En el Valle de Himnos ~ Infine... siamo un quartiere...!!!
Nella Valle degli Inni
~ Por fin ... somos un barrio ...!!!
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Με τη βοήθεια του Πανοικτίρμονος Θεού , από σήμερα είμαστε και πάλι κοντά σας ,μετά από τη διετή απουσία στην μπλογκόσφαιρα.
Με την επιστροφή μας , σας ανακοινώνουμε την διάθεση , να αποκτήσει το ιστολόγιό μας και άλλους συντάκτες για την καλλίτερη ενημέρωση και
πνευματική βοήθεια των αναγνωστών μας .
Παρακαλούνται οι ενδιαφερόμενοι , όπως συμπληρώσουν τη φόρμα επικοινωνίας (κάτω δεξιά).

Σας περιμένουμε με χαρά!

Θεοτόκης
21/11/2014

ΤΕΛΟΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ

Όσο με ωφέλησαν οι αρρώστιες , δε με ωφέλησε η άσκηση που , σαν μοναχός , έκανα τόσα χρόνια.
Γέρων Παΐσιος

Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ

του π. Νικ. Φαναριώτη - Εφημ. Ι.Ν. Οσ. Λουκά Πατρών στις 3-1-2010



ΜΡΚ. Α. 1-8.

Αρχή του ευαγγελίου Ιησού Χριστού Υιού του Θεού .

Ως γέγραπται εν τοις προφήταις . Μαρκ,Α 1,2.


Μετά την Χριστού Γέννησιν, βρισκόμαστε στη χριστιανική επικράτεια δηλ. στο προγεφύρωμα που άνοιξε το Πνεύμα το Άγιο μέσα στο διαβολικό κατεστημένο που είχε επιβάλει ο κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου ,ο διάβολος σε όλη τη Γη .δηλ. βρισκόμαστε στην αρχή του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού, Υιού του Θεού.

Λένε ότι το Ευαγγέλιον είναι ο Καταστατικός χάρτης του Χριστιανισμού—το Σύνταγμα των Χριστιανών—το Μανιφέστο της Χριστιανικής ιδεολογίας .Εδώ όμως βλέπουμε ότι Αρχή του ευαγγελίου δεν είναι ένας πρόλογος ενός βιβλίου, αλλά ένας άνθρωπος ,ο Ιωάννης ο Βαπτιστής .

Και το ευαγγέλιο είναι ο βίος και η πολιτεία ενός πολύ μεγαλύτερου ,του Υιού του Θεού που έγινε άνθρωπος και ανέλαβε ο ίδιος προσωπικά να λύση τα έργα του διαβόλου. Εις τούτο εφανερώθη ο υιός του Θεού ,ίνα λύση τα έργα του διαβόλου Α. Ιω Γ8. Και έτσι να σώσει κάθε αδούλωτο (ψυχικά) άνθρωπο.

Δυο είναι τα κρίσιμα σημεία της ζωής του Προδρόμου Όταν έγινε 2 ετών Βρέθηκε στην έρημο όπου έμεινε μέχρι 30 ετών, υπακούοντας στο θέλημα του Θεού. το δε παιδίον ηύξανε και εκραταιούτο πνεύματι , και ην εν ταις ερήμοις , έως ημέρας αναδείξεως αυτού προς τον Ισραήλ ΛΚ.Α.80. Η σημερινή περικοπή, του είναι αφιερωμένη εξαιρετικά.

Όταν οι στρατιώται του Ηρώδη την νύκτα εκείνη άρχισαν την σφαγή των νηπίων, η Ελισάβετ άρπαξε τον μικρόν Ιωάννη στην αγκαλιά της, και έτρεχε να τον σώσει, κυνηγημένη από τους στρατιώτες του Ηρώδη Ξαφνικά βρέθηκε μπροστά σ’ ένα βουνό και φώναξε βουνό δέξου το παιδίον και την μητέρα αυτού, και βρέθηκε από το άλλο μέρος στην έρημο και έμεινε εκεί άλλα 28 χρόνια αφανής, Αυτός δε ο Ιωάννης είχε το ένδυμα αυτού από τριχών καμήλου και ζώνη δερματίνη περί την οσφύν αυτού, η δε τροφή αυτού ην ακρίδες και μέλι άγριον ΜΤΘ.γ4


Η δράσις του


Η έναρξις της δράσεως ( 30 ετών) είναι γνωστή με ακρίβεια ιστορική, που την διέσωσε ο Λουκάς ,από πολλές οπτικές γωνίες Εν έτι πέντε και δεκάτω της ηγεμονίας Τιβερίου Καίσαρος, ηγεμονεύοντος Ποντίου Πιλάτου της Ιουδαίας, και τετραρχούντος της Γαλιλαίας Ηρώδου , Φίλιππου δε του αδελφού αυτού τετραρχούντος της Ιτουραίας και Τραχωνίτιδος χώρας και Λυσανίου της Αβιληνής τετραρχούντος.

Επί αρχιερέως Άννα και Καϊάφα ,εγένετο ρήμα Θεού επί Ιωάννην τον Ζαχαρίου υιόν εν τη ερήμω. ΛΚ.Γ1,2.

Και το έργο του: Φωνή βοώντος εν τη ερήμω… Κατά τον Κύριλλο Αλεξάνδρειας, η φωνή ήταν δική του αλλά τα μηνύματα ήταν του Χριστού.

Διότι το μήνυμα του (όπως είναι ίδιον κάθε μαντατοφόρου) δεν έπρεπε να έχει τίποτε δικό του αλλά μόνον όσα του παράγγειλε Εκείνος που τον έστειλε. (μετάνοια ,εξομολόγηση ,βάπτισμα).__το βάπτισμα Ιωάννου ήταν βάπτισμα μετανοίας. Βαπτίζων εν τη ερήμω και κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας εις άφεσιν αμαρτιών-Μρκ.Α4

αλλά μετάνοια δεν υπήρχε, άρα ούτε και άφεσις αμαρτιών οι άνθρωποι εξομολογούντο…και την άλλη μέρα ξανάκαναν τα ίδια, Ήταν δηλ. όταν εβαπτιζοντο, σαν να έβγαζαν ένα παλιό ρούχο ,το οποίο την άλλη μέρα το ξαναφορούσαν.



Πολλοί μεταμελημένοι υπήρχαν στον αρχαίο κόσμο,πολλοί βασανισμένοι κυνηγημένοι από τις ερινύες. πολλοί αυτοκαταστρεφόμενοι (Οιδίπους ,Μήδεια…) αλλά κανείς μετανοημένος, σωσμένος άγιος Τότε οι άνθρωποι εξομολογούντο χωρίς να μετανοούν γιατί δεν μπορούσαν. Σήμερα εξομολογούμαστε χωρίς να μετανοούμε γιατί δεν θέλουμε. Γιατί μετάνοια σημαίνει στροφή 180 μοιρών ,με την δύναμιν του Χριστού, και δεν γίνεται μέσα στο εξομολογητήριο.


Μετάνοια είναι : Να γνωρίζω ότι είμαι άρρωστος και να θέλω να γίνω καλά . να γνωρίζω την σαπίλα μου, και να θέλω να σωθώ . Να γνωρίζω την δυστυχία μου ,και να θέλω να γίνω ευτυχής. να γνωρίζω ότι είμαι θνητός και να θέλω να γίνω αθάνατος .

Αυτά συνέβαιναν στον Ιορδάνη το ποιο φημισμένο ποτάμι της γης.

Όχι γιατί είναι μεγάλο ,αλλά γιατί στις όχθες του συμβαίνουν γεγονότα που σημαδεύουν την μοίρα της ανθρωπότητας, ακόμα και σήμερα. Και τούτο γιατί είναι τύπος της Ανθρωπότητας : πηγάζει από δυο πήγες Ιόρ και Δάν=(Αδάμ και Εύα) Πορεύεται από τα ύψη στην Νέκρα Θάλασσα ,που αλληγορούμενα είναι :πορεία από τον Παράδεισο στην κόλαση.

Με τον Χριστό ο Ιορδάνης εστράφη εις τα οπίσω. Είδοσαν σε ύδατα ο Θεός ,είδοσαν σε ύδατα και εφοβήθησαν .Ο Ιορδάνης εστράφη εις τα οπίσω… Έτσι εγκαινιάστηκε αλληγορικά η μετάνοια, η μόνη που έχει την δύναμιν να επιστρέψει την ανθρωπότητα από τον κατήφορο που έχει πάρει, πίσω και πάνω προς τον απολεσθέντα Παράδεισο , την βασιλεία των ουρανών .


ΑΜΗΝ.

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΙΝ

Του π. Νικ. Φαναριώτη  - Εφημ. Ι.Ν. Οσ. Λουκά Πατρών  στις   26-12-10.

«Εγερθείς παράλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού και φεύγε εις Αίγυπτον και ίσθι εκεί έως αν είπω σοι » .   ΜΑΤΘ.Β΄13 -23.

Η Γέννησις του Χριστού :Σεισμός Ο μεγαλύτερος που έγινε στην ιστορία της οικουμένης και την χώρισε στα δύο. Οι άλλοι σεισμοί της Ιστορίας: Γαλλική επανάστασις, Φασισμός, Ισλαμισμός ,Μπολσεβίκικη επανάστασις, δεν το κατόρθωσαν αν και το επεδίωξαν.

Ακούστηκε σ΄ Ανατολή και δύση και οι μετασεισμικές δονήσεις συνεχίζονται μέχρι σήμερα, η εκκλησία όμως επιμένει να το επαναφέρει το γεγονός κάθε χρόνο με την προσδοκία ότι η νεολαία κάποιας Χριστιανικής γενιάς, θα έχει τον ηρωισμό να αποτινάξει τον λήθαργο και την αποχαύνωση με τα οποία την έχει απονευρώσει η παγκοσμιοποίηση. Αυτή είναι και η μόνη ελπίδα της ανθρωπότητας αν πρόκειται να δει καλύτερες μέρες.

Ο Ζώρζ Κλεμανσώ (τίγρης) νικητής του Α΄ Παγκόσμιου πόλεμου ,το είπε προφητικά το 1918. (η μόνη ελπίδα για να σωθεί η ανθρωπότης, θα είναι όταν οι Χριστιανοί αποφασίσουν να ζήσουν τον Χριστιανισμό τους). Προσέξτε! Να ζήσουν, όχι να διδάξουν. Γι αυτό δεν μπορούμε να τα περάσουμε έτσι, σαν χλιαροί χριστιανοί της Αποκαλύψεως, τα γεγονότα της σημερινής περικοπής.

Όλα φωνάζουν ότι πρέπει ,επί τέλους να πάρει η νεολαία την σκυτάλη από την τρομερή νεολαία της πρωτοχριστιανικής εποχής, που σύντριψε την σαπισμένη Ρωμαίκή αυτοκρατορία. Η ιστορία επαναλαμβάνεται στην σημερινή σαπισμένη αυτοκρατορία της Παγκοσμιοποίησης. Αλλά ας δούμε το χρονικό από κοντά.

Τα ΔΥΟ ΠΡΩΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ πέρασαν ειδυλλιακά με τα πενιχρά εισοδήματα του μαραγκού Ιωσήφ και την περιφρονητική ανοχή του κατεστημένου.

Έδωσαν χαρά στους αγγέλους ,στους βοσκούς, στους σοφούς και ταπεινούς Μάγους ,με την άδολη καρδιά, που τον ανεγνώρισαν γιατί ήταν λαός Του.

Στο δεύτερο χρόνο ήλθαν οι Μάγοι με τα δώρα εις την οικία : « και ελθόντες εις την οικίαν είδον το παιδίον μετά Μαρίας της μητρός αυτού,και πεσόντες προσκύνησαν αυτώ, και ανοίξαντες τους θησαυρούς αυτών προσήνεγκαν αυτώ δώρα, χρυσόν και λίβανον και σμύρναν ». Ματθ.Β,11. Όλα καλά ,όλα ήσυχα, όλα ευλογημένα.



Αλλά αμέσως η Αγία οικογένεια ένοιωσε την μοχθηρία των ισχυρών ,που διψούν για δύναμη ,για εξουσία και η τραγωδία ξεκίνησε. Αλλά το Πνεύμα το Άγιον αγρυπνούσε.

« Εγερθείς παράλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού και φεύγε εις Αίγυπτον και ίσθι εκεί έως αν ειπώ σοι» Ματθ.Β13 Ο διωγμός των νηπίων ,οι 14.000 εκτελέσεις, το κυνήγημα του Προδρόμου, και του διετούς Ιησού, που γλίτωσε με φυγή στην Αίγυπτο , ανάμεσα σε τρόμους και φόβους , στην άγρια ερημιά ,με τσακάλια ,και λύκους ,με ληστές , στην κατασκότεινη παγωμένη χειμωνιάτικη νύκτα.

«ο δε εγερθείς παρέλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού ΝΥΚΤΟΣ και αναχώρησε εις Αίγυπτον. Μτθ β14 ….

Τα δεύτερα Χριστούγεννα (επέτειος) είναι αιματοβαμμένα, με βία ,με διωγμούς, με εγκατάλειψη ,με εξορία, με σφαγές, και έτσι θα είναι από δω και πέρα.

Χριστούγεννα! και ο κόσμος γιορτάζει με φώτα, με χρώματα, με δένδρα, με ρεβεγιόν , με 13ο μισθό, και με το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. (και τις χριστουγεννιάτικες αποδράσεις).

Και αφού φάει και πιει κατά κόρον, έρχεται το ερώτημα στους νουνεχείς πιο είναι το νόημα των Χριστουγέννων; Είναι μήπως μια ανάπαυλα ,ένα ξεκούρασμα, μια αργία; Μια γραφική νότα (με κάλαντα με τσουρέκια με καλικαντζάρια ίσως); …..

Το σημερινό νόημα δεν είναι διαφορετικό . Έχει πολλούς Ηρώδες και η σημερινή εποχή . Ανάμεσα στους πλανητάρχες στους στρατοκράτες στους πολιτικούς στις δημόσιες και ιδιωτικές υπηρεσίες ,στα διαπλεκόμενα κλπ… κλπ…που κυνηγάνε, βασανίζουν και σφάζουν τους ταπεινούς και καταφρονεμένους, που είναι ο λαός Του.

Τ ο μ ο ι ρ α ι ο λ α θ ο ς : Πολλοί λένε ,πως τα Χριστούγεννα σαν γιορτή, με αϊ Βασίληδες ,δένδρα ,έλκηθρα είναι γραφικά, ΑΛΛΑ ανώφελα (δεν έχουν νόημα)αφού 2000 χρόνια τώρα δεν κατόρθωσαν να σώσουν τον κόσμο.

Εδώ όμως είναι το μοιραίο λάθος: ο Χριστός δεν γεννήθηκε για να σώσει τον κόσμο και να μαζέψει σκλάβους υποτακτικούς ,αλλά για να σώσει τους ελεύθερους που τον ακολουθούν με οποιοδήποτε κόστος δηλαδή τον Λαόν Αυτού.
« τέξεται δε υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν αυτός γαρ σώσει τον ΛΑΟΝ ΑΥΤΟΥ από των αμαρτιών αυτών. » Ματθ.Α.21.
Και τον λαό Του τον σώζει , 2000 σωτήρια χρόνια τώρα, χωρίς να το πάρουν είδηση οι Ηρώδες (κάθε είδους και κάθε εποχής) Και οι στρατιές των σωζόμενων είναι αναρίθμητες. Αποκ.Ζ9.
« μετά τούτο είδον και ιδού όχλος πολύς, ον αριθμήσαι αυτόν ουδείς εδύνατο , εκ παντός έθνους και φυλής και λαών και γλωσσών, εστώτας ενώπιον του Θρόνου και ενώπιον του αρνίου, περιβεβλημένους στολάς λευκάς και φοίνικες εν ταις χερσίν αυτών » Αποκ.Ζ9.

Που βρέθηκαν όλοι αυτοί ; Βρέθηκαν γιατί ο Χριστός κάνει καλά την δουλειά του, σε πείσμα όλων αυτών που κρώζουν μέσα στην νύχτα της αμαρτίας.

ΑΥΤΟΣ ΓΑΡ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΛΑΟΝ ΑΥΤΟΥ

ο Χριστός δεν μπλοφάρει, ότι λέει το κάνει .



ΑΜΗΝ.

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

Χριστός Ετέχθη !




   Με την ευκαιρία των Εορτών του Δωδεκαημέρου  , σας εύχομαι χρόνια πολλά και θεάρεστα , με υγεία και κάθε ευλογία , πνευματική και υλική .
   Επίσης σας ζητώ συγγνώμη για τη αραιή συχνότητα αναρτήσεων . Αυτό συμβαίνει λόγω ανασυγκρότησης μέσων και παραγόντων που μου διατίθενται .
    Με την έναρξη του νέου έτους , το οποίο σας εύχομαι να είναι  ευτυχισμένο , το Ιστολόγιο , πρώτα ο Θεός , θα εμπλουτίζεται συχνότερα με ενδιαφέρουσες αναρτήσεις και νέο αποκλειστικό υλικό . 

Με την αγάπη του άρτι Τεχθέντος Εμμανουήλ






Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Ο Πατριάρχης Σερβίας και ο Επίσκοπος Μπάτσκας σε Εβραϊκή συναγωγή

Ο Πατριάρχης Σερβίας Ειρηναίος επισκέφτηκε την εβραϊκή συναγωγή Sukat salom του Βελιγραδίου για την παραδοσιακή εβραϊκή εορτή Hanuka μια εβραϊκή εορτή που λέγεται ελευθερίας και φωτός
Να αναφερθεί, ότι κατά την τελετή ο Πατριάρχης των Σέρβων κ. Ειρηναίος άναψε και ο ίδιος ένα από τα οχτώ κεριά στη λυχνία.
Επίσης εκτός από τον Πατριάρχη Σερβίας κ. Ειρηναίο τα κεριά στην λυχνία άναψαν και:

Ο Πρόεδρος της Σερβίας Μπόρις Τάντιτς, ο Επίσκοπος Μπάτσκας Ειρηναίος Μπούλοβιτς, ο Μουφτής της Σερβίας, ο Αποστολικός Νούντσιος Orlando Antonini, ο Υπουργός Θρησκευµάτων της Σερβίας, ο πρόεδρος της Εβραϊκής νεολαίας Σερβίας και επίτιμος πρόεδρος της Ομοσπονδίας των Εβραϊκών Κοινοτήτων στη Σερβία ο κ. ACA Singer.




Πηγή : www.romfea.gr

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Ἡ πρός τούς Ἀγγέλους τιμή.


Οἱ ἄγγελοι ὡς μακάρια πνεύματα, ἀπολαύουν τιμῆς παρά τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας, οἵας καί γενικῶς οἱ ἅγιοι, ἤτοι τά εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἀνήκοντα πλέον πνεύματα. Κατά τούς πρώτους αἰῶνας, οἱ Πατέρες δέν ἐξῆραν τήν ὀφειλήν αὐτήν, διότι τήν Ἐκκλησίαν περιέβαλλεν εἰσέτι ὁ εἰδωλολατρικός κόσμος καί ὑπῆρχε κίνδυνος διά τήν καθαρότητα τοῦ χριστιανικοῦ μονοθεϊσμοῦ. Ἀργότερον, ἡ ὀφειλή αὕτη κατέστη βαθύτατα συνειδητή, διεστάλη δέ σαφῶς παρά τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀπό τήν εἰς μόνον τόν Θεόν ὀφειλομένην λατρείαν.
Ἡ πρός τούς ἀγγέλους τιμητική προσκύνησις, διδάσκεται ἤδη ἀπό τῆς Γενέσεως (ιη´ 2, ιθ´ 1), διαφαίνεται δέ πολλαχοῦ εἰς τήν Καινήν Διαθήκην. Κατά τόν Ψευδοδιονύσιον, καί αὐτός ὁ Χριστός, ὡς ἄνθρωπος, ὑπετάσσετο εἰς τούς ἀγγέλους. Εὐσταθεῖ ὅμως περισσότερον, ἐν προκειμένω, ἡ γνώμη Γρηγορίου τοῦ Διαλόγου, καθ' ἥν τοῦτο δέν συνέβαινε, διότι λ.χ. οἱ ἄγγελοι ἐμφανίζονται διακονοῦντες αὐτῷ εἰς τήν ἔρημον, μετά τό βάπτισμα, πρᾶγμα ὅπερ ἀναφέρεται εἰς τήν νικήσασαν τούς πειρασμούς τοῦ Σατανᾶ ἀνθρωπίνην φύσιν καί οὐχί ἁπλῶς εἰς τήν θείαν.
(Φύλαξ ἄγγελος). Ἡ χριστιανική ἀντίληψις περί τῶν ἀγγέλων ἔδωκε πρωτεύουσαν σπουδαιότητα εἰς τό γεγονός τῆς ὑπό τούτων προστασίας καί καθοδηγήσεως τοῦ ἀνθρώπου. Τό ἔργον δηλαδή τῶν ἀγγέλων ἀναφέρεται μέν κατ' ἀρχήν εἰς τήν δοξολογίαν τοῦ Θεοῦ, ἀλλά σημειοῦται καί εἰς τήν περιοχήν τῶν σχέσεων τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Δημιουργόν του. Κατά ταῦτα, βοηθεῖται ὑπό τῶν ἀγγέλων εἰς τήν ἐπιτυχίαν τῆς προσπαθείας του νά καταστῆ μέτοχος τῆς ἀρρήτου μεγαλειότητος τοῦ Θεοῦ καί προφυλλάσεται συγχρόνως ἀπό τάς ἐξωτερικάς καί ἐσωτερικάς ἐπηρείας τῶν ἐχθρῶν τῆς ὑποστάσεώς του.
Ἡ Θεία Πρόνοια ἐκφαίνεται εἰς τόν κόσμον διά μέσου τῆς διακονίας τῶν ἀγγέλων (Ἑβρ. α´ 14). Ὡς λειτουργοί τῶν θείων βουλῶν, παρουσιάζονται προστατεύοντες καί παρορμῶντες τόν ἄνθρωπον πρός τό ἀγαθόν ὑπό πολλάς μορφάς διακονιῶν. Οἱ ἄγγελοι ἀπομακρύνουν τούς κινδύνους καί φρουροῦν τούς ἀνθρώπους (Ψαλμ. λγ´ 8, Μ. Βασιλείου, Ὁμιλ. εἰς Ψαλμ. λγ´ § 5, PG 29,364)· προστατεύουν τόν δίκαιον (Ψαλμ. κ´)· προασπίζουν τούς πιστούς, πολεμοῦντες καί ἐκδιώκοντες τά πονηρά δαιμόνια (Τωβ. ιβ´ 3)· παρουσιάζουν τάς προσευχάς εἰς τόν Θεόν (Τωβ. ιβ´ 12)· ἐκτελοῦν τό ἔργον τοῦ ψυχοπομποῦ (Λουκ. ιστ´ 22)· ἀνήγγειλον τόν νόμον εἰς τούς Ἰουδαίους (Πράξ. ζ´ 53, Γαλάτ. γ´ 19) καί κατά τήν ἡμέραν τῆς κρίσεως θ' ἀναλάβουν τό ἔργον τοῦ διαχωρισμοῦ τῶν δικαίων ἀπό τῶν ἀδίκων (Ματθ. ιγ´ 49).
Ὑπό τό αὐτό πνεῦμα διατυπώνουν καί ἀναπτύσσουν τάς σκέψεις των ὅλοι σχεδόν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Τούς ἀγγέλους θεωρεῖ ὁ Κύριλλος Ἀλεξανδρείας ὡς "ἀκονῶντας εἰς εὐανδρίαν". Ὁ Ἰουστῖνος, ὁ Ὠριγένης, ὁ Ἰ. Χρυσόστομος, ὁ Μ. Βασίλειος, ὁ Γρηγόριος Νύσσης, ὁ Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ὁ Αὐγουστῖνος κ.ἄ. ποιοῦνται λόγον περί τῶν φυλάκων ἀγγέλων (Ἰουστίνου, Ἀπολ. Β´ § 5, PG 6,452. Ὠριγένους, εἰς Ἀριθμ., Ὁμ. κ´ § 3, PG 12,733. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς ἐπιστολήν πρός Κολασ., Ὁμιλ. γ´ § 3, PG 6, 329. Μ. Βασιλείου, Κατ' Εὐνομίου, Λόγος γ´ § 1, PG 29, 656. Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Ὁμιλ. εἰς Ψαλμ. 33, PG 69,888). Πλεῖστοι ἐκ τῶν Πατέρων ὑποστηρίζουν τήν ἄποψιν, ὅτι μόνον ὁ πιστός ἔχει φύλακα ἄγγελον, ἐφ' ὅσον ἡ ἁμαρτία ἀπομακρύνει τοῦτον τοῦ ἀνθρώπου (Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς Πράξ. Ὁμιλ. κστ´ § 3, PG 60,201). Ἐκ τοῦ γεγονότος τούτου ἐμορφώθη ἡ ἀντίληψις ὅτι καί ἕκαστος ἁμαρτωλός ἔχει εἰς τό πλευρόν του τόν δαίμονα (Ὠριγένους, Ὑπόμνημα εἰς Ματθ. PG 13, 1168. Περί ἀρχῶν, βιβλίον γ´ § 140-141, PG 11, 309-310). Ἡ δοξασία αὐτή ἀπαντᾶ εἰς τόν Ποιμένα τοῦ Ἑρμᾶ (PG 2, 928-929), ὅπου ἐξαίρεται ὁ ἄγγελος τῆς δικαιοσύνης, παραβαλλόμενος πρός τόν ἄγγελον τῆς πονηρίας. Εἰς τό ἐν λόγω ἔργον ἔχομεν συστηματικήν ἀνάπτυξιν τῆς δοξασίας περί φύλακος ἀγγέλου.
Ἐκ τῆς Ἁγίας Γραφῆς ἔχομεν τήν πληροφορίαν, ὅτι ὑπάρχουν καί φύλακες ἄγγελοι τῶν ἐθνῶν. Οἱ Ἰουδαῖοι εἶχον τόν Μιχαήλ, ὁ ὁποῖος ἀντεμάχετο κατά τῶν ἀγγέλων τῶν ἄλλων ἐθνῶν (Δαν. ι´ 12,13. Βλ. ἐπιστ. Ἰούδ. 9). Ὁ ἐν λόγω ἄγγελος κατέστη μετά ταῦτα προστάτης τῆς ἐν Χριστῶ Ἐκκλησίας (Ἀποκ. ιβ´ 7). Καί ὁ Μ. Βασίλειος καί ὁ Γρηγόριος Νύσσης ποιοῦνται λόγον περί τῶν ἀγγέλων τῶν ἐθνῶν καί τῶν πόλεων (Μ. Βασιλείου, Κατ' Εὐνομίου, Λόγος γ´ § 1, PG 29, 657, Γρηγορίου Νύσσης, Εἰς Ἆσμα Ἀσμάτων, Ὁμιλ. ιβ´, PG 44,1033). Ἐν προκειμένω διαβλέπομεν, ὅτι συμβαδίζουν εἰς τόν Ἰουδαϊσμόν καί τόν μετέπειτα Χριστιανισμόν καί συνυφαίνονται ἀρρήκτως αἱ ἀντιλήψεις περί προστασίας ἀναφερομένης εἰς ἕνα ἕκαστον καί εἰς τήν συλλογικήν ὀντότητα τοῦ περιουσίου λαοῦ ἤ τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Γενικῶς, ὁ φύλαξ ἄγγελος προσαγορεύεται ὑπό τῶν Πατέρων διά πολλῶν ὀνομασιῶν. Οὕτω, καλεῖται "φρουρός", "προστάτης", "ἔφορος", "ἐπιμελητής", "ποιμήν" καί "πομπός", "ἀλεξιτήρ", "βοηθός" κατά τόν Γρηγόριον Ναζιανζηνόν (Γρηγορίου Ναζιανζηνοῦ, Ποιήματα δογματικά, PG 37,519).
Ἐν προκειμένω πρέπει νά τονισθῆ, ὅτι ἡ γνώμη πολλῶν, κατά τήν ὁποίαν αἱ ἀντιλήψεις τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί τοῦ Χριστιανισμοῦ περί τῶν ἀγγέλων εἶναι δάνειον ἐκ τῶν ὁμόρων χωρῶν τοῦ Ἰσραήλ καί τῶν ἐν γένει εἰδωλολατρικῶν λαῶν, εἶναι κατά πάντα πεπλανημένη. Βεβαίως, διαπιστώνεται εὐκολώτατα ἡ ὁμοιότης τῶν ἀντιλήψεων τῆς Γραφῆς καί τῶν ἄλλων ἐθνῶν, ἡ ὁποία εἶναι μόνον ἐξωτερική. Ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς τονίζει τήν ὁμοιότητα αὐτήν (Στρωματ. 5, PG 9,136,189,192). Κατά τόν Ἡσίοδον (Ἔργ. καί Ἡμέρ. 249-257) ὑπάρχουν ἄγγελοι "ἀθάνατοι Ζηνός φύλακες θνητῶν ἀνθρώπων"· εἶναι δέ οὗτοι προάγγελοι τῶν βουλῶν τοῦ Διός (Ἰλ. Ω´ 290-299), εἰς τόν "Φαίδωνα" ἐπίσης γίνεται λόγος περί τοῦ δαίμονος ἑνός ἑκάστου. Παρά ταῦτα, αἱ ἀντιλήψεις τῆς Γραφῆς περί τῶν ἀγγέλων συνυφαίνονται μέ τό ἰδιάζον καί κατά πάντα διάφορον περιεχόμενον τοῦ ἔργου τοῦ Θεοῦ καί τῆς σχέσεως τοῦ ἀνθρώπου μετ' Αὐτοῦ ἐν συγκρίσει πρός τάς ξένας ἀντιλήψεις. Εἰς τόν Ἰουδαϊσμόν, ἐξ ἄλλου, ἔχομεν παράλληλον πρός τά ἄλλα ἔθνη καί συγχρόνως πηγαίαν ἀνάπτυξιν τῶν περί ἀγγέλων ἀντιλήψεων ἐκ τῆς πίστεως πρός τό ἔργον τοῦ Δημιουργοῦ, χωρίς ν' ἀποδεικνύεται οἱαδήποτε ἐξάρτησις ἀπό ἄλλους λαούς.
Ἡ γνώμη τοῦ Ὠριγένους καί ἄλλων, ὅτι ὑπάρχουν ἄγγελοι ἐπαγρυπνοῦντες διά τήν γέννησιν, συντήρησιν καί αὔξησιν τῶν ζώων καί φυτῶν, δέν ἐπιδοκιμάζεται ὑπό τῶν Πατέρων (H. Leclercq, DACL, Ι, σ. 2083). Μία τοιαύτη ἰδέα μόνον ἠμπορεῖ νά θεωρηθῆ ὡς ἔχουσα σχέσιν πρός εἰδωλολατρικάς ἀντιλήψεις.
Ἡ πίστις εἰς τούς φύλακας ἀγγέλους ἔδωκεν ἀφορμήν διά τήν δημιουργίαν ὕμνων πρός τιμήν τῶν προστατῶν ἀγγέλων. Παραλλήλως ἐκαλλιεργήθησαν καί ἡ ζωγραφική καί αἱ λοιπαί μορφαί τῆς τέχνης πρός τήν κατεύθυνσιν αὐτήν. Ἀπό τοῦ Ε´ αἰῶνος, ὅταν παρουσιάζεται ἐντονώτερον ἡ τάσις πρός ἀπεικόνισιν τοῦ ἔργου τῶν ἀγγέλων, δημιουργοῦνται πολλαί συνθέσεις περί τό θέμα τῶν φυλάκων ἀγγέλων. Εἰς τό Μουσεῖον τοῦ Λούβρου ὑπάρχει βυζαντινῆς προελεύσεως πλάξ ἐξ ἐλεφαντοστοῦ παριστῶσα τόν Μ. Κωνσταντῖνον ἤ Ἰουστινιανόν, ὡς θριαμβευτήν· σύν τοῖς ἄλλοις παριστάνονται δύο ἄγγελοι κρατοῦντες τό ἐγκόλπιον. Ἐπίσης εὑρίσκεται πίναξ τοῦ Rembrandt παριστῶν τήν οἰκογένειαν τοῦ Τωβίτ προσκυνοῦσαν τόν προστάτην Ραφαήλ (Βλ. ΜΕΕ, Δ´, σ. 167-170. DTC, λέξις anges, σ. 1253).



Ἡ πίστις αὐτή εἰς τόν φύλακα ἄγγελον ἔχει βαθυτάτας τάς ρίζας εἰς τήν ψυχήν τοῦ λαοῦ. Πολλαί ἀντιλήψεις, θρῦλοι καί παραδόσεις ἐπεχρίσθησαν μέ τόν μανδύαν τῆς πίστεως εἰς τήν προστατευτικήν ἀποστολήν τῶν ἀγγέλων. Ἡ ποίησις καί αἱ λαϊκαί παραδόσεις ἔχουν νά παρουσιάσουν συγκινητικάς ἀποχρώσεις εἰς τό θέμα τοῦτο. Ἐξ αὐτῶν τῶν ἀντιλήψεων ἀνεβλάστησεν εἰς τήν ψυχήν τοῦ λαοῦ ἡ πεποίθησις ὅτι ὁ ἀποθνήσκων "ἀγγελοφοριέται", ἤτοι βλέπει ὁράματα ἀγγέλων ἤ δαιμόνων, ἀναλόγως τῆς ψυχικῆς του καθαρότητος. Εἰς τήν δραματικήν πλοκήν τοῦ θρύλου τοῦ "Μαρμαρωμένου Βασιλιᾶ" πρωτεύοντα ρόλον παίζει ὁ φύλαξ ἄγγελος. Παραλλήλους παραδόσεις ἔχουν καί τά ἄλλα χριστιανικά ἔθνη, ὡς ἐπίσης καί περιεχόμενον εἰς τήν λογοτεχνίαν, ἐμπεποτισμένον μέ τάς ἀντιλήψεις αὐτάς.

Πηγή : www.apostoliki-diakonia.gr

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Η Αθωνιάδα Εκκλησιαστική Ακαδημία εόρτασε τους 5 Αγίους της Σχολής .

   Χθες Πέμπτη, 4 Νοεμβρίου 2010 στην Αθωνιάδα Σχολή στις Καρυές του Αγίου Όρους έγινε πανήγυρη προς τιμή των Αγίων της Σχολής
 
Στις 8:00 μ.μ. έγινε υποδοχή του ιερού λειψάνου του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού και του Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Φιλοθέου, αρχιμ. Νικοδήμου προσκεκλημένου να προστεί της πανηγύρεως.

Η Αγρυπνία άρχισε αμέσως μετά την υποδοχή μέχρι τις 2:00 π.μ. της επομένης.
Έψαλλαν μαθητές με απόφοιτους της Αθωνιάδας. Παρόντες ήταν οι τρεις Έφοροι της Αθωνιάδας και άλλοι αντιπρόσωποι Ιερών Μονών του Αγίου Όρους.
Επίσης παρευρέθησαν απόφοιτοι της Αθωνιάδας, ο Αντιπρόεδρος του Συλλόγου αποφοίτων ιερομ. Κυπριανός, οι ιερομόναχοι Χαρίτων, Δαβίδ, Αρτέμιος, ο ιεροδιάκονος Ιερώνυμος κ.ά.

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας έγινε μνημόσυνο για τους κεκοιμημένους Εφόρους, Σχολάρχες, Καθηγητές, Μαθητές και Διακονητές της Σχολής.......

Διαβάστε περισσότερα...>>>

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Με λαμπρότητα η χειροτονία του Μητροπολίτη Κεντρώας Αφρικής Νικηφόρου



Την Κυριακή, 24η Οκτωβρίου ε.ε. η ΑΘΜ ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ.Θεόδωρος Β’ ετέλεσε στον Ιερό Πατριαρχικό Ναό Οσίου Σάββα του Ηγιασμένου Αλεξανδρείας την χειροτονία του Σεβ. Μητροπολίτου Κεντρώας Αφρικής κ.Νικηφόρου.
Στην Ευχαριστιακή Σύναξη και την χειροτονία του Σεβασμιωτάτου συμμετείχαν οι Σεβ.Μητροπολίτες Γέρων Πηλουσίου κ.Καλλίνικος, Σεβαστείας κ.Δημήτριος, Βεροίας και Ναούσης κ.Παντελεήμων, Ξάνθης και Περιθεωρίου κ.Παντελεήμων, Ελασσώνος κ.Βασίλειος, πρώην Κεντρώας Αφρικής κ.Ιγνάτιος, Κυδωνίας και Αποκορώνου κ.Δαμασκηνός, οι Θεοφιλ. Επίσκοποι Κατάγκας κ.Μελέτιος, Μαρεώτιδος κ.Γαβριήλ, Πατριαρχικός Επίτροπος Αλεξανδρείας και Βαβυλώνος κ.Νήφων, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου Παλαιού Καΐρου.

Διαβάστε περισσότερα...>>>

Νικηφόρου  του Σεβασμιωτάτου και Θεοπροβλήτου Μητροπολίτου της Αγιωτάτης Μητροπόλεως  Κεντρώας  Αφρικής  πολλά τα έτη.

ΑΔΙΚΙΑ; ΕΓΚΛΗΜΑ; ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ;

ΕΝΑΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΕΚΛΕΙΣΤΟΣ!
Ο ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ
______Καθώς η αγία μας Εκκλησία εορτάζει την ιερά μνήμη του αγίου  Αποστόλου Ιακώβου του Αδελφοθέου, πρώτου Ιεράρχου των Ιεροσολύμων, με σεβασμό στρέφουμε τη σκέψη μας στη δοκιμαζόμενη Εκκλησία της Αγίας Σιών. Λέμε "δοκιμαζόμενης", διότι εκεί, δυστυχώς,  υπάρχουν εν ζωή δύο Πατριάρχες. Ο Μακαριώτατος  Θεόφιλος και ο Μακαριώτατος Ειρηναίος!  Ο ένας πατριαρχεύει, ο άλλος δοκιμάζεται! Ο πρώτος δοξάζεται, ο δεύτερος βιώνει την έσχατη ταπείνωση! Βιώνει την έσχατη ταπείνωση, χωρίς όμως να βαρύνεται με κάποια ατιμωτικά παραπτώματα! Στην μαρτυρική πορεία της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, σε κάποια περίοδο κρίσεως, κατά το έτος 2005, έτσι απεφάσισε μια Σύναξη των Επισκόπων της, η οποία με κανένα τρόπο δεν μπορεί να νομιμοποιηθή ως η Συνοδική έκφραση της Εκκλησίας της Αγίας Ιερουσαλήμ. Την Απόφαση εκείνη ουδέποτε αποδέχθηκε το θύμα, δηλ. ο κανονικος και νόμιμος Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίος. Έκτοτε ούτος διαμαρτύρεται και ζητεί δικαίωση. Τελευταίως από την ιδιότυπη φυλακή του εξέδωσε ένα Διάγγελμα. Αυτό το Διάγγελμα μιάς αδικουμένης εκκλησιαστικής Προσωπικότητος φέρουμε σήμερα στη δημοσιότητα. Και το πράττουμε κατ επιταγήν της συνειδήσεὠς μας, μόνο καί μόνο επειδή όλοι οι άλλοι παραλήπτες του "τό έθαψαν"!  

Διαβάστε περισσότερα... >>>

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Ο Εμίρ Κουστουρίτσα ήταν μουσουλμάνος και έγινε χριστιανός...


... λέγοντας ότι «πήρα τη θρησκεία που είχαμε
πριν μας καταλάβουν οι Τούρκοι πριν από 500 χρόνια,
όταν όλοι οι Σέρβοι ήταν χριστιανοί»

Επίθεση ισλαμιστών και Γκρίζων Λύκων κατά του διάσημου σκηνοθέτη Εμίρ Κουστουρίτσα στην Antalya, όπου ήταν καλεσμένος των διοργανωτών του φεστιβάλ σινεμά «Χρυσό Πορτοκάλι», για να συμμετάσχει στην κριτική επιτροπή.
Την επίθεση είχαν προετοιμάσει τα τουρκικά ΜΜΕ, τα οποία εξαπέλυσαν δριμύτατη επίθεση εναντίον του διάσημου σκηνοθέτη τις προηγούμενες ημέρες, επειδή «υποστήριζε τα εγκλήματα σε βάρος των μουσουλμάνων στη Βοσνία».
Την ευκαιρία άδραξαν μέλη των Γκρίζων Λύκων και άλλων ακροδεξιών οργανώσεων που δημιούργησαν επεισόδια τόσο κατά τα χθεσινά εγκαίνια του φεστιβάλ, όσο και σήμερα το πρωί, έξω από τον χώρο του φεστιβάλ απειλώντας να σκοτώσουν τον Κουστουρίτσα.
Ο Κουστουρίτσα έφτασε στην Antalya χθες και από την πρώτη στιγμή ο θόρυβος γύρω από την παρουσία του εκεί ήταν μεγάλος. Χρειάστηκε αστυνομική συνοδεία για να φτάσει από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο του, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι ο υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού της χώρας, Ερτουρούλ Γκιουνάι, είπε «αφού θα είναι αυτός εκεί (στο φεστιβάλ) εγώ δεν θα πάω».
Αυτή είναι η “μετριοπαθής ισλαμική κυβέρνηση” με την οποία διαπραγματεύεται το Αιγαίο η ελληνική κυβέρνηση…
Ο διάσημος σκηνοθέτης αφού είπε ότι όλα αυτά είναι μέρος μιας «προπαγάνδας» της κυβέρνησης εναντίον του και ότι υπάρχουν πολιτικοί λόγοι για την αποδοκιμασία του, αποφάσισε να αποχωρήσει από το φεστιβάλ και πριν από λίγες ώρες έφυγε από τη χώρα, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Σε αυτό το περιβάλλον δεν μπορεί να γίνει τέχνη»!
Ο Εμίρ Κουστουρίτσα ήταν μουσουλμάνος και έγινε χριστιανός, λέγοντας ότι «πήρα τη θρησκεία που είχαμε πριν μας καταλάβουν οι Τούρκοι πριν από 500 χρόνια, όταν όλοι οι Σέρβοι ήταν χριστιανοί».

Πηγή : www.zoiforos.gr

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Ο σφαγέας έγινε …Μέγας!




Όσοι σκέφτονται και ενεργούν ελληνικά δεν ξαφνιάστηκαν απλώς. Αγανάκτησαν. Και αναρωτήθηκαν: «Που πάμε;». Διότι από το διαδικτυακό τόπο infognomonpolitics.blogspot.com (5 και 25.2.2010), πληροφορηθήκαμε την παρουσίαση του βιβλίου «ΝutuΚ, o Μέγας Ρητορικός» από τις εκδόσεις Παπαζήση και το εργαστήριο Γεωπολιτισμικών Αναλύσεων του Ιονίου Πανεπιστημίου. Το βιβλίο είναι του Γκαζί Μουσταφά Κεμάλ και μεταφράστηκε από τα τουρκικά στα ελληνικά από το πιο πάνω εργαστήριο. O εκδότης και o επιμελητής του βιβλίου μας πληροφορούν ότι σκοπός του βιβλίου είναι να προσφέρει στο ελληνικό κοινό «μια πραγματικά επιστημονική γνώση της γείτονος χωρίς προκαταλήψεις».
Όμως αγανάκτηση και μεγάλο προβληματισμό δημιουργούν στην ελληνική ψυχή και ιδιαίτερα στο μαρτυρικό Ελληνισμό της Μικρασίας τα ακόλουθα:
1.  Στο εξώφυλλο του βιβλίου, και αυτού της ελληνικής εκδόσεως, υπάρχει το ουσιαστικό Γκαζί, δηλαδή Μέγας. Μέγας, λοιπόν, αυτός πού είναι υπεύθυνος για τη σφαγή και τη γενοκτονία ενός εκατομμυρίου και πεντακοσίων χιλιάδων (1.500.000) Ελλήνων του Πόντου, της Κωνσταντινουπόλεως, της Θράκης και της Μικρασίας.
2. Στη βιβλιοπαρουσίαση συμμετείχαν Τούρκοι διπλωμάτες και o Τούρκος πρέσβης. H παρουσία τους ήταν όχι απλώς επίσημη νομιμοποίηση και επιβεβαίωση, αλλά και επιβράβευση του φασιστικού και εγκληματικού κεμαλισμού.
3. Σ' αυτή την επίσημη και πανηγυρική νομιμοποίηση του φασιστικού κεμαλισμού ήταν παρόντες και Έλληνες επίσημοι: Η βουλευτής Αργολίδος Έλσα Παπαδημητρίου, ο υφυπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων Ν. Σηφουνάκης και ο δημοσιογράφος Σεραφείμ Φυντανίδης. Γιατί; Δεν γνωρίζουν τα επίσημα αυτά πρόσωπα, και όσοι άλλοι Έλληνες παραβρέθηκαν, τα έργα και τις ήμερες του Κεμάλ; Αγνοούν ότι η χώρα μας αποτελεί διαχρονικό θύμα του κεμαλικού φασισμού; Η στάση τους αποτελεί βαρύτατο ηθικό και πολιτικό ολίσθημα, πού προσβάλλει τον Ελληνικό λαό και αποτελεί ύβρη στα εκατομμύρια αθώα θύματα του Ελληνικού ολοκαυτώματος.
4. Όλα αυτά έγιναν με έξοδα του ελληνικού κράτους (η αίθουσα και οι ομιλητές)!... Τη στιγμή πού οι εκσυγχρονισμένοι ταγοί μας δήλωναν πώς δεν έχουμε χρήματα για την παρέλαση της 25ης Μαρτίου στην Αμερική και την παρέλαση των μηχανοκίνητων αρμάτων μάχης στην παρέλαση της ίδιας μεγάλης Εθνικής μας γιορτής στην Αθήνα!...
Και επί τέλους. Τέτοια εποχή διάλεξαν να μεταφράσουν και να εκδώσουν το βιβλίο του ... μεγάλου(!) Κεμάλ; Δεν βλέπουν ότι σήμερα το μαχαίρι των Τούρκων διαδόχων τους είναι καρφωμένο στην πλάτη του Κυπριακού ελληνισμού και 40.000 τούρκικου στρατού σταθμεύουν εδώ και 36 χρόνια στο νησί, παρά πάσα αρχή δικαίου;
Τώρα δεν απομένει παρά να στήσουν στον ... «μέγα» μια προτομή σ' ένα από τα νησιά του Αιγαίου, πού τόσο τα ορέγονται οι σουλτάνοι της σύγχρονης Τουρκίας, παρουσία και του ... κουμπάρου μας του Ερντογάν!... 

Από το περιοδικό «Η Δράσις μας», τεύχος 481, Αύγουστος-Σεπτέμβριος 2010

Αναπαραγωγή : www.zoiforos.gr

Ο ΠΟΝΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ

                         
                            τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν  κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Ἦταν νέος μόλις 26 ἐτῶν. Ἕνα παιδί γεμάτο ζωή καί ὑγεία. Σεμνός, πιστός στό Θεό, ὅπως ὅλη του ἡ οἰκογένεια. Τώρα στό μέσον τοῦ Ναοῦ, ἄπνους κατακείμενος. Πάνω ἀπό τό φέρετρό του ἡ μητέρα του, μοῦ θύμιζε ἔτσι λεπτή, ὅπως ἦταν, μέ τά δάκρυα νά αὐλακώνουν τό πρόσωπό της, βουβή μέσα στήν ὀδύνη της, τήν θλιμμένη Παναγιά, τήν δακρυρροοῦσα Μητέρα Ἐκείνου. Καί δίπλα ὁ πατέρας μέ τά ἀδέλφια τοῦ μακαριστοῦ νέου, κατώδυνοι, ὅπως καί ὅλοι οἱ πολυπληθεῖς νέοι, καί οἱ πολλοί ἄλλοι ἀδελφοί πού ἔτρεξαν νά προπέμψουν τόν Γιάννη στήν αἰωνιότητα.

Πάνω ἀπό τήν Ὡραία Πύλη, ἀντίκρυζα ὅλη αὐτή τήν σκηνή καί μέ βαθειά συγκίνηση καί συναισθηματική φόρτιση (μετά δυσκολίας μποροῦσα νά συγκρατήσω τά δάκρυά μου) ἔψαλα τήν ἐξόδιο Ἀκολουθία μαζί μέ τούς Ἱερεῖς, ἀπό καρδίας δεόμενος,  ἀφ’ ἑνός μέν γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς τοῦ παιδιοῦ πού ἔφυγε ἀπό κοντά μας, ἀφ’ ἑτέρου δέ γιά τήν παραμυθία τῶν γονέων του καί τῶν ἀδελφῶν του.

Στό νοῦ μου περνοῦσαν σάν ἀστραπή οἱ εἰκόνες ἀπό ἄλλες θλιβερές τέτοιες περιπτώσεις. Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες ἡ περίπτωση τοῦ Παναγιώτη καί ἀκόμα λίγο πρίν, τοῦ ἄλλου Παναγιώτη καί τοῦ Γιώργου καί...
Ἔτρεχε ἡ σκέψη μου, ἡ ψυχή μου καί στά παιδιά πού ἀποχαιρετοῦσαν κάποια ἡμέρα ἕνα φίλο τους, ὅλοι μαζί, μέ λόγια πού ἔκαναν καί τίς πέτρες νά ραγίζουν. Θυμᾶμαι, τήν ὥρα πού ἐψάλαμε τήν Ἀκολουθία, ἕνας νεαρός ἦλθε στήν Ὡραία Πύλη καί μοῦ εἶπε χαμηλόφωνα: Σεβασμιώτατε, θά μᾶς ἀφήσετε στό τέλος νά ἀποχαιρετήσωμε τό φίλο μας; Ναί, τοῦ εἶπα. Στό τέλος, μίλησα παραμυθητικά καί ἔδωσα εὐλογία στό παιδί νά πῇ τά δικά του λόγια. Καί τότε, βρέθηκα – ἀλήθεια αὐτό κάθε φορά πού τό σκέπτομαι μέ συγκλονίζει – βρέθηκα ἀνάμεσα σέ 20 – 30 παιδιά ἀγόρια καί κορίτσια πού κατέλαβαν τά σκαλοπάτια τοῦ σολέα, μπροστά μου, γύρω μου. Ἄρχισε ἕνα παιδί νά μιλάῃ... «Φίλε μας θά σέ θυμόμαστε γιά πάντα... Ξέρομε ὅτι εἶσαι κοντά στό Θεό, πιστεύομε αὐτά πού εἶπε ὁ Δεσπότης....» Ξέσπασε σέ κλάματα –συνέχισε ὁ ἄλλος - ὁ ἑπόμενος... Ἔκλαιαν ὅλοι μαζί. Αἰσθάνθηκα, νά μέ κρατᾶνε ἀπό τό χέρι. Πιάστηκαν ἀπό τό ράσο μου... Προσπαθοῦσαν ὅλοι,  νά μέ ἀκουμπήσουν... Θεέ μου, εἶπα, βοήθησέ με νά ἀντέξω τόν πόνο αὐτῶν τῶν παιδιῶν. Αἰσθανόμουν, ὅτι ἄφηναν ἐπάνω μου, ὅ,τι εἶχαν στήν ψυχή τους. Αἰσθάνθηκα τά δάκρυα, νά κυλοῦν στό πρόσωπό μου. Ὅλοι ἔκλαιαν...

Ἀλλά καί ἄλλη συγκλονιστική σκηνή ἦλθε στό μυαλό μου τήν ὥρα πού κήδευα τόν Γιάννη. «...Τρέξε Δέσποτα», ἡ φωνή ἑνός πατέρα, «ἔλα νά κηδεύσῃς τόν Δημήτρη μου. Σκοτώθηκα σέ τροχαῖο...». Ἦλθε ἡ ὥρα, ἔφτασα στήν Ἐκκλησία. Μπῆκα στό Ἱερό καί τότε ἄκουσα... μιά παράξενη μουσική ἀπό κιθάρες...

Ὁ καλός Ἱερεύς ἔτρεξε νά μοῦ πῇ, ὅτι προσπάθησε νά ἐμποδίσῃ τά παιδιά, ἀλλά ἐκεῖνα δέν ὑπήκουσαν. Ἄνοιξα τήν Ὡραία Πύλη καί τότε συγκλονίστηκα μέ τό θέαμα καί ράγισε ἡ ψυχή μου. Πάνω ἀπό τό φέρετρο τοῦ νέου, πληθύς νέων παιδιῶν, - μά καί ὅλος ὁ Ναός καί τά πέριξ αὐτοῦ εἶχαν κατακλυσθῇ ἀπό νέους – μέ κιθάρες, ἔπαιζαν πένθιμο σκοπό τραγουδώντας ὅ,τι τραγουδοῦσαν τά βράδυα πού ἔβγαιναν στήν ἀκροθαλασσιά τῆς Πάτρας καί ὀνειρεύονταν τό μέλλον τους, μέσα ἀπό ἁγνούς καθάριους οὐρανούς μαζί μέ τόν Δημήτρη. Ἔκανε κίνηση ὁ Ἱερεύς νά κατέβῃ, νά τούς σταματήσῃ... Μή... μή... πάτερ μου, τοῦ εἶπα... Μήν πειράξης τά παιδιά... Ἀποχαιρετοῦν μέ τήν δική τους γλῶσσα, τόν δικό τους τρόπο τόν φίλο τους... Ἦτο ἀδύνατον, νά συγκρατήσω τά δάκρυά μου.

Σταμάτησαν, νά τραγουδοῦν τόν πένθιμο σκοπό τους, ὅταν εἶπα «Εὐλογητός ὁ Θεός...». Ὅμως τότε ἦταν ἀδύνατον νά συνεχίσω ἐγώ.... Δέν ξέρω πῶς... ὁ Θεός ἐβοήθησε, νά σταθῶ στά πόδια μου καί νά τελειώσω τήν ἐξόδιο Ὰκολουθία καί νά πῶ δυό λόγια στό τέλος... τά ὁποῖα δέν ἦταν, πιστεύω, τίποτα μπροστά στό ἁγνό, πένθιμο ἀλλά καί ἀναστάσιμο, ἀποχαιρετιστήριο τραγούδι τῶν παιδιῶν, πού τό συνόδευαν μέ τά δάκρυα τῆς ἀγάπης τους, γιά τόν φίλο τους.

Τήν ἄλλη ἡμέρα κάποιοι ἀπ’ αὐτούς ἦλθαν νά μέ δοῦν. «Σ’ εὐχαριστοῦμε, Δέσποτα, γιά ὅ,τι ἔκανες χθές γιά τόν Δημήτρη καί σοῦ ζητᾶμε συγνώμη, γιατί ἀποχαιρετήσαμε τό φίλο μας μέ τό δικό μας τρόπο...». Προσπάθησα νά τούς πῶ, ὅτι αἰσθανόμουν πολύ μικρός μπροστά τους καί νά ψελίσω ἕνα ταπεινό εὐχαριστῶ ἀπό τήν ψυχή μου γιά τήν διδασκαλία πού μοῦ προσέφεραν. Μοῦ φίλησαν τό χέρι μέ πολύ σεβασμό καί ἔφυγαν... ποιός ξέρει γιά ποιούς κόσμους. Ἴσως καλύτερους ἀπό αὐτούς πού εἴμαστε ἐγκλωβισμένοι ἐμεῖς οἱ μεγάλοι....

·                    Αὐτά περνοῦσαν ἀπό τό μυαλό μου τήν ὥρα πού ἔβλεπα ὅλη αὐτή τήν σκηνή μέ τό Γιάννη, μιά σκηνή ἐπώδυνη γιά μιά ἀκόμα φορά μπροστά μου...

Δοξολογοῦσα τόν Θεό καί παρακαλοῦσα νά ἀναπαύῃ ὅλα αὐτά τά παιδιά, πού ἔβαψαν μέ τό αἷμα τους, ἄδικα, τήν ἄσφαλτο καί ἔφυγαν πρόωρα – κατά τή δική μας ἀνθρώπινη κρίση - ἀπό κοντά μας. Δέν εἶναι ἕνα καί δυό. Πεντέμισυ χρόνια πού εἶμαι στήν πόλη τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, κάθε τόσο καί ἕνα παιδί φεύγει γιά τόν Οὐρανό, ἐξ’ αἰτίας κάποιου τροχαίου ἀτυχήματος.

Παιδί μου – παιδιά μου – πῶς μᾶς ἀφήνετε σέ τόσο πόνο! Πῶς νά παρηγορήσω τούς γονεῖς σας, τά ἀδέλφια σας, πού μέ κοιτᾶνε στά μάτια... Ἀλήθεια ποτέ μου δέν μπορῶ, νά ξεχάσω αὐτό τό πονεμένο βλέμμα τῶν μανάδων, πού ἔχουν χάσει τό παιδί τους. Διαπερνᾶ τά σωθικά μου καί μέ συγκλονίζει. Μέ συνοδεύει ἡμέρα καί νύχτα, μέ κινεῖ σέ θερμή προσευχή πρός τόν Θεό. Ὅλα γίνονται ἀνθρωπίνως περισσότερον ὀδυνηρά,  ὅταν γνωρίζῃς ἀπό κοντά τίς οἰκογένειες, τά παιδιά...

Σήκωσα τά μάτια μου στό Θεό, ζήτησα βοήθεια καί δύναμη γιά νά πῶ δυό λόγια... Αὐτά τά λόγια τά σημειώνω καί τά ἀφιερώνω σέ ὅλες τίς πονεμένες μανάδες καί τούς θλιμμένους πατεράδες καί στά ἀδέλφια ὅσων παιδιῶν μας, ἔφυγαν τόσο σύντομα γιά τόν Οὐρανό. Εἶναι λόγια παραμυθίας, λόγια ἀναστάσιμα. Εἶναι τά λόγια τοῦ Κυρίου μας καί τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, οἱ ὁποῖοι μᾶς βοηθοῦν νά δοῦμε μέ τά πνευματικά μάτια, ὅλα αὐτά τά γεγονότα, νά τά ἀντιμετωπίσωμε μέ πίστη βαθειά στό Θεό καί μέ τήν βεβαιότητα τῆς Ἀναστάσεως. Εἶπα λοιπόν:

«Γνωρίζω, ὅτι τά δικά μου λόγια εἶναι πολύ φτωχά, εἶναι πολύ ἀνθρώπινα γιά νά σᾶς παρηγορήσουν. Ὅμως ἀκοῦστε με, προσπαθεῖστε νά μέ ἀκούσετε αὐτή τήν τόσο δύσκολη στιγμή γιά σᾶς, πού σηκώνετε αὐτόν τόν βαρύ σταυρό τοῦ πόνου γιά τήν μετάσταση τοῦ παιδιοῦ σας. Γνωρίζω, πόσο πονᾶτε, ὅμως τό παιδί σας δέν ἀπέθανε, ἀλλά καθεύδει. Τό ἔχομε μπροστά μας, στό μέσο τοῦ Ναοῦ καί ἔχει στά χέρια του τήν εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως. Ἐσύ  τοῦ τήν ἔδωσες νά τήν κρατάῃ, καλή καί σεμνή μητέρα. Ὁ θάνατος κάποτε ἦταν τό φόβητρο, τό σκιάχτρο τοῦ ἀνθρώπου. Ὅμως τώρα ὅλα ἄλλαξαν. Ὁ Κύριός μας, μέ τήν Ἀνάστασή Του μᾶς βεβαιώνει, ὅτι νικήθηκε τελειωτικά ὁ θάνατος καί ὁ ἄνθρωπος ἁπλῶς κοιμᾶται ἕνα ὕπνο μεγαλυτέρας διαρκείας ἀπό τόν συνήθη.

Τό ξέρω, δέν δύνασαι νά κρατήσῃς τά δάκρυά σου... Καί πῶς νά τό ἐπιτύχῃς αὐτό, ἀφοῦ καί ὅταν γιά λίγο φεύγῃ ἕνα σου παιδί γιά ἄλλον τόπο, πάλι κλαῖς, γιατί τόσο τό ἀγαπᾶς...! Ὅλοι μας κλαῖμε, ὅταν ἀποχωριζόμαστε ἀγαπημένα μας πρόσωπα... Καί τώρα, ὅλοι μας, σέ συνοδεύομε στόν δακρύβρεχτο ἀποχαιρετισμό τοῦ παιδιοῦ σου. Ὅμως ἄκουσε, τί λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Μή λυπῆσθε καθώς καί οἱ λοιποί οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα... Ἡμῶν γάρ τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει... Οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν...». Δέν εἶναι ἐδῶ ἡ πατρίδα μας εἶναι ἐκεῖ στόν Οὐρανό... ὅπου ἦχος καθαρός ἑορταζόντων... Πρίν ἀπό λίγο ἐψάλαμε: «Μακαρία ἡ ὁδός ἧ πορεύῃ σήμερον, ὅτι ἡτοιμάσθη σοί τόπος ἀναπαύσεως...» δηλαδή «Εἶναι ὡραία, εὐτυχισμένη ἡ ὁδός τήν ὁποία βαδίζεις σήμερα, παιδί μου, γιατί σοῦ ἔχει ἑτοιμασθῆ ἀπό τόν Θεό τόπος ἀναπαύσεως».

-    Θά μέ ἐρωτήσῃς... Πῶς νά μή πονῶ καί νά μή κλαίω; Τό παιδί μου ἔχασα.

-   Θά σοῦ ἀπαντήσω. Καί ὁ Κύριος ἔκλαυσε, ὅταν ἐκοιμήθη ὁ Λάζαρος...

Τά δάκρυά σου ποτίζουν τό δέντρο τῆς Ἀναστάσεως. Γίνονται γιά σένα πηγή δροσίζουσά σε. Ναί, μή μοῦ τό πῇς... Τό ξέρω πρίν τό ἐκφράσῃς ἀπό τά χείλη σου... Θά μοῦ πῇς: « Ἀνάστησε τό παιδί μου». Πόσες μητέρες μοῦ τό ἔχουν πεῖ!  Θέλεις νά κρεμαστῇς στό λαιμό μου καί νά μέ παρακαλέσῃς, νά μέ ἱκετεύσῃς... « Πές στόν Κύριο νά ἀναστήσῃ τό παιδί μου, ὅπως ἔκανε μέ τό παιδί τῆς χήρας στή Ναΐν καί μέ τήν θυγατέρα τοῦ Ἰαείρου...» Τρέμω, νά σοῦ ἀπαντήσω, δέν μπορῶ μέ συγκλόνισες, μή συνεχίσῃς, σέ παρακαλῶ. Θά προσπαθήσω, νά σοῦ πῶ δυό λόγια. Ὅ,τι θά σοῦ πῶ, δέν εἶναι δικό μου. Μᾶς τό εἶπε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, εἶναι βάλσαμο ψυχῆς. Θά στό πῶ, ὅπως ἐκεῖνος τό λέγει: « Ἀπό τή στιγμή πού ἦλθε ὁ Κύριος στόν κόσμο, ὁ θάνατος δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ὕπνος... Δέν ἀνέστησε τό παιδί σου τώρα, ὅπως τήν κόρη τοῦ Ἰαείρου. Ἀλλά ἔτσι εἶναι καλύτερα. Τό παιδί σου θά ἀναστηθῇ μέ μεγάλη δόξα. Τό παιδί τῆς χήρας στή Ναΐν καί ἡ θυγατέρα τοῦ Ἰαείρου ἀναστήθηκαν, ἀλλά πέθαναν πάλι. Τό δικό σου τέκνο θά ἀναστηθῇ καί θά παραμείνῃ ἀθάνατο. Γιατί θρηνεῖς ὑπερβαλλόντως; Ἀλήθεια σοῦ λέγω, δέν ὑπάρχει λόγος, νά κλαῖς ἀπαρηγόρητα. Τό παιδί σου ζεῖ... Ὑπόφερε τό συμβάν μέ γενναιότητα. Ἡσυχάζει τό παιδί σου καί δέν ἔχει χαθεῖ...»

Ὅμως, σέ ἀκούω νά λέγῃς, καί γιά τούς πολλούς φαίνεται νά ἔχῃς δίκηο. «Τόσα ὄνειρα ἔκανα γιά τό παιδί μου. Μιά ζωή ἐργάστηκα γι’ αὐτό. Τώρα τί θά κάνω, ὅ,τι ἔφτιαξα γι’ αὐτό»;

Ἄκουσε καί πάλι τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο: «Δέν ἔγινε τό παιδί σου κληρονόμος τῆς περιουσίας σου μαζί μέ τά ἄλλα του ἀδέλφια, ἀλλά ἔγινε συγκληρονόμος τοῦ Χριστοῦ. Οἱ ἄπιστοι καῖνε καί θάπτουν μαζί μέ ἐκείνους πού πεθαίνουν τά ὑπάρχοντά τους, ἐσύ δῶσε τό μερίδιο τοῦ παιδιοῦ σου στούς πτωχούς, κάνε ἐλεημοσύνη γιά νά τοῦ χαρίσῃς μεγαλύτερη δόξα στόν Οὐρανό...» .

Ἀλλά συνεχίζεις, νά μοῦ λέγῃς: « Δέν θά γυρίσῃ πίσω στό σπίτι μας τό παιδί μου. Δέν θά τό ξαναδοῦμε. Γι’ αὐτό πονάει ἡ ψυχή μας καί ἡ λύπη μας εἶναι ἀβάσταχτη». Καί πάλι δίκηο ἔχεις. Ἀλλά σκέψου πιό βαθειά καί θά διαπιστώσῃς, ὅτι τό παιδί σου στόν Οὐρανό θά σέ περιμένῃ. Ὅλοι θά φύγωμε κάποια στιγμή ἀπό αὐτό τόν μάταιο κόσμο. Ἐσύ ὅταν θά φύγῃς ἀπό τόν κόσμο αὐτό, θά τύχῃς ὑποδοχῆς ἐκεῖ, ἀπό τό παλυαγαπημένο σου παιδί. Θά σέ πιάσῃ ἀπό τό χέρι καί θά σέ ξεναγήσῃ στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος σ’ αὐτό τό σημεῖο καί πάλι μᾶς διδάσκει: « Μή δή τοῦτο ἐννόει, ὅτι οὐκέτι ἀναστρέψει εἰς τήν οἰκίαν, ἀλλ’ ὅτι καί αὐτός ἀπελεύση μικρόν ὕστερον πρός αὐτόν» . Δηλαδή «Μή σκέπτεσαι αὐτό, ὅτι δηλαδή δέν θά ξαναγυρίσῃ στό σπίτ, ἀλλ’ ὅτι καί σύ μετά ἀπό κάποιο διάστημα θά πᾶς κοντά του...»

Καί ἄλλο σημεῖο πρόσεξε, πού θά σοῦ δώσῃ παρηγοριά στό μεγάλο σου πόνο. Βλέπεις τήν κατάντια καί τόν κατήφορο τῆς κοινωνίας. Βλέπεις τήν ἁμαρτία, πού ζητεῖ νά καταπιῇ τούς ἀνθρώπους. Ἁρπάζει τούς νέους, παρασύρει τούς ὥριμους καί ξεγελάει τούς γέροντες. Καί ἀπό αὐτή τήν ἀπειλή ἐσώθη τό παιδί σου. Στήν Ἁγία Γραφή διαβάζουμε:

« Ἡρπάγη, μή κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ ἤ δόλος ἀπατήσῃ ψυχήν αὐτοῦ...» ( Σοφ. Σολ. 4,11)
Καί συνέχισα: «Ἀδελφοί μου, ἐκεῖνο πού ἀπομένει σέ ὅλους μας τώρα εἶναι ἡ προσευχή, ἡ θερμή δέησις πρός Κύριον γιά τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς τοῦ μεταστάντος νέου καί γιά τήν ἐξ’ ὕψους παρηγορία τῶν γονέων του, τῶν ἀδελφῶν του καί τῶν λοιπῶν οἰκογενῶν του. Ἀκόμη δέ, γιά νά προστατεύῃ ὁ Θεός ὅλα τά παιδιά, τά ὁποῖα κάθε ἡμέρα κινδυνεύουν στούς δρόμους, ὅπου κινοῦνται,προκειμένου να  ἐργασθοῦν καί νά ἐξοικονομήσουν τά ἀπαραίτητα γιά νά ζήσουν αὐτά καί ἡ οἱκογένειά τους...».

Αὐτά περίπου εἶπα κατά τήν ὥρα ἐκείνη μέ ἄλγος ψυχῆς ἀλλά μέ τήν βεβαιότητα τῆς Ἀναστάσεως, καί ἀπεχαιρέτησα τόν μεταστάντα νέο, ἐνῶ οἱ γονεῖς του καί τά ἀδέλφια του μέ λυγμούς μοῦ φίλησαν τό χέρι εὐχαριστώντας με γιά ὅσα εἶπα γιά τό παιδί τους.

Ἔξω ἀπό τόν Ἱερό Ναό πληθύς νέων, φίλων τοῦ κεκοιμημένου μέ ἐπλησίασαν, γιά νά ἐκφράσουν τόν σεβασμό τους στό πρόσωπό μου.

Τότε μέ πολλή ἀγάπη καί βαθειά συγκίνηση, τούς εἶπα: «Παιδιά μου νά προσέχετε. Οἱ κίνδυνοι γιά τήν ζωή σας εἶναι πολλοί. Μή σᾶς παρασύρει ὁ ἐνθουσιασμός καί τό νεανικό σφρῖγος. Μή τρέχετε στούς δρόμους ἀνεξέλεγκτα. Νά ἔχετε πάντοτε μπροστά σας τήν αἴσθηση τοῦ κινδύνου. Εἶναι ὀδυνηρό, νά σᾶς χάνομε τόσο σύντομα. Βλέπετε τή θλίψη καί τόν πόνο πού ἁπλώθηκε σήμερα, ἀλλά καί σέ ἄλλες περιπτώσεις στόν τόπο μας; Γνωρίζετε, ὅτι οἱ δρόμοι μας δέν εἶναι ἀσφαλεῖς, ὅτι οἱ ἄλλοι ὁδηγοί δέν προσέχουν. Ὅτι οἱ Ἕλληνες δέν τηροῦμε τούς κανόνες κυκλοφορίας. Νά, λοιπόν, γιατί σᾶς τά λέγω ὅλα αὐτά καί σᾶς παρακαλῶ, νά προσέχετε γιά τήν ἀσφάλεια τῆς ζωῆς σας». Τούς μίλησα μέσα ἀπό τήν καρδιά μου, σάν ἀληθινός τους πατέρας. Ἕνας ἀπ’ αὐτούς, μέ συγκίνηση  μοῦ εἶπε: «Τόσο πολύ μᾶς ἀγαπᾶτε, Δέσποτα; Σᾶς εὐχαριστοῦμε. Ἐγώ ἀπό σήμερα θά ἀπαλλαγῶ ἀπό τή μηχανή πού ἔχω».

Συγκινήθηκα μέ τά λόγια αὐτά. Συμφώνησα μαζί του. Εἶπα καί στούς ἄλλους, ἄν μποροῦν, νά κάνουν τό ἴδιο. Ὅμως πάνω ἀπ’ ὅλα νά προσέχουν.

Καθώς ἀποχωροῦσα, σκεπτόμουν. Πόσα παιδιά θρηνοῦμε στήν Ἑλλάδα. Λέτε καί ἔχομε πόλεμο. Σκοτώνονται ἄδικα, ἐνῶ θά μποροῦσαν νά προσφέρουν τόσα πολλά στήν κοινωνία μας. Προσευχήθηκα πολύ γι’ αὐτούς, γιά ὅλους καί εὐχήθηκα κάποτε στήν πατρίδα μας νά κατανοήσωμε τό μέγεθος τῆς συμφορᾶς, νά θέσωμε σέ πρώτη θέση τό θέμα τῆς κυκλοφοριακῆς ἀγωγῆς, νά φροντίζωμε γιά τήν τήρηση τῆς τάξεως στούς δρόμους καί μάλιστα μέ αὐστηρότητα, ὅπως καί γιά τήν τήρηση τῶν νόμων πού προστατεύουν τήν ζωή μας. Κάποια μέτρα, στήν Ἑλλάδα λαμβάνονται, τηροῦνται στήν ἀρχή καί κατόπιν ἀτονοῦν καί πίπτουν στήν ἀχρησία. Ἡ αὐστηρότητα στήν τήρηση τῶν κανόνων ὁδικῆς κυκλοφορίας, ἐκ μέρους τῶν ἁρμοδίων Ἀρχῶν εἶναι, ἐκ τῶν οὐκ ἄνευ, ἀπαραίτητη γιά τήν προστασία τῶν ἀνθρώπων.

Τό γνωρίζω, ὅτι οἱ Ἕλληνες, εἴμαστε δύσκολοι σέ αὐτό τό θέμα, ὅπως καί σέ ἄλλα. Ἀντιδροῦμε γιά κάποια πράγματα και μᾶς κακοφαίνεται, ὅταν τά ὄργανα τῆς τάξεως μᾶς παρατηροῦν. Ὅμως κάποτε πρέπει τά πράγματα, νά μποῦν στή θέση τους καί στόν τόπο μας.

Ἀκόμα πρέπει  νά δώσωμε προτεραιότητα στήν κατασκευή καί διόρθωση τῶν δρόμων μας, πού ἔχουν γίνει ἐθνική καρμανιόλα. Καί σέ αὐτό τό θέμα εἴμαστε πολύ πίσω ἀπ’ὅλες τίς ἄλλες χῶρες. Ὅπου γίνονται ἔργα, ἀργοῦν νά τελειώσουν, γιατί προχωροῦν οἱ ἐργασίες μέ ρυθμούς χελώνης. Καί ὅπου τελειώνουν εἶναι προβληματικά. Ἀλήθεια τί φταίῃ ἄραγε; Ὅλοι τό γνωρίζομε... Καί οἱ ξένοι γελοῦν μαζί μας... Τόσα χρόνια πληρώνομε διόδια καί τά ἀποτελέσματα εἶναι ὀδυνηρά. Ἐντάσσεται καί αὐτό στά πλαίσια τῆς μιζέριας, τῆς μίζας, τῆς ἀδιαφορίας. Ὅμως τό αἷμα χύνεται ἄφθονο... Πότε θά ξυπνήσωμε ἄραγε;

Ἐπίσης, ἐθεώρησα χρέος μου, πλέον, νά παρακαλέσω ἤ ἄν θέλετε νά ἐπιβάλω στούς Ἱερεῖς μας – Ἐξομολόγους, νά νουθετοῦν τά παιδιά, ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς ἀνθρώπους, γιά τά θέματα αὐτά καί μάλιστα νά εἶναι ἐν τῇ ἀγάπῃ των «αὐστηροί».

Πρόκειται γιά αὐτή ταύτη τήν ζωή πού μᾶς χάρισε ὁ Θεός καί γι’ αὐτό πρέπει νά τήν προσέχωμε, ἀξιοποιώντας κάθε λεπτό καί δευτερόλεπτο της ἀκόμα, γιά τήν σωτηρία μας.

Εἶναι ἀνάγκη, νά συμβάλλωμε ὅλοι μας, μέ κάθε τρόπο, ὥστε νά μή θρηνοῦμε θύματα καί μάλιστα νέα παιδιά στήν ἄσφαλτο.

Καί τέλος ἔγραψα κάποιες συμβουλές γιά τούς νέους, ἀλλά καί γιά ὅλους, μέ πολύ ἀγάπη καί πόνο ψυχῆς. Εἶναι ἡ φωνή τοῦ πνευματικοῦ πατέρα πρός τά παιδιά του.
 
Παιδί μου πρόσεχε!

Ξέρω, σέ ξαφνιάζει αὐτή ἡ ἐπικοινωνία. Ὅμως εἶναι ἀπαραίτητη. Θέλησα μ’ αὐτό τόν τρόπο:

1.      Νά ἐκφράσω τήν πολλή μου ἀγάπη σέ σένα.
2.      Τό ἀνύσταχτο ἐνδιαφέρον μου
3.      Τήν ἀνησυχία μου γιά σένα
4.      Τόν πόνο τῆς καρδιᾶς μου
Γι’ αὐτό σου λέγω. Πρόσεχε!

Μή βάζης σέ κίνδυνο τήν ζωή σου.

Ἔχεις μηχανή... αὐτοκίνητο...

Πρίν ἀνέβης νά ὁδηγήσῃς, σκέψου.

Ἡ ζωή σου εἶναι πολύτιμη.

Ἡ κοινωνία σέ χρειάζεται.

Ἡ οἰκογένειά σου σέ περιμένει.

Οἱ γονεῖς σου σέ λατρεύουν.

Οἱ φίλοι σου σέ ἀγαποῦν.

Ἄν εἶσαι πατέρας ἤ μητέρα, σκέψου ὅτι τά παιδιά σου σέ λαχταροῦν.

Πρέπει νά γυρίσῃς στό σπίτι.

Πρέπει νά χαρῇς τή ζωή, πού εἶναι δῶρο Θεοῦ.
 
Ἀρκετός πόνος σκέπασε τόν τόπο μας καί τά δάκρυα σάν ποτάμι κυλοῦν, γιά ὅσα παιδιά χάθηκαν στήν ἄσφαλτο.

Τό αἷμα, ἀπ’ ὅπου καί ἄν περάσωμε, ἀχνίζει νωπό.

Εἶναι τό αἷμα κάποιου φίλου σου, γνωστοῦ σου ἀλλά καί ὅποιου ἀγνώστου πού μέ τό ξαφνικό του πάθημα, τήν κοινωνία ὅλη σέ πόνο ἐβύθισε.

Κάποια παιδιά δέν θά μπορέσουν ποτέ, νά περπατήσουν καί κάποια ἄλλα, γιά πολύ, θά ταλαιπωρηθοῦν σέ κάποιο Νοσοκομεῖο.

Γνωρίζω, ὅτι παραξενεύεσαι, μέ ὅσα σου γράφω. Ὅμως θά σοῦ πῶ κάτι πολύ ὀδυνηρό. Δέν ἤξερα τί ἄλλο νά κάνω καί βρῆκα αὐτό τόν τρόπο νά σοῦ πῶ, ὅτι κουράστηκα, δέν ἀντέχω ἄλλο, νά κηδεύω νέα παιδιά.
 
·        Πρόσεχε παιδί μου.
Μή τρέχης. Ἄς φτάσης λίγα λεπτά ἀργότερα, ὅμως θά φτάσῃς. Θυμήσου, ὅτι οἱ μεγάλες ταχύτητες σκοτώνουν.

·        Πρόσεχε παιδί μου.
Νά φορᾶς τή ζώνη σου. Σώζει τή ζωή σου.

·        Πρόσεχε παιδί μου.
Μή καταναλώνης οἰνοπνευματώδη ποτά, εἶναι ἐπικίνδυνο γιά τή ζωή σου.

·        Πρόσεχε παιδί μου.
Μή μιλᾶς στό κινητό σου τηλέφωνο, ὅταν ὁδηγῇς, μή διαβάζης καί μή στέλνης μηνύματα. Κινδυνεύει ἡ ζωή σου.

·        Πρόσεχε παιδί μου.
Νά φορᾶς τό κράνος σου, ὅταν ὁδηγῆς τή μηχανή.

·        Πρόσεχε παιδί μου.
Ἀφοῦ εἶσαι κουρασμένος, εἶσαι ξενύχτης, γιατί ἔπιασες στό χέρι σου τό τιμόνι τοῦ αὐτοκινήτου, γιατί ἀνέβηκες στή μηχανή σου;

·        Πρόσεχε παιδί μου
Μή κάνης προσπεράσεις σέ δρόμους δύσκολους, ὁ κίνδυνος καραδοκεῖ. Νά τηρῇς τούς κανόνες ὁδικῆς κυκλοφορίας.

·  Πρόσεχε παιδί μου ἐσύ, γιατί μπορεῖ νά μή προσέχῃ αὐτός πού ἔρχεται ἀπέναντί σου. Μπορεῖς νά προφτάσῃς....

·        Πρόσεχε παιδί μου.
Μή παραβιάζης τά σήματα ὁδικῆς κυκλοφορίας.

·        Παιδί μου,
Πρίν πιάσης τό τιμόνι τοῦ αὐτοκινήτου σου ἤ ἀνέβης στή μηχανή, σήκωσε τά μάτια σου στό Θεό, σήκωσε τό χέρι σου καί κάμε τόν σταυρό σου. Προσευχήσου. Χρειάζεσαι τήν προστασία τοῦ Θεοῦ, τήν Χάρη τῆς Παναγίας μας καί τῶν Ἁγίων μας.

·        Παιδί μου
Χαίρομαι, ὅταν κτίζονται μεγάλες Ἐκκλησίες ἤ μικρά Ἐκκλησάκια. Ὅμως λυπᾶμαι, ὅταν στούς δρόμους στήνονται προσκυνητάρια, πού τό καθένα ἀπ’αὐτά θυμίζει ἕνα τροχαῖο ἀτύχημα, στό ὁποῖο χάθηκε κάποιος ἤ κάποιοι ἤ ἄλλοι κτύπησαν λίγο ἤ πολύ. Φτάνει πιά! Ὄχι ἄλλα προσκυνητάρια στούς δρόμους, ἐξ’ἀιτίας τροχαίων ἁτυχημάτων.

·        Παιδί μου
Σοῦ ζητῶ συγγνώμη πού πῆρα λίγο ἀπό τό χρόνο σου, ὥστε νά διαβάσῃς τίς σκέψεις αὐτές πού κρύβουν τήν ἀνησυχία μου, τόν πόνο τῆς καρδιᾶς μου, μά πάνω ἀπ’ ὅλα τήν πολύ μεγάλη ἀγάπη μου γιά σένα.

Παιδί μου πρόσεχε!

Σε συνοδεύει  ἡ προσευχή του Ἐπισκόπου σου και ἡ πατρική του ὰγάπη.
 
Ὁ Θεός μαζί σου

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Προς τί τόση δουλοπρέπεια...;;;

Παραθέτουμε τον  δουλοπρεπή (προς ποιους και γιατί άραγε;;;)  αντίλογο των κατά τ' άλλα θεολόγων Μάλφα και Ανδριόπουλου -ο τελευταίος  ούτε λίγο ούτε πολύ , κείται φιλικότατα  , προς την πίστη των άλλων πλην της των Ορθοδόξων -  στο ορθώς ανακοινωθέν -αντιπανθρησκειακό- μηνυμα της Ι.Μ.Πειραιώς και του όντως Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ.κ. Σεραφείμ :

"Aπολαύσαμε για άλλη μια φορά τον παραληρηματικό λόγο του Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ, με αφορμή την δημόσια προσευχή των εν Αθήναις Μουσουλμάνων στην πλατεία Κοτζιά επί τη λήξει του Ραμαζανίου.
Ο θεολόγος Γιώργος Μάλφας μάς κοινοποίησε σχετικό σχόλιό του, το οποίο προσυπογράφουμε απολύτως και δημοσιεύουμε πανηγυρικά:


"Με αισθήματα οδύνης και βαθυτάτου παραπικρασμού" ...
για τη μικροψυχία μας που δεν υποφέρεται. Και για τον "χριστιανισμό" μας που απειλείται από την προσευχή του Άλλου.
Έψαξα να βρω μέσα στο πλήθος στην πλατεία Κοτζιά, έναν επίσκοπό μας. Κάπου παράμερα και διακριτικά.
Να με διδάξει την Αγάπη για το πρόσωπο του Άλλου. Να με απαλλάξει από τις φοβίες μου.
Δε βρήκα κανέναν...
Συγγνώμη στους αδελφούς μουσουλμάνους.
Και σε σένα Αρμάντο. Συγγνώμη αγόρι μου. Πέρυσι αρνήθηκες να πάρεις απαλλαγή από το μάθημα των Θρησκευτικών και διδάχθηκες την παραβολή του σπλαχνικού Σαμαρείτη...
Δεν πειράζει που προσεύχεσαι σε πάρκα, σε πλατείες, σε υπόγειες αποθήκες και γκαράζ.
Παρηγορήσου στη σκέψη τουλάχιστον, ότι εδώ δεν καίμε το Κοράνιο όπως... Αμερική. Είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί.
Ο Θεός είναι Μεγάλος!

Ευτυχώς, αγαπητοί συνοδίτες, οι Πατριάρχες της Ανατολής ζουν και κινούνται σε άλλο κλίμα και δεν έχουν την Ελλαδίτικη λογική. "
Διαβάστε εδώ το μήνυμα του Πατριάρχου Αλεξανδρείας Θεοδώρου Β' που απηύθυνε για την εορτή του Ραμαζανίου.
 
Σχόλιο του ιστολογίου :  

κ. Ανδριόπουλε , όταν σας αναθέσει η Εκκλησία κάποια Μητρόπολη , μπορείτε να διαθέσετε τον αύλειο χώρο του μητροπολιτικού σας οίκου ή ακόμα και το Μητροπολιτικό σας Ναό , για το Ραμαζάνι ... μέχρι τότε , πείθεσθε τοις ηγουμένοις και υπεικετε...!!!