτως, ὅταν ὅλοι σήμερον προσπαθοῦν νὰ λύσουν τὰς διαφοράς των μὲ τὸν διάλογον, ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἠμπορεῖ νὰ πορεύεται μὲ μισαλλοδοξίαν καὶ φανατισμόν. Ἔχετε πλήρη ἐμπιστοσύνην εἰς τὴν Μητέρα Ἐκκλησίαν σας. Αὐτὴ ἐκράτησεν ἀνόθευτον ἐπὶ αἰῶνας καὶ μετέδωσε καὶ εἰς τοὺς ἄλλους λαοὺς τὴν Ὀρθοδοξίαν. Αὐτὴ καὶ σήμερον ἀγωνίζεται μέσα ἀπὸ ἀντιξόους συνθήκας νὰ κρατήσῃ τὴν Ὀρθοδοξίαν ζωντανὴν καὶ σεβαστὴν εἰς ὅλην τὴν οἰκουμένην.
Ἀπὸ τὸ Ἱερὸν αὐτὸ Κέντρον τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸ ἱστορικὸν Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, ἀσπαζόμεθα ἀδελφικῶς καὶ εὐλογοῦμεν πατρικῶς ὅλους σας, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ, εὐχόμενοι νὰ διανύσετε μὲ ὑγιείαν καὶ ἱερὰν κατάνυξιν τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν καὶ τῶν πνευματικῶν ἀγώνων τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καὶ νὰ ἀξιωθῆτε μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς ἀνὰ τὴν οἰκουμένην εὐσεβεῖς καὶ πιστοὺς Ὀρθοδόξους χριστιανοὺς νὰ προσκυνήσετε τὰ ἄχραντα πάθη καὶ τὴν ἔνδοξον Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.


Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας ,βι´
+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως, διάπυρος πρὸς Θεὸν εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

+ ὁ Δέρκων Κωνσταντῖνος
+ ὁ Πέργης Εὐάγγελος
+ ὁ Λύστρων Καλλίνικος
+ ὁ Αὐστρίας Μιχαήλ
+ ὁ Ἀτλάντας Ἀλέξιος
+ ὁ Προικοννήσου Ἰωσήφ
+ ὁ Σεβαστείας Δημήτριος
φωτό: Ν. Μαγγίνας

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

Ακύρωση των εκδηλώσεων για την επέτειο της 25ης Μαρτίου !!!

Τα χρήματα δεν θα εξοικονομηθούν, αφού θα διατεθούν για άλλες... συναφείς εκδηλώσεις!!  

Με μια πρωτοφανή ενέργεια το υπουργείο Εξωτερικών επιβάλλει τη ματαίωση των εορταστικών εκδηλώσεων που οργανώνονται στις ελληνικές πρεσβείες και προξενεία ανά τον κόσμο για λόγους… οικονομίας. Σύμφωνα με εγκύκλιο η οποία στάλθηκε σε όλες τις ελληνικές διπλωματικές Αρχές του εξωτερικού με θέμα «Εορτασμός Εθνικής Επετείου από Αρχές Εξωτερικής Υπηρεσίας υπό παρούσα δυσχερή οικονομική συγκυρία», δίδεται εντολή να μην παρατεθούν οι καθιερωμένες δεξιώσεις για την 25η Μαρτίου. Όπως αναφέρεται, μάλιστα, η ακύρωση των εορταστικών εκδηλώσεων της εθνικής επετείου «κρίνεται σκόπιμη προς εξοικονόμηση πόρων, αλλά και για λόγους… συμβολισμού».

Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών (η εγκύκλιος υπογράφεται από τον γ.γ. του υπουργείου Εξωτερικών, πρέσβη Ι. Αλ. Ζέπο), έτσι δεν αφήνει περιθώρια ούτε και για πρωτοβουλίες χρηματοδότησης εκ των ενόντων ή από κατά τόπους ομογενείς της καθιερωμένης δεξίωσης για την εθνική επέτειο, καθώς επισημαίνεται το στοιχείο του… «συμβολισμού». Τα χρήματα δεν θα εξοικονομηθούν καν, καθώς όπως αναφέρεται στην εγκύκλιο θα διατεθούν για κάλυψη άλλων… συναφών εκδηλώσεων!!

Τα ποσά τα οποία θα εξοικονομηθούν φυσικά είναι ασήμαντα για τον προϋπολογισμό του υπουργείου Εξωτερικών, καθώς συνήθως πρόκειται για τυπικές δεξιώσεις που όμως έχουν ιδιαίτερη σημασία, όχι μόνο για τις περιοχές όπου ζουν ομογενείς, αλλά και σε άλλες χώρες όπου δίνεται η ευκαιρία για «ανεπίσημη» διπλωματία, ενώ ο εορτασμός της εθνικής εορτής σε μια πρεσβεία έχει έντονο συμβολικό χαρακτήρα για τη διεθνή παρουσία και το κύρος μιας χώρας. Εξάλλου μάλλον αρνητικό μήνυμα εκπέμπει για τη χώρα μας το γεγονός ότι φέτος μόνο οι πρεσβευτικές και προξενικές Αρχές της Ελλάδας σε όλο τον κόσμο δεν θα εορτάσουν την εθνική επέτειο της χώρας τους…



Πηγή:  www.strategy-geopolitics4.blogspot.com

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

Απίστευτο γεγονός...!!!

http://www.youtube.com/user/theotokhs#p/a/u/0/wc8pJb5Dn4


Ένα βίντεο χωρίς προηγούμενο.... Το παραπάνω γεγονός συνέβη στην κωμόπολη Μιτρόβιτσα της Σερβίας.
Ένας Ορθόδοξος Ναός μετετράπη σε τζαμί και την πρώτη μέρα που βγήκε ο ιμάμης να προσκαλέσει σε προσευχή τους μουσουλμάνους , ενώ είχε πεντακάθαρο ουρανό....συννέφιασε και τα σύννεφα δημιούργησαν δύο τεράστια .....μάτια !!!!!!!

Όντως ανατριχιαστικό!

Το μαρτύριο του Αγίου Θεοδώρου του Βυζάντιου Πολιούχου της Μυτιλήνης και της νήσου Λέσβου

17 Φεβρουαρίου

από το βιβλίο «Ο Άγιος Θεόδωρος ο Βυζάντιος
Πολιούχος Μυτιλήνης» του κ. Γ. Π. Σωτηρίου
…Κρίνομεν σκόπιμον να μεταφέρωμεν εκ του βιβλίου «Ακολουθίαι και μαρτύρια»(*), και τούτο, ίνα διασωθή το αρχικόν και αυθεντικόν κείμενον(το μαρτύριο του Αγίου Θεοδώρου του Βυζάντιου Πολιούχου της Μυτιλήνης και της νήσου Λέσβου την μνήμη του οποίου η Εκκλησία γεραίρει την 17η Φεβρουαρίου) το όποιον εγράφη κατά πάσαν πιθανότητα υπό του λογίου μοναχού Νοεφύτου του Χίου ο όποιος συνώδευσεν τον Άγιον εις την Μυτιλήνην.
«...Μετά τεσσάρας ημέρας της εν Μυτιλήνη διαμονής του ο μοναχός απήντησε δύο χριστιανούς ερχόμενους από το φρούριον και αφού τους ηρώτησε, τω είπον «Πάτερ, σήμερον είδομεν ένα νέον καλούμενον Θεόδωρον, όστις εμαρτύρησε δια την πίστιν του Χριστού μας' εκρέματο εις την αγχόνην, και όλον το πλήθος των ανθρώπων έφριξε και εθαύμασε την ανδρείαν και σταθεράν πίστιν αυτού του νέον ήτο εις την ηλικία έως είκοσιν ετών». Ο ζηλωτής αδελφός από την χαράν του εδάκρυσε και αφού τον ηρώτησαν, τους απεκρίθη. «Πράγμα ήκουσα, όπερ δεν το ήλπιζα, εις τοιούτον καιρόν, ότε επλήθυνεν η κακία, να γίνωνται δια τον Χριστόν μάρτυρες!». Τότε αυτοί ήρχισαν και διηγούντο εν προς εν τα μαρτύρια του μάρτυρος Θεοδώρου. Ο καλός ούτος αδελφός μαθών ταύτα, αυτήν την νύκτα υπήγεν εις το φρούριον, και είδε το μαρτυρικόν σώμα του μάρτυρος Θεοδώρου κρεμάμενον ακόμη εις τον τόπον της καταδίκης, ημίγυμνον, με τόσα μαρτυρικά στίγματα καταπληγωμένον, και τόσην χάριν της αγιότητος εστολισμένον και διαλάμπον, και πάντες οι χριστιανοί βλέποντες ελυπούντο, και εθαύμαζον, και έλεγον ότι είναι παρόμοιον κατά το είδος και την σεβασμιότητα με την αποκαθήλωσιν του δεσπότου Χριστού, και παρρησία υπήγαινον νέοι και γέροντες, έκοπταν από το υποκάμισον αυτού κομμάτια, τα έβαφαν εις το αίμα και τα έπαιρναν χάριν ευλάβειας».
Τα καθέκαστα δε του μαρτυρίου του, κατά την διήγησιν των εκεί παρόντων δύο χριστιανών, είναι τα ακόλουθα:
Την πέμπτην ημέραν της α' εβδομάδος της μεγάλης τεσσαρακοστής επαρουσιάσθη ο μάρτυς Θεόδωρος εις τον κριτήν της Μυτιλήνης, και τον ηρώτησεν, αν αυτός είναι ο κριτής αυτού του τόπου, ο δε απεκρίθη, ότι εγώ ειμί, ο μάρτυς τω είπεν θαρραλέως, «και εγώ είμαι ορθόδοξος, ο χριστιανός Θεόδωρος, όστις προ δέκα ετών αποπλανηθείς, εδέχθην και ελαβον την κίβδηλον και βδεληράν οθωμανικήν Θρησκείαν σας- ήδη δε ήλθον να την αποδώσω και αναλάβω την ιδίαν μου πίστιν». Και ευθύς εξέβαλε, το όποιον εφερεν εις την κεφαλήν του οθωμανικόν κάλυμμα, έρριψεν αυτό ενώπιον αυτού του κριτού, εξέσχισε τα πράσινα περικαλύμματα αυτού, και τα κατεπάτησε πολλάκις προς περιφρόνησιν, εξουθένωσιν και αποστροφήν της θρησκείας αυτού. Ο δε κριτής εκπλαγείς, βλέπων την τοσαύτην παρρησίαν αυτού του νέου, ηρώτησε τους παρεστώτας, τις είναι ούτος; Αυτοί δε είπον ότι είναι φρενοβλαβής, ο μάρτυς υπολαβών είπεν, ότι δεν είναι φρενήρης, άλλ' έχει σώας τα φρένας, είναι Χριστιανός ορθόδοξος, χριστιανός εγεννήθη, και χριστιανός θέλει αποθάνει. «Ιδού είδες και ήκουσες, και έμαθες ότι είμαι χριστιανός, και ότι αρνούμαι την Θρησκείαν σας, αποτέλεσαν το ταχύτερον πάν διανοούμενόν σου προς απαλλαγήν μου, είπεν εις τον κριτήν, και είμαι έτοιμος να υπομείνω με την δύναμιν του Χριστού μου πάσαν απόφασίν σου». Τότε οργισθέντες οι εκεί παρεστώτες επίσημοι Οθωμανοί, απέστειλαν αυτόν εις το παλάτιον του Ναζήρου, ωθούντες και μαστίζοντες ανηλεώς, αλλ' ούτος εις ουδέν λογιζόμενος αυτάς τας τυραννίας, ωμολόγει εις τους καθ' όδόν συναντομένους χριστιανούς, ότι είναι χριστιανός, και ως τοιούτος εζήτει συγχώρησιν. Φθάσαντες δε εις το παλάτιον του Ναζήρου, παρευθύς έβαλον αυτόν εις την φυλακήν και τους μεν πόδας αυτού εδέσμευσαν, εις δε τον λαιμόν έθεσαν βαρείαν άλυσιν, και πας Οθωμανός εισήρχετο εντός της φυλακής, εμάστιζε και εχλεύαζεν αυτόν ως φρενήρη, και εις πάντας ωμολόγει ότι είναι χριστιανός, και έχει τας φρένας σώας και υγιείς.
Την επιούσαν ημέραν, Παρασκευήν της αυτής εβδομάδος, ώραν έκτην της μεσημβρίας, τυραννικώς έφερον τον μάρτυρα προς εξέτασιν και ηρώτων, αν ήλθεν εις το νουν του, προς ον υπέσχετο δώρα πολλά_και μεγάλα και ό,τι άλλο πολύτιμον θέλει, αλλά να έλθη εις την θρησκείαν των. Ο δε μάρτυς απήντησεν ούτω, «Και τον νουν μου υγιή έχω και την ομολογίαν μου σταθεράν και αμετάτρεπτον σεις είσθε μωροί και χωρίς νουν. Τι με πειράζετε και με δοκιμάζετε, εν ω ενώπιον σας μέμφομαι και βλασφημώ την πίστιν σας. Αφίνετε σεις την πίστιν σας και γίνεσθε χριστιανοί; λοιπόν πώς ν' αφήσω εγώ την του ηλίου φαεινοτέραν και αγίαν πίστιν του Χριστού μου, και να έλθω εις την ιδικήν σας την σκοτεινήν και άνομον, οίτινες ποιείτε την ημέραν νύκτα, και την νύκτα ημέραν, και την νηστείαν σας πολυφαγίαν και αυτό το ραμαζάνι σας, και εγώ ηπατήθην, και έγινα ετερόδοξος, γνωρίσας δε την μετ' αυτής απάτην και πλάνην, εις ην υπέπεσα, μετεμελήθην, και ομολογώ ότι είμαι χριστιανός, αποστρέφομαι και την πίστην και τον προφήτην σας και όλους υμάς, και δια την αγάπην του Χριστού μου προσφέρω την ζωήν μου και τα πάντα καταφρονώ, τι με φυλάττετε και δεν με φονεύετε;» Τότε διέταξεν ο Ναζήρης, ο γενιτσάραγας και όλοι οι εκεί παρόντες να εκβάλωσι τον μάρτυρα δια να μην τους κόλαση, και ούτω δια πολλών μαστιγώσεων έφερον εις την φυλακήν, έβαλον αυτόν εις τα δεσμά, αφήσαν τας θύρας της φυλακής ανοικτάς και αφού υπέφερε τριακόσιας μαστιγώσεις εις τους πόδας του, επέτρεψαν και εις πάντα άλλον Οθωμανόν να εισέρχηται και μαστιγώνη αυτόν, συγχρόνως άλλοι δέκα πέντε Οθωμανοί εμαστίγουν τούτον αδιακρίτως εκατέρωθεν του σώματος του και εκύλιον ως ασκόν άφωνον. Ο μάρτυς υπομείνας ταύτα πάντα γενναίως και σιωπηλώς, δεν έλεγεν άλλο, ει μη, χριστιανός είμαι, και καθήμενος, υποστάς σκληρούς ραβδισμούς, έθεσε την δεξιάν παλάμην της χειρός του επί του τραχήλου, όπως τιμωρηθή και αυτό το δάκτυλον, δι' ου εγένετο η κατάδειξις της αρνήσεως του. Μετά ταύτα, βαλόντες εις τους κροτάφους της κεφαλής αυτού δύο τεμάχια κεράμου έδεσαν αυτά με σχοινίον τόσον δυνατά, ώστε παρεβίασαν τους βολβούς των οφθαλμών του να εξέλθωσιν της θέσεως των και το πρόσωπόν του να στρέφη όπισθεν, πλην ο του Χριστού στρατιώτης έλεγε, «χριστιανός, χριστιανός, χριστιανός είμαι». Οι δε θηριόγνωμοι Οθωμανοί, δια να επιβάλωσιν εις τον μάρτυρα σιωπήν, έβαλον εις το στόμα του μίαν ράβδον, έσφιγγον δυνατά τους οδόντας του, και αποσύροντες αυτήν βιαίως, έσπασαν μερικούς οδόντας και κατέστησαν αυτόν ημιθανή εις την φυλακήν.
Την πρωΐαν του Σαββάτου μεταβάς χριστιανός τις υπηρέτης της φυλακής, εύρε τον μάρτυρα ψάλλοντα «τη υπερμάχω», όστις λαβών παρ' εκείνου μελανοδοχείον, έγραψε προς τον αρχιερέα όπως τω αποστείλη την θείαν Κοινωνίαν, την οποίαν και δια του ιδίου χριστιανού έλαβεν ο μάρτυς, μετά ταύτα εγεύθη και δύο χουλιάρες μανέστραν, την οποίαν εζήτησεν από τον χριστιανόν, και ευχαριστήσας αυτόν είπε, «Δεν είναι τρόπος να μεταβή τις εις την φυλακήν δια παρηγορίαν μου;» Ήλθον συγχρόνως αρκετοί Οθωμανοί εις την φυλακήν, και εξετάζοντες, επέφερον εις αυτόν πολλά βάσανα.
Γεώργιος δε τις Θεσσαλονικεύς, νέος τη ηλικία, αναγινώσκων πολλάκις τα μαρτύρια των παλαιών μαρτύρων, έλεγε κατ' ιδίαν «αρά γε είναι αληθή αυτά τα μαρτύρια όλα; άρά γε υπέμειναν αυτοί οι μάρτυρες τόσα βάσανα, καθώς και ο συνώνυμος μου Γεώργιος;» Άπορων περί τούτων, και άκουσας τας βασάνους του μάρτυρος τούτου, είπεν εις τίνα φίλον του, ότι επεθύμει να υβρισθή με τίνα ίνα φέρωσιν αυτόν εις την φυλακήν και ίδη τον μάρτυρα.
Μαθόντες δε τούτο οι δημογέροντες, έπεμψαν τον εισπράκτορα του βασιλικού φόρου να ζήτηση φόρον, και ειδοποίηση αυτόν να μεταβη εις την φυλακήν να ίδη και παρηγόρηση τον μάρτυρα, όστις μεταβάς εύρεν εις την φυλακήν αρκετούς Οθωμανούς και ετυράννουν διαφοροτρόπως τον Θεόδωρον και εξήταζον αυτόν που διέμεινε τόσα έτη, ο δε Θεόδωρος έλεγεν ότι ήτον εις την Αγγλίαν ο Κολτσίπασας (ήτοι ο υπαστυνόμος) τω απήντησεν «οι ιερείς της Αγγλίας σοι είπον να υπάγης εκεί, όπου έγινες Οθωμανός, να γίνης παλιοχριστιανός;» Ο μάρτυς είπε, ναι, εκείνος δε αναστενάζων μανιωδώς έλεγεν «ας ήτον εις χείρας μου εκείνος ο ιερεύς, ήθελον εκβάλει από την ράχην του αρκετάς λέρας, τώρα, μιαρέ, πόθεν ήλθες;». Ο μάρτυς απεκρίθη, από την θάλασσαν. Τότε τις εξ εκείνων των Οθωμανών εζήτησε να έλθη άλλος Οθωμανός, γνωρίζων να επιβολή εις την κεφαλήν του μάρτυρος σχοινίον, και μάθη ν' αποκρίνηται την αλήθειαν, έθετον υπό την ρίνα του καπνόν και έλεγον «Πίε καπνόν, τσιφούτ(τουρκιστί)». Εις εξ αυτών εκπυρώσας καπνοδοχείον, έκαιε το όπισθεν του λαιμού του, λέγων «βλασφημείς την πίστιν». Ο μάρτυς έλεγεν «δεν αισχύνεσθε, άθλιοι, εις τα γελοιώδη επιχειρήματα σας; ουδέν αυτών ταράττει την απόφασίν μου και ομολογίαν μου, εγώ εγεννήθην εκ κοιλίας, μητρός χριστιανής, χριστιανός θα αποθάνω και Θεόδωρος, και αν δεν θέλητε να βλασφημώ την πίστιν υμών, μήτε υμείς λέγετε τι περί της εμής άγιας πίστεως. Το σώμα μου κείται εις την εξουσίαν υμών ποιήσατε αυτό κατά την υμετέραν θέλησιν, και αν εις τεμάχια διαμελίσετε και φάγητε, μιας εβδομάδος μόλις έσεται βρώσις. Ποιήσατε ο,τι αρεστόν υμίν, και τον σκοπόν καταστήσατε το ταχύτερον τετελεσμένον και εμέ αναπαυμένον». Εκείνοι δε έλεγον τω μάρτυρι κατά την οθωμανικήν διάλεκτον «ο ενταύθα αποστείλας σε ιερεύς δεν σε εβεβαίωσε και περί του τόπου της ψυχής σου;». Ο μάρτυς απεκρίνετο, «τούτο δεν δύνασθε υμείς να γνωρίζετε». Τότε δε θυμώ πυρούμενοι, εμάστιζον και ηπείλρυν τον μάρτυρα, αλλ' αυτός γενναίως και απτοήτως εζήτει την ταχυτέραν εκτέλεσιν της απειλής αυτών, και την εις τον Ιησούν Χριστόν μετάβασίν του, και εκείνοι μεν θύμου πληρούμενοι, ανεχώρησαν αυτός δεν έμεινε μετά του Γεωργίου, όστις καθίσας πλησίον τον, εζήτει ευλογίαν και συγνώμην, καταφιλών τους πόδας του. Ερωτηθείς δε υπό του  Άγιου πώς ονομάζεται, απεκρίθη, ότι ονομάζεται Γεώργιος, και δια την αγάπην αυτού προσήλθεν.  Ο μάρτυς ευχαριστήσας αύτω είπεν «καλώς ποιήσατε αδελφέ, και ήλθατε προς παρηγορίαν μου, διότι όλην αυτήν την νύκτα ήμην μόνος μου, και κατά σατανικήν συνέργειαν κατέλαβε την καρδίαν μου φόβος πολύς, ώστε μικρόν να υποκύψω εις απόγνωσιν, διότι οι Αγαρηνοί ως κύνες λυσσώμενοι, ώρμησαν κατ' εμού».  Τότε ο αγαθός Γεώργιος υπενθυμίσας το μαρτύριον των εις την κάμινον του πυρός ριφθέντων τριών Παίδων, τα μαρτύρια των μεγαλομαρτύρων Γεωργίου  και Δημητρίου,  εχαροποίησεν αυτόν, όστις ερωτηθείς περί του ονόματος,  του τόπου της καταγωγής και των γονέων και του αίτιου του μαρτυρίου, απήντησεν όλα τα προλαληθέντα κατ' ακρίβειαν, και ζητήσας παρ΄ αυτού μελανοδοχείον και χάρτην, έγραψε προς τον αρχιερέα του τόπου να ειδοποιήση τον εν Χίω, πνευματικόν του εξομολόγον, συνάμα δε έγραψε και εις τους γονείς του.
Εν τω μεταξύ τούτω εξήλθε φήμη ότι προς εμπαιγμόν του μάρτυρος πρόκειται να κόψωσι τους πόδας αυτού εκ των γονάτων. Μαθών δε τούτο ο εκεί τοπάρχης διεκοίνωσεν προς τον Οθωμανόν δικαστήν λόγους ονειδιστικούς, ως αγνοούντα τον νόμον, ότι παραχρήμα με την έκφρασιν της κατά του Μωάμεθ βλασφημίας ώφειλεν να καταδικάση εις θάνατον τον μάρτυρα, και ουχί να αφήση αυτόν βλασφημούντα.  Ταύτα δε μαθών ο δικαστής ανεκάλεσε τούτο. Ταυτοχρόνως εισέρχεται εις την φυλακήν οικείος τις του τοπάρχου, και είπε τω μάρτυρι, «μωρέ, δεν δίδεις το σαλαβάτι, τουτέστι την μαρτυρία της θρησκείας μας, τώρα έχουν να σε χαλάσουν». Αλλ' ο μάρτυς υψώσας την κεφαλήν, ύβρισε και αυτό το σαλαβάτι, και τον Μωάμεθ, και την πίστιν των. Έτερος δε τις ανώρθωσε το όπλον του να κτυπήση τον μάρτυρα, και άλλος ημπόδισε λέγων ουδεμίαν εξουσίαν έχεις να φονεύσης αυτόν. Μετ' αυτούς εισήλθαν και άλλοι πολλοί λέγοντες τω μάρτυρι, ότι ήλθεν η ώρα του, αλλ' ο μάρτυς ευχαριστήσας, εδόξασε τον Θεόν, και ηρώτησε τον  Γεώργιον,   αυτός  δε είπεν  αυτώ,   λέγε  το, «μνήσθητί μου Κύριε εν τη βασιλεία σου». Οι δε Αγαρηνοί τότε, ως άγριοι λύκοι ώρμησαν κατ' αυτού και ήρχισαν να δένωσι τας μαρτυρικάς χείρας του. Ο μάρτυς σταθείς ατρόμητος, και τα πάντα εις ουδέν λογιζόμενος, είπεν εις τους Αγαρηνούς, «σταθήτε, σταθήτε», και τότε ποιήσας τρις το σημείον του σταυρού, έδεσε μόνος τα επιμάνικα ταυ, υποκαμίσου του επί του τραχήλου του ωσάν να ητοιμάζετο εις αγώνα πάλης. Τότε είπεν εις  τους Αγαρηνούς,  «δέσατε  τώρα  τας χείρας μου». Ότε δε έμελλον να σηκώσωσι τούτον, απέσυρε τις την επί του λαιμού αυτού τεθειμένην άλυσιν τόσον σκληρά, ώστε μικρόν έλειψε να κοπή ο λαιμός αυτού. Ο μάρτυς δε, ως άνθρωπος, πονέσας, εζήτησε να εκβάλωσιν πρώτον τους πόδας του εκ του δεσμοξύλου, και τούτου γινομένου, ανορθωθείς έτρεχεν ο αοίδιμος προθυμότατα εις τον τόπον της καταδίκης. Και εκεί φέροντες αυτόν εμαστίγωσαν ανηλεώς και σκληρώς και έρριψαν εν τη γη ημιθανή. Ανορθώσαντες δε πάλιν τούτον οι ασεβεις, ηρώτων τις είναι και πώς ονομάζεται.   Εκείνος δε μόλις αναπνέων εκ των πολλών βασάνων, τοις απεκρίνετο, ότι είναι χριστιανός,  ονομάζεται  Θεόδωρος,  και χριστιανός αποθνήσκει.  Τότε δε φευ! οι ασεβείς ούτοι έσυρον το σχοινίον της αγχόνης, ούπερ τμηθέντος, πεσών ο μάρτυς κατά γης εκτύπησε το γόνυ, εξ ου και αίμα πολύ έρρευσε, και εντοιαύτη καταστάσει όντα, οι ασεβείς Αγαρηνοί ανώρθωσαν πάλιν αυτόν και έθεσαν επί του λαιμού του σχοινίον, και ούτως έλαβεν ο μακάριος τον ποθούμενον του μαρτυρίου στέφανον.  Το δε αίμα τρεις ημέρας αδιακόπως εστάλαζεν εκ του  γόνατος του αθλητικωτάτου και μαρτυρικού σώματος του. Μετά δε την απονέκρωσίν του συνήρχοντο παντοχόθεν χριστιανοί, και μετά μεγίστης ευλάβειας πλησιάζοντες τω σώματι του μάρτυρος, έκοπτον έκαστος μέρος του χιτώνος αυτού, έβαπτον αυτό εν τω μαρτυρικώ αίματι και εφύλαττον αυτό εις τας οικίας των χάριν αγιασμού. Πολλοί δε εξ αυτών εκήρυττον και ωμολόγουν ότι, πίνοντες εκ του αποστάγματος αυτού του αίματος, και εν κατανύξει επικαλούμενοι την αντίληψιν του Αγίου, εθεραπεύοντο.
Μετά παρέλευσιν δε τριών ημερών, λαβόντες άδειαν παρ' εκείνης της τοπικής εξουσίας, έλαβον και το μαρτυρικών λείψανον του Αγίου εκείνοι οι ευλαβείς χριστιανοί, εκήδευσαν αυτό με την προσήκουσαν εκκλησιαστικήν παράταξιν, και ενταφίασαν αυτό εντός μιας εκκλησίας, της πόλεως Μυτιλήνης, καλούμενης Παναγίας Χρυσομαλλούσης...».
Χάριτι θεία, το σεπτόν Λείψανον του Αγίου ευρέθη, ακέραιον μετά παρέλευσιν τριετίας, κατά την ανακομιδήν αυτού. Ο μάρτυς του Χριστού Θεόδωρος, είχε κατακτήσει προ πολλού την αγάπην και τον σεβασμόν των Λεσβίων. Ήδη, μετά την πιστοποίησιν της αγιότητας του και δια της αφθαρσίας του μαρτυρικού σώματος αυτού, ο νεομάρτυς κατέλαβεν εξέχουσαν θέσιν εις την χορείαν των Άγιων της νήσου και εις τας συνειδήσεις των πιστών.

Πηγή : www.zoiforos.gr