En el Valle de Himnos ~ Infine... siamo un quartiere...!!!
Nella Valle degli Inni
~ Por fin ... somos un barrio ...!!!
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Με τη βοήθεια του Πανοικτίρμονος Θεού , από σήμερα είμαστε και πάλι κοντά σας ,μετά από τη διετή απουσία στην μπλογκόσφαιρα.
Με την επιστροφή μας , σας ανακοινώνουμε την διάθεση , να αποκτήσει το ιστολόγιό μας και άλλους συντάκτες για την καλλίτερη ενημέρωση και
πνευματική βοήθεια των αναγνωστών μας .
Παρακαλούνται οι ενδιαφερόμενοι , όπως συμπληρώσουν τη φόρμα επικοινωνίας (κάτω δεξιά).

Σας περιμένουμε με χαρά!

Θεοτόκης
21/11/2014

ΤΕΛΟΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ

Όσο με ωφέλησαν οι αρρώστιες , δε με ωφέλησε η άσκηση που , σαν μοναχός , έκανα τόσα χρόνια.
Γέρων Παΐσιος

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

Χριστόδουλος: «Μια ζωή αγάπης, ευθύνης και μαρτυρίου»






Του Αρχιμ. Επιφανίου Οικονόμου για τη Romfea.gr
Ιεροκήρυκος Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος
 
Ήταν μόλις 35 ετών όταν η Εκκλησία της Ελλάδος τον ανεβίβασε στην Αρχιερωσύνη και τον κατέστησε Μητροπολίτη Δημητριάδος & Αλμυρού.
Εμπιστεύθηκε στους νεανικούς του ώμους τα όνειρα και τις προσδοκίες μιας Εκκλησίας που έβγαινε από μία ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο της νεότερης ιστορίας της, αναζητώντας το νέο πνεύμα, τις καινούργιες ιδέες, τα χαρισματούχα πρόσωπα που θα την έκαναν και πάλι οικεία στους ανθρώπους, αγωνιστική, σύγχρονη, δυναμική.
Τον ανεβίβασε στο Επισκοπικό θρόνο αφού προηγουμένως είχε εκτιμήσει όλη την μοναστική και ιερατική του πορεία. Από τη Μονή του Οσίου Βαρλαάμ Μετεώρων, στην Κόρινθο για τη στρατιωτική θητεία. Μετά τη Νομική και Θεολογική Σχολή, στην Αθήνα για την ανάπτυξη ενός σπουδαίου πνευματικού και κοινωνικού έργου στην Παναγίτσα του Παλαιού Φαλήρου, εκεί όπου άρχισε να χτίζει το οικοδόμημα της ιερατικής προσωπικότητάς του, αποκαλύπτοντας παράλληλα τα μεγάλα πνευματικά δωρήματα που του χάρισε η αγάπη του Θεού.
Η ταυτόχρονη μοναστική του ζωή, ήταν η ασφαλής οδός, διά της οποίας δρομολογήθηκε η μελλοντική λαμπρή πορεία.
Από την στιγμή της εις Επίσκοπον χειροτονίας του, ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, διήνυσε, μέχρι το τέλος της ζωής του, 34 χρόνια Αρχιερατικής διακονίας τα οποία χωρίζονται σε δύο περιόδους.
Η πρώτη περιλαμβάνει την 24χρονη διαποίμανση της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος και η δεύτερη την δεκαετή Αρχιεπισκοπική διακονία στον πρώτο θρόνο της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Η τριαντατετράχρονη αυτή πορεία ήταν καταρχήν πορεία αγάπης.
Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος κοίταξε τους ανθρώπους στα μάτια με τη δική του καθαρή ματιά, έχοντας πάρει την απόφαση να γίνει ένα με τις χαρές και τις λύπες τους.
Ποτέ δεν κοίταξε το ποίμνιό του αφ’ υψηλού, ούτε διαχώρισε τους ανθρώπους σε πρώτης ή δευτέρας ποιότητας, ανάλογα με τη μόρφωση ή το κοινωνικό τους επίπεδο. Αντιθέτως, δε δίστασε να προσαρμοστεί στο επίπεδο του καθενός, να διαλεχτεί με όλους, ν’ ανοίξει την πόρτα της καρδιάς του σε όλους εκείνους που αναζητούσαν παρηγοριά, στηρίγματα, ελπίδα, βοήθεια, ψυχολογική ενίσχυση, συμπαράσταση στους αγώνες, έναν πατέρα που δε θα διστάσει να πολεμήσει για τα δίκαια αιτήματά τους.
Έδωσε στους ανθρώπους αγάπη και κέρδισε τη λατρεία και την εμπιστοσύνη τους.
Κυρίως το έργο της αγάπης στράφηκε προς τους νέους στους οποίους απευθύνθηκε χωρίς «κόμπλεξ» και περιστροφές, αλλά με την ρεαλιστική παρρησία εκείνου που δε διστάζει να ομολογήσει τα λάθη, ν’ αναλάβει τις ευθύνες και να χαράξει νέους δρόμους αλήθειας και δικαιοσύνης, επειδή ο ίδιος είναι ανεπιτήδευτος και αυθεντικός.
Ήταν, επίσης, μια πορεία ευθύνης έναντι της Εκκλησίας και του Έθνους.
Γνώριζε ότι ήταν συνεχιστής της τεράστιας Εκκλησιαστικής παράδοσης, φορέας της μοναδικότητας της Ορθόδοξης πίστης, αλλά και συνεχιστής του εθνικού έργου που φωτισμένοι Εκκλησιαστικοί άνδρες διαδραμάτισαν στην ιστορική πορεία του τόπου.
Δε δίστασε να θέσει τον εαυτό του στην πρώτη γραμμή του αγώνα για τη διατήρηση των δικαίων της Εκκλησίας, ν’ αντιταχθεί σε νοοτροπίες και πολιτικές που σκοπό είχαν να δηλητηριάσουν και τελικά, να καταστρέψουν τη σχέση εμπιστοσύνης και αγάπης του λαού προς την Εκκλησία του.
Δεν υποχώρησε μπροστά σε εξουσίες που θέλησαν να τραυματίσουν το ήθος του λαού μας, να χαλαρώσουν τις αντιστάσεις του απέναντι σε ξενόφερτες συνήθειες που αντιστρατεύονται την παράδοση και ασεβούν έναντι της ιστορίας του. Η στάση του αυτή κίνησε την μήνη ανίερων συμφερόντων, αλλά και προσώπων που ένιωσαν ότι ο Αρχιεπισκοπικός λόγος αποκαλύπτει τη γυμνότητά τους, φέρνει στο φως τις σκοτεινές προθέσεις τους.
Ο ίδιος τούς απάντησε με θάρρος: «Ο αγώνας μας δεν αρέσει σε μερικούς που έχουν εκστρατεύσει εναντίον μας και χύνουν το δηλητήριό τους. Όσο με πολεμούν, τόσο περισσότερο θα αγωνίζομαι… Φοβάμαι μόνο το Θεό, κανέναν άλλο. Είμαι ελεύθερος» (Κήρυγμα στη Θ. Λειτουργία της 21/10/2004)
Γι’ αυτό η Αρχιεπισκοπική του πορεία ήταν μαρτυρική. Πολεμήθηκε, όσο λίγοι, αφενός μεν από το διεφθαρμένο πολιτικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο, που ευθύνεται πρωτίστως για το κατάντημα της Ελλάδας και τον εξευτελισμό της περηφάνιας του Ελληνικού λαού και αφετέρου από την μικρότητα και την αβάσταχτη ελαφρότητα της εγχώριας και διεθνούς Εκκλησιαστικής ολιγαρχίας που δε δίστασε να θυσιάσει τον ατίμητο, θέτοντας τα ανθρώπινα «δίκαια» πάνω από την Θεανθρώπινη αγάπη.
Από κοινού οραματίζονταν μια Εκκλησία «φρόνιμη».

Και την απέκτησαν! Ο πρόωρος θάνατός του θα σκοτίζει πάντα την «ιστορία» τους.
Αλλά, επειδή εκείνος θα ζει πάντα στις καρδιές μας, θα φωτίζει διαρκώς τους δρόμους της ζωής μας, θα εμπνέει τους ελεύθερους και ανυπότακτους ανθρώπους, η μνήμη του θα παραμένει ΑΙΩΝΙΑ!

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΖ' ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΜΤΘ. ΤΗΣ ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ - ΜΤΘ.ιε 21-28



του π. Νικ. Φαναριώτη - Εφημ. Ι.Ν. Οσίου Λουκά Πατρών για την   Κυριακή   29-01-12.


Ω γύναι μεγάλη σου η πίστις γενηθήτω σοι ως θέλεις.

Όλα  όσα γεγονότα συμβαίνουν στον πλανήτη Γη, είτε είναι φυσικά φαινόμενα είτε είναι θαύματα ή παραβολές ,είναι μηνύματα  (sms) , τα στέλνει ο Χριστός στους ανθρώπους , και μας καλεί να τα ανοίξουμε, για το καλό μας .

H σημερινή περικοπή αναφέρεται στις σχέσεις των γονέων με τα παιδιά δηλ. πώς οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους να βγουν στην κοινωνία χωρίς να παγιδευτούν. Μας παρουσιάζει στο πρόσωπο μιας γυναίκας ,τα τρία απαραίτητα εφόδια (όπλα) με τα οποία πρέπει να είναι εφοδιασμένοι  οι γονείς και ιδίως οι μητέρες, για να εκτελέσουν με επιτυχία την αποστολή τους. Και αυτά είναι:

Η ΠΙΣΤΙΣ,  η ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΣ, και η ΠΡΟΣΕΥΧΗ.

 Μια  μητέρα πλησιάζει τον Χριστό, μια  που έχει πρόβλημα με το παιδί της, ελέησον με Κύριε, υιέ Δαυίδ ,η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται. Δεν υπάρχει οικογένεια που να μην έχει πρόβλημα και μάλιστα με τα παιδιά  γιαυτό και δεν χρειάζεται απλή αλλά μεγάλη πίστις για να το αντιμετωπίσουμε, γιατί προσκρούει στην Ελευθερία  του παιδιού. Το πρόβλημα δεν είναι απλό και μόνον ο Χριστός μπορεί να  το λύσει. Ας παρακολουθήσουμε πως εκδηλώθηκε στη Χαναναία, μήπως και ωφεληθούμε .                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              

Ο Χριστός  χρησιμοποίησε την θλίψη που ο ίδιος επέτρεψε σαν προσκλητήριο . Γι αυτό και άλλαξε δρόμο και πήγε προς τα εκεί. και εξελθών ο Ιησούς ανεχώρησεν εις τα μέρη Τύρου και Σιδώνος. Και ιδού γυνή Χαναναία από των ορίων εξελθούσα εκράυγασε αυτώ λέγουσα ελέησον με Κύριε, υιέ Δαβίδ, η  θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται.

Πολλές φορές χρησιμοποιεί γεγονότα της ζωής μας (ευχάριστα η δυσάρεστα) : για να μας φέρει κοντά του. Δυστυχώς η αναλογία είναι: (1: 1000.000), ΠΡΔΤ.  ο Άσωτος,  η Χαναναία … αλλά και ο καθένας από μας έχει να αναφέρει γεγονότα της ζωής του πού τον οδήγησαν στον Χριστόν. Ας την παρακολουθήσουμε :

Όταν ο Χριστός έφθασε στα μέρη εκείνα Τύρου και Σιδώνος (ειδωλολατρικά) η Χαναναία βγήκε από τα όρια για να τον συναντήσει.  Η γυναίκα αυτή δεν έχει σχέση με την Βίβλο, είναι ειδωλολάτρης , και  παρ΄ όλα αυτά γνώριζε το βιβλικό  όνομα του   Χριστού: υιός Δαβίδ. Δηλ. είχε μάθει και είχε πιστέψει ότι αυτός  πού συνάντησε ήταν ο ΜΕΣΣΙΑΣ .Και αυτό  δηλ.
Η πίστις  είναι το πρώτο. Αν δεν πιστεύεις  ότι ο Θεός είναι Παντοδύναμος, μπορεί ποτέ να αποτανθείς σ΄ αυτόν; Όχι ασφαλώς άρα πρέπει να πιστεύεις  σωστά σε ποιόν αποτείνεσαι.
Δεύτερον για να έχεις απάντηση η προσευχή σου, είναι απαραίτητο το ταπεινό φρόνημα. Και παρ΄ όλο ότι το πρόβλημα το είχε η θυγατέρα της, ζητάει έλεος για τον εαυτό της  ελέησόν με.  Δηλαδή εάν αυτή υποφέρει και το παιδί ταυτόχρονα βασανίζεται, εξ υπαιτιότητος της. Προφανώς παραδέχεται εν τη ταπεινώσει της, ότι αυτή  είναι η αιτία . Άρα υπάρχει και ή ταπείνωση πού στη συνέχεια θα εκδηλωθεί σε ύψιστο βαθμό. 
Έτσι και εδώ ,ενώ η Χαναναία χαλούσε τον κόσμο ο Χριστός σαν να μη συνέβαινε τίποτα  ουκ απεκρίθη αυτή λόγον, μέχρι του σημείου πού ενοχλήθηκαν και οι μαθητές  Απολύσον αυτήν  ότι κράζει όπισθεν ημών.  Ο δε αποκριθείς είπε : Ουκ απεστάλην, ειμί εις τα πρόβατα του οίκου Ισραήλ.  Η δε ελθούσα προσεκύνησε αυτώ λέγουσα, Κύριε βοήθει μοι.   ο δε αποκριθείς είπεν ούκ έστι καλόν λαβείν τον άρτον των τέκνων και βαλείν τοίς κυναρίοις.   Η δε είπε ναι Κύριε και γαρ τα κυνάρια εσθίει από των ψυχίων των πιπτόντων από της τραπέζης των κυρίων αυτών.   Είναι ένα καταπληκτικό  περιστατικό πού δεν εμφανίζεται άλλη φορά σε ολόκληρη την Καινή Διαθήκη .Εδώ δοκίμασε την πίστιν και την ταπείνωσιν της. Την μεν πίστιν διότι δεν υπολόγισε το αδιέξοδο μπροστά στο οποίο την έθεσε ο Χριστός , την δε ταπείνωσιν  διότι εδέχθη να την παρομοιάσει με σκυλάκι χωρίς να επαναστατήσει.                                                                                          

Το ίδιο   μπορεί να έχει συμβεί και σε μας, να παρακαλούμε και να μην απαντάει.
Πολλές φορές κτυπάμε του Χριστού μας την πόρτα και δεν ανοίγει. Μην πιστέψεις ότι δεν είναι μέσα. είναι πάντοτε μέσα και πάντοτε ακούει.  Μπορεί λοιπόν ο Χριστός να μην απαντά και να έχει τον λόγο του που δεν απαντά.  Επίμενε, κτύπα, ψάξε το γιατί  ο Χριστός είναι πάντα  in  εμείς είμαστε out. και μας γυμνάζει Είμαστε σε πόλεμο.  Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΓΕΦΥΡΩΜΑ  ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ  ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ .  Αυτός είναι ένας λόγος από τους πολλούς .Ένας  άλλος λόγος  που είναι και αντιαιρετικός : Πότε άκουσε ο Χριστός;  Όταν μπήκαν στη μέση οι Απόστολοι.  Όταν ο Χριστός φαίνεται ότι δεν ακούει θέλει να καταφύγουμε στους Αγίους, στην Παναγία , στον Άγιο της ημέρας, στον Άγιο που φέρει το όνομα μας , στον Άγιο που είναι πολιούχος της πόλης μας, στον άγιο έχει το επάγγελμα μας .Ας το ακούσουν αυτό : οι Προτεστάντες, Ιεχωβάδες,  Αιρετικοί.  που δεν παραδέχονται τους Άγίους , την Παναγία. Και τώρα :                

Η  ε ν  λ ε υ κ ώ   ε π ι τ  α  γ ή .


Ένας ακόμη λόγος (από τους πολλούς)  πού αργεί να μας ακούσει ο Χριστός κρύβεται μέσα στο ακόλουθο ανέκδοτο .

Ένας οδοιπόρος βάδιζε μέσα στο καταμεσήμερο εξαντλημένος από την ζέστη…Περνούσε μπροστά από ένα  αμπέλι φραγμένο, γεμάτο δροσερά σταφύλια. Διψασμένος  καθώς ήταν στάθηκε και τα κοίταζε, έτοιμος να πέσει κάτω . Ο ιδιοκτήτης από μέσα,φώναξε :

- Τι κάνεις εδώ ;

- Να.. τα κοιτάζω ..

- Μήπως θέλεις ένα; Περίμενε να σου δώσω, και εξαφανίστηκε .  Ο άνθρωπος περίμενε λίγο και έπειτα συνέχισε τον δρόμο του…οπότε άκουσε μια φωνή να τον καλεί:

- Γιατί έφυγες ;  Άργησα λίγο γιατί έψαχνα να βρω ένα καλάθι να σού βάλω μερικά σταφύλια  να πάρεις μαζί σου!! 

Αυτός είναι ο Χριστός .Όταν βεβαιώθηκε ότι η Χαναναία σκεπτόταν σωστά, βάδιζε σωστά, πίστευε σωστά, ενεργούσε σωστά, της ΥΠΕΓΡΑΨΕ ΕΝ ΛΕΥΚΩ ΕΠΙΤΑΓΗ . Αυτό σημαίνει ΤΟ  ΓΕΝΗΘΗΤΩ ΣΟΙ ΩΣ ΘΕΛΕΙΣ. (να γίνει καλά η κόρη σου, να μεγαλώσει, να την  σπουδάσεις, να την  παντρέψεις και ότι άλλο θέλεις εν λευκώ) το ίδιο και σε μας : 

Υπέρ εκ περισσού ων αιτούμεθα η νοούμεν.

                                            ΑΜΗΝ

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΖΑΚΧΑΙΟΥ. ΙΕ΄ΛΟΥΚΑ - ,ΛΚ.ΙΘ.1-10


του π. Νικ. Φαναριώτη - Εφημ. Ι.Ν. Οσίου Λουκά Πατρών για την   Κυριακή 22-1-2012


Σήμερον σωτηρία τώ οίκω τούτω εγένετο…Λκ΄.ιθ΄10

Σήμερα ο Χριστός πραγματεύεται την σωτηρία του ανθρώπου. Δηλ. ο Χριστός  δεν θέλει στην Βασιλεία του ανθρώπους ανάπηρους, χαλασμένους, διαλυμένους
Και τούτο γιατί σωτηρία θα πει ολοκλήρωση (σώος= ολόκληρος ),γιαυτό το τονίζει στο τέλος : Σήμερον σωτηρία τώ οίκω τούτω εγένετο. Λκ΄.ιθ΄10    

 Ο Ζακχαίος ήταν ένας κοσμικός της Ιουδαϊκής κοινωνίας. Ήταν ένας ειδωλολάτρης με καπέλο ιουδαϊκό, όπως  και οι Φαρισαίοι, Δηλ.  στην θεωρία Ιουδαίος  και στην πράξη ειδωλολάτρης. Δηλ. ένας κάτοικος της Iεριχούς, κοσμικά καταξιωμένος, αλλά χωρίς ηθικές αναστολές . Όπως είμαστε δυστυχώς οι περισσότεροι από μας ,ειδωλολάτρες με καπέλο χριστιανικό.

Η Γραφή δίνει τα στοιχεία του: το όνομα του το επάγγελμα, την οικονομική του κατάσταση: Ζακχαίος (καθαρός ), αρχιτελώνης, πλούσιος  καλό όνομα, κερδοφόρο επάγγελμα , πολλά λεφτά .Ότι χρειάζεται για να καταταγεί στην συνομοταξία των διαπλεκομένων όλων των εποχών. Είχε όμως και κάτι άλλο που ελάχιστοι από μας το διαθέτουμε . Ότι ήταν τίμιος με τον εαυτό του  και με την συνείδηση του.

Ναι μεν είχε χρήμα, που το βρήκε το χρήμα ναι μεν έφτασε αρχιτελώνης ,πως το κατάφερε,  πως το κατόρθωσε αυτό. ΟΛΑ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΑ. Και τέλος η απόφαση  ότι  δεν  θα  εύρισκε  άκρη αν δεν  έβλεπε  τον  ίδιο  τον  Χριστό και σαν ικανός επιχειρηματίας, που ήξερε να αρπάζει όλες τις ευκαιρίες άρπαξε και αυτήν, που όμως ήταν η τελειωτική.

Μέχρι τότε, δηλ. επί 3 χρόνια άκουγε και μάθαινε για τον Χριστό από τους έμπορους που περνούσαν από το τελωνείο του,  είχε συγκεντρώσει πολλές πληροφορίες για τον Χριστό και περί του Χριστού, ώστε να σχηματίσει θεωρητικά μια σφαιρική εικόνα γι΄Αυτόν.

Πολλοί από μας θέλουμε να μάθουμε πολλά  για τον  Χριστό είτε από ομιλίες, είτε από τηλεοράσεις, είτε από συζητήσεις, είτε για να Τον υπερασπιστούμε σε θρησκευτικές  λογομαχίες της στιγμής, είτε για να Τον χρησιμοποιήσουμε  όταν Τον χρειαστούμε σε υλικά  και επίγεια κοινωνικά πράγματα.(οικιακός βοηθός).

Αλλά όσο έμενε στο θεωρητικό πεδίο, τίποτε δεν μπορούσε να βγάλει το θετικό, το τίμιο, το αμερόληπτο από αυτά. Ήξερε πολλά περί Χριστού, αλλά δεν ήξερε τον ίδιο τον Χριστό, όπως πολλοί από μας. Σαν έξυπνος επιχειρηματίας κατάλαβε ότι καμία έρευνα αυτού του είδους δεν μπορεί να μας αποκαλύψει το ποιός είναι πραγματικά. Εζήτει ιδείν τον Ιησούν τις εστίν.  Γιατί ο  Χριστός δεν ανακαλύπτεται: ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ.

Τα πράγματα άλλαξαν όταν εγκατέλειψε το θεωρητικό πεδίο (την έρευνα), και αποφάσισε να γίνει πρακτικός . και  προδραμών έμπροσθεν ανέβει επί συκομορέαν ίνα ίδη αυτόν . Τότε προσήλκυσε το ενδιαφέρον του Χριστού και όταν ο Χριστός ασχοληθεί, τα γεγονότα εξελίσσονται ραγδαία:  Και ως ήλθαν επί τον τόπον αναβλέψας ο Ιησούς είδεν αυτόν και είπε προς αυτόν Ζακχαίε, σπεύσας κατάβηθι σήμερον γαρ εν τω οίκω σου δει με μείναι. Και σπεύσας κατέβει, και υπεδέξατο αυτόν χαίρων.

Οι εχθροί του Χριστού έχυσαν το δηλητήριο τους. Παρά αμαρτωλώ ανδρί εισήλθε καταλύσαι. Αλλά ο Ζακχαίος κατέπληξε τους πάντες : Σταθείς δε Ζακχαίος είπε προς τον Κύριον ιδού τα ημίση των υπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοις  πτωχοίς  και ει τινός τι εσυκοφάντησα αποδίδωμι τετραπλούν. Είπε δε προς αυτόν ο Ιησούς, ότι σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτω  εγένετο.

 Προσέξτε: Δεν εσώθη επειδή έδωκε στους  φτωχούς Ούτε επειδή αποκατέστησε τους αδικηθέντας . Δηλαδή  δεν πληρώθηκε ο Χριστός  για να δώσει την σωτηρία.  Αλλά επειδή εσώθη δωρεάν από τον Χριστό, γιαυτό  από φιλοτιμία και ευγνωμοσύνη  έδωκε στους φτωχούς, και αποκατέστησε τις αδικίες του.
                                 
Δεν είναι κακό να ασχοληθεί κανείς θεωρητικά με τον Χριστό υπό τον όρο να είναι τίμιος με τον  εαυτόν του. Ο ίδιος ο Χριστός δεν το αρνείται ερευνάτε τας Γραφάς, ότι υμείς δοκείτε εν αυταίς ζωήν αιώνιον έχειν και εκείναι εισι αι μαρτυρούσαι περί εμού)  ΙΩ.Ε39 το ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΜΗ ΕΡΕΎΝΑ δεν υπάρχει πουθενά στην Γραφή, είναι των Ιησουϊτών αλλά λέει προσέξτε, αυτά αναφέρονται στα περί εμού, περιγραφικά, και όχι σε μένα ουσιαστικά (και ου θέλετε ελθείν προς με ίνα ζωήν έχητε). Ιω. Ε΄40.
Από τη στιγμή όμως που θα κάνειs κάτι γι΄Αυτόν (για τους αδελφούς του τους  ελαχίστους…  Ματθ.Κε΄40), κάτι το πρακτικό θα τον νιώσεις  κοντά σου, όπως ο Ζακχαίος και όπως όλοι οι άγιοι μας.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ,  με τίποτα , ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ,   ΦΑΝΕΡΩΝΕΤΑΙ το πότε μην το ψάχνεις, θαρθή μόνο του την ώρα που εσύ δεν το περιμένεις . 

Ο Ζακχαίος έζησε χρόνια πολλά….

Η παράδοσις λέει ότι ,από ευγνωμοσύνη, κουβαλούσε νερό και πότιζε την συκομορέα.

Τέλος ακολούθησε τον απόστολο Πέτρο υπό του οποίου εχειροτονήθη μετά ταύτα Επίσκοπος Καισαρείας.

Η  μνήμη του εορτάζεται στις  20 Απριλίου.


ΑΜΗΝ.

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΩΝ 10 ΛΕΠΡΩΝ ΙΒ ΛΟΥΚΑ - ΛΚ. ΙΖ.12-19



του π. Νικ. Φαναριώτη - Εφημ. Ι.Ν. Οσίου Λουκά Πατρών για την Κυριακή
  15-1-2012  

Και εγένετο εν τω υπάγειν αυτούς εκαθαρίσθησαν ΛΚ.ΙΖ.4

Πριν μπούμε στο θέμα, για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε θα δεχθούμε:
1) ότι η σωματική λέπρα ήταν αρρώστια χειρότερη από το ΕΙΤΖ. Αθεράπευτη μέχρι το 1941 που ανακαλύφθηκαν οι σουλφαμίδες και 
2) η ψυχική λέπρα που είναι η αμαρτία, έχει αναβαθμιστεί εντυπωσιακά, και ότι όλοι οι άνθρωποι  είμαστε ψυχικά λεπροί σε διάφορα στάδια,  από το πρώτο που είναι η  καταλαλιά, μέχρι το τελευταίο, που είναι η αχαριστία.

Αν δεν δεχθούμε αυτό δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε στο θέμα μας, μια και δεν υπάρχει πρόβλημα, αφού η σωματική  λέπρα έχει εξαφανισθεί  από  το 1941.          Γιατί όμως με τόση επιμονή να παρουσιάζει η εκκλησία το θέμα της λέπρας; Γιατί πρέπει να φθάσουμε στο Πάσχα καθαροί. Γι αυτό και η εκκλησία μας προσαρμόζει έτσι την σειράν των Κυριακοδρομίων ώστε   αμέσως μετά τα Φώτα  μπαίνει η Κυριακή των δέκα Λεπρών (ΙΒ Λουκά).
                                             
Διήγησις

Όταν βάδιζε ο Ιησούς στην δημοσιά για να μπει σε κάποιο χωριό  εισερχομένου εις τινά κώμην πετάχτηκαν από τις σπηλιές και τα φαράγγια  10 λεπροί άνδρες και από μακριά (έστησαν πόρρωθεν), Και αυτοί ήραν φωνήν λέγοντες Ιησού επιστάτα ελέησον ημάς . Όταν τους είδε ο Κύριος  (ιδών)  και διαπίστωσε την αρρώστια τους, τους έστειλε, έτσι όπως  ήταν, στους αρμόδιους  (τους ιερείς) και εγένετο εν τω υπάγει αυτούς εκαθαρίσθησαν. Γιατί  πόρρωθεν; Γιατί την εποχή εκείνη και μέχρι το 1941 ήταν φοβερή αρρώστια η λέπρα, χειρότερη και από το έιτζ  και αθεράπευτη. Η Σπιναλόγκα  ήταν  στην πατρίδα μας το νησί των λεπρών. Το  θαύμα  είναι  δομημένο  έτσι ώστε να μας οδηγήσει στη οδό της υπακοής. 
  
1ον. Δεν  τους  εθεράπευσεν αμέσως  ο  Χριστός,  αν  και  το  μπορούσε, αλλά  (εν τω υπάγειν), δηλ. εν αγνοία τους. 
2ον. Δεν τους εθεράπευσαν οι ιερείς .    
3ον. Τους  εθεράπευσεν η υπακοή στις  εντολές  του Χριστού και της εκκλησίας.
Και δυστυχώς για τους εννέα από τους δέκα, το θέμα τελείωσε εκεί…

Φαίνεται πως εκτός από τη λέπρα του σώματος, οι άνθρωποι κινδυνεύουμε και από την άλλη φοβερή λέπρα της ψυχής, που ονομάζεται αχαριστία. Γιατί από τους δέκα, μόνο ο ένας επέστρεψε “μετά φωνής μεγάλης δοξάζων τον Θεόν και έπεσεν επί πρόσωπον παρά τους πόδας αυτού ευχαριστών αυτώ”. Και το περισσότερο παράδοξο είναι ότι ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν Ιουδαίος αλλά “Σαμαρείτης” .


Αλήθεια, έχουμε άραγε σκεφτεί ποτέ ότι και εμείς οι ίδιοι, που ίσως να μην έχουμε κάποια σωματική ασθένεια, ενδεχομένως να έχουμε κολλήσει αυτή την μεταδοτική ασθένεια της ψυχής που λέγεται αχαριστία; Και πώς όχι; Όταν επί παραδείγματι περνούν οι εβδομάδες και δεν δίνουμε ούτε μία ώρα την Κυριακή για τον εκκλησιασμό, ώστε να ευχαριστούμε τον Θεόν για τις τόσες δωρεές Του; Πώς είναι δυνατόν να ζούμε μέσα σε τόσες ευλογίες, από τα πιο υλικά μέχρι και τα πλέον πνευματικά και εμείς οι ίδιοι να μη αισθανόμαστε την ανάγκη της ευχαριστίας; Ακριβώς δε γι’ αυτή την φοβερή κατάσταση της αχαριστίας, ο Ιησούς εκφράζει μέσω της Ευαγγελικής αυτής περικοπής, ένα διαχρονικό παράπονο:

“Ουχί οι δέκα εκαθαρίσθησαν; Οι δε εννέα πού;”

Μπορεί κανείς και μόνο από αυτό το Θεϊκό παράπονο να κατανοήσει για τι μεγάλο κακό γίνεται λόγος.
Αλλά ας μη λησμονούμε ότι ο κάθε άνθρωπος δε ζει μόνος επάνω στον πλανήτη, ζει μέσα σε Κοινωνία. Με συνανθρώπους, και τούτο σημαίνει ότι πρέπει να εκδηλώνουμε την ευχαριστία μας, εκτός του Θεού κατ’ αρχάς, και στους συνανθρώπους μας στη συνέχεια.
Πως είναι δυνατόν να μην ευχαριστούμε και να μη τιμούμε τους γονείς μας, οι οποίοι έγιναν οι συνδημιουργοί του Θεού, και με τόσους κόπους και θυσίες μας μεγάλωσαν; Πώς να μη τιμούμε τους Διδασκάλους και Καθηγητές μας, αφού, κατά τον Μέγα Αλέξανδρο, αυτοί μας χάρισαν το “Ευ Ζην”; Πώς να μη τιμούμε και ευγνωμονούμε τους Πνευματικούς μας Πατέρες, οι οποίοι αγωνίζονται και ποικιλοτρόπως κοπιάζουν για να μορφώσουν μέσα στην ύπαρξή μας τον Κύριο και Θεό μας Ιησού Χριστό;
Η σημερινη Ευαγγελική περικοπή μας φωτίζει και αυτή την πτυχή, και μας βοηθά να κατανοήσουμε ότι, αφ’ ενός θα πρέπει, πάση θυσία να ξεριζώσουμε από την καρδιά μας την φοβερή αχαριστία, και αφ’ ετέρου, επιβάλλεται, με την Χάρη του Θεού, να καλλιεργήσουμε την ουράνια αρετή της ευγνωμοσύνης, όπως ακριβώς έκανε και ο Σαμαρείτης.

Ναι η ευχαριστία και η ευγνωμοσύνη δεν είναι κάτι το απλό. Είναι σύνολον αρετών. Και κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, είναι αυτή η αρετή που όταν τη διαθέτει ο άνθρωπος, κατά κάποιο τρόπο ερεθίζει την αγάπη του Θεού, ώστε να του δώσει και άλλα χαρίσματα και άλλες δωρεές στην ευλογημένη του ζωή.

Να δώσει ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, ο Κύριος ημών Ιησούς

Χριστός, ώστε με την χάρη Του, όλοι μας να βρούμε αυτή την ευλογημένη

ψυχική υγεία, η οποία θα εκφράζεται με την αρετή της ευγνωμοσύνης.


                                                       ΑΜΗΝ

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Επιστολή του Σεβ. Πειραιώς προς τον Πρωθυπουργό


Ο Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ ἀπέστειλε πρός τόν Ἐξοχώτατον κ. Πρωθυπουργόν τῆς χώρας κ. Λουκᾶν Παπαδῆμον μέ ἀφορμήν τήν κατάθεσιν στήν Βουλή πρός ψήφισι τῶν σχεδίων Νόμου «Καταπολέμηση ἐκδηλώσεων ρατσισμοῦ καί ξενοφοβίας» καί «Κώδικας ναρκωτικῶν» τήν κατωτέρω ἐπιστολήν καί ἀναλόγου περιεχομένου ἐπιστολάς πρός τούς Ἀρχηγούς τῶν Κοινοβουλευτικῶν κομμάτων.





Πρός τόν
Ἐξοχώτατον Κύριον
Λουκᾶν Παπαδῆμον
Πρόεδρον τῆς Κυβερνήσεως
Μέγαρον Μαξίμου
Εἰς ΑΘΗΝΑΣ


Ἐξοχώτατε Κύριε Πρόεδρε,
Ὡς Ποιμενάρχης τοῦ ἐπινείου τῆς Πρωτευούσης τῆς Χώρας ἡμῶν καί πνευματικός διάκονος τῆς ἐν Πειραιεῖ Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, μετ’ αἰσθημάτων συνοχῆς καρδίας καί πολλῆς θλίψεως διά τήν ὄχλησιν τῆς Ὑμετέρας πολυευθύνου Ἐξοχότητος ἐκ καιροῖς δυσχειμέροις κατά τούς ὁποίους ἔχετε ἀναλάβει τήν διάσωσιν τῆς φιλτάτης Πατρίδος ἐκ τῶν ἁρπακτικῶν διαθέσεων τῶν δανειστῶν καί πιστωτῶν Αὐτῆς πού πραγματούμεναι ἀναποδράστως θά ὁδηγήσουν εἰς τήν ἀπώλεια τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας καί ἀνεξαρτησίας, καθηκόντως προάγομαι ὅπως παρακαλέσω Ὑμᾶς νά μή ἀποβῆτε χρηστικόν ἀντικείμενον παρά τήν Ὑμετέραν ἐγνωσμένην ὀξύνοιαν καί πολυμάθειαν, τοῦ καταρρέοντος κόμματος τῆς τέως συμπολιτεύσεως, τό ὁποῖον διά τῶν Ἐξοχωτάτων Ὑπουργῶν του κ.κ. Εὐαγγέλου Βενιζέλου καί Μιλτιάδου Παπαϊωάννου ἐπιχειροῦν τήν ψήφισι ὑπό τῆς Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων νομοσχεδίων σαφῶς ἀντικειμένων εἰς τήν Συνταγματικήν νομιμότητα καί τά δημοκρατικά αἰσθήματα. Σημειωτέον ὅτι διά τάς συγκεκριμένας νομοθετικάς ρυθμίσεις οὐδεμία πολιτική ἐξουσιοδότησι κέκτηνται καί ὡς ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος δύναται νά κριθῇ στοχοποιοῦνται διά τῆς πρωτοβουλίας τῶν κινήσεών των αἱ Συνταγματικῶς κατοχυρωμέναι ἀρχαί τῆς ἀνθρωπίνης ὀντολογίας, τῆς ἐλευθερίας τῆς συνειδήσεως καί ἐκφράσεως, τῆς δημοσίας τάξεως καί τῶν χρηστῶν ἠθῶν.

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

Απολαύστε ...

Αθανάσιος Πέττας . Πρωτοψάλτης Ι. Ν. Αγ. Τριάδος Πειραιώς καλλίφωνος  διδάσκαλος της Βυζ. Μουσικής .





 Βιογραφικό (πηγή : www.ieropsaltis.com)

Γεννηθείς εις την Πάτρα και προικισθείς με εξαίρετον φωνητικόν τάλαντον, ο Αθανάσιος Πέττας του Ανδρέου υπήρξε μαθητής των κορυφαίων μουσικοδιδάσκαλων της Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής Δημητρίου Μήτρου, Αθανασίου Καραμάνη και του Άρχοντος Πρωτοψάλτου Κων/νου Πρίγγου.
Πάτρα, έτος 1946:
     Εις ηλικίαν 14ων ετών εχρημάτησε επί τριετίαν μαθητής του αειμνήστου Πρωτοψάλτου Δημ. Μήτρου παρά του οποί­ου και  έλαβε αρτίαν μουσικήν και θεωρητικήν κατάρτισιν.
Πύργος Ηλείας, Έτος 1949:
     Τη ευτυχή συγκυρία της καθόδου εκ Θεσσαλονίκης του Άρχοντος Πρωτοψάλτου κ. Αθαν. Καραμάνη, εις Πύργον Ηλείας, διδάσκεται παρ’ αυτού τα περί «εφαρμογής και εκτελέσεως» των Βυζαντινών μελωδιών και του Πατριαρχικού ύφους.
Κωνσταντινούπολις, έτος 1952:
     Ο αείμνηστος πατήρ του, Ανδρέας Πέττας, φιλεκκλήσιος και ένθερμος ζηλωτής της Βυζαντινής μουσικής, προτρέπει τον υιόν του Αθανάσιου δια να μεταβή εις Κων/πολιν προς διεύρυνσιν των μουσικών του γνώσεων, όπερ και εγένετο.
     Εις το Πατριαρχείον της Κωνσταντινουπόλεως, ο Αθανάσιος Πέττας, παρηκολούθησε και εδιδάχθη το μεγαλοπρεπές Πατριαρχικόν ύφος και την Τυπικήν Διάταξιν των Ιερών Ακολουθιών παρά του αειμνήστου Άρχοντος Πρωτοψάλτου Κων/νου Πρίγγου, με Λαμπαδάριον, τότε, τον αείμνηστον Άρχοντα Πρωτοψάλτην Θρασύβουλον Στανίτσαν.
     Κατόπιν πρακτικών και θεωρητικών εξετάσεων, γενομένων υπό του Άρχοντος Πρωτοψάλτου Κων/νου Πρίγγου, ο Αθανάσιος Πέττας έλαβε παρ’ αυτού Πιστοποιητικόν Σπουδών με τον χαρακτηρισμόν «Άριστα».
Πάτραι, έτη 1953-1958:
     Διετέλεσεν Πρωτοψάλτης εις διαφόρους Ι. Ναούς της πόλε­ως των Πατρών.
Πειραιεύς, έτη 1960-19561:
     Υπηρέτησεν ως Πρωτοψάλτης εις τον Ι.Ναόν Αγ. Βασιλείου Πειραιώς.
Λάρισα, έτη 1961-1963
     Διετέλεσεν Πρωτοψάλτης εις τον Καθεδρικά Ι. Ναό του Αγίου Αχίλλειου.
Αθήναι, έτη 1963-1991:
     Υπηρέτησεν εις διαφόρους Ι. Ναούς των Αθηνών και του Πειραιώς, ως Πρωτοψάλτης.
Πειραιεύς, έτος 1992:
     Κατόπιν προτάσεως του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς και Φαλήρου κ.κ. Καλλινίκου, ανέλαβε την Πρωτοψαλτίαν και την κατάρτησιν Βυζαντινού Χορού εις τον Καθεδρικόν Ι. Ναόν της Αγ. Τριάδος του Πειραιώς όπου και υπηρετεί μέχρι σήμερον.
Ως Διευθυντής Χορωδιών Βυζαντινής Μουσικής:
     Συνηργάσθη μετά του Ραδιοφώνου και της Τηλεοράσεως κατά τα έτη 1964-1985.
     Το 1976, υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, συγκροτεί πρότυπον Βυζαντινόν Χορόν και πραγματοποιεί μεγάλην συναυλίαν εις το Δημοτικόν θέατρον Πειραιώς και εις διαφόρους πόλεις της Ελλάδος.
     Το 1986 μεταβαίνει εις Αυστραλίαν και παρουσιάζει το μεγαλείον της Βυζαντινής Μουσικής δια συναυλιών και ραδιοφωνικών εκπομπών.
     Ιδρύει, επίσης, εις Αθήνας μεγάλην χορωδίαν υπό το όνομα Βυζαντινός Μουσικός Όμιλος «Αθανάσιος Πέττας» σκοπόν την προβολήν και διάδοσιν της Βυζαντινής Μουσικής εις την Ελλάδα και το Εξωτερικόν.
Συγγραφικόν Έργον:
     Το συγγραφικόν έργον του Αθανασίου Πέττα, καρπός της μακράς και λαμπράς διακονίας του εις το Αναλόγιον, είναι τεράστιον, αποτελούμενον, κατά το πλείστον, εκ χειρογράφων. Εκ του τυπογραφείου εξήλθεν, μέχρι σήμερον υπό τον γενικόν τίτλον «ΤΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΑ», οι δύο πρώτοι τόμοι, ήτοι:
α)  Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΌΥΡΓΙΑ (Έκδοσις 1989)
β)  Ο ΜΕΓΑΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ (Έκδοσις 1994)
     αμφότερα πλούσια εις περιεχόμενον και εις πολυτελή έκδοσιν.
Εις το άμεσο μέλλον αναμένεται να εκδοθούν:
γ)   ΚΑΛΟΦΩΝΙΚΟΙ ΕΙΡΜΟΙ-ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑΙ ΩΔΑΙ
δ)  ΕΠΙΤΟΜΟΣ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ (Συμπλήρωμα του Α΄ Τόμου)
ε)  ΔΟΞΟΛΟΓΙΑΙ
στ)  ΜΕΓΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΝ ΔΟΞΑΣΤΑΡΙΟΝ
ζ)  Η ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΒΥΖ. ΜΟΥΣΙΚΗΣ
     (Συνοδευομένη υπό σειράς κασσετών)
Άλλαι Δραστηριότητες:
     Πολλοί εκ των μελωδιών του Υμνολογίου της Εκκλησίας μας έχουν, κατά καιρούς, ηχογραφηθεί υπό του Πρωτοψάλτου Αθανασίου Πέττα εις χορωδιακάς και μονωδιακάς εκτελέσεις και κυκλοφορούν εις «δίσκους» και «κασσέτες».
     Το πολυδιάστατον και αποδεδειγμένον, μέχρι της σήμε­ρον, ενδιαφέρον του Πρωτοψάλτου Αθανασίου ΙΙέττα δια την προβολήν και διάδοσιν της Εκκλησιαστικής Βυζαντινής Μουσικής συνεχίζεται μετά του ιδίου ανεξαντλήτου και ακαμάτου ζήλου, ο όποιος τον διακρίνει.

Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2012

Ο Ταξιάρχης προειδοποιεί ;

Τον περασμένο μήνα , δύο ανεξήγητα γεγονότα συγκλόνισαν τη λεσβιακή κοινωνία και όχι μόνο...





Αφ' ενός στην εφέστια εικόνα του Ι.Ναού , ένα τριαντάφυλλο βρέθηκε "κρεμασμένο" ανάποδα , στη δεξιά - όπως βλέπουμε - πτέρυγα του Παμμεγίστου Αρχιστρατήγου .













Το θαυμαστό είναι ότι απ' τη μία , στο σημείο δεν μπορεί να εισήλθε ανθρώπινο χέρι αφου είναι απρόσιτο   απο την άλλη το εν λόγω λουλούδι έμεινε ανθισμένο για περίπου ένα μήνα , για να αρχίσει να χάνει τη φρεσκάδα του.






 
Αφ' ετέρου στην εικόνα την ολόσωμη που βρίσκεται στην είσοδο της  μονής  εμφανίστηκε να έχει ρεύσει σταγόνα κόκκινου υγρού - πιθανώς αίμα - στην ασπίδα ( ξεκινάει απ' το άνω αριστερά τεταρτημόριο και συνεχίζει σαν αστραπή προς το κέντρο του Σταυρού ενώ , καταλήγει στο κάτω μέρος του Σταυρού )     του φοβερού προστάτη Ταξιάρχη .

Η παρατήρηση για πρώτη φορά έγινε από ένα μικρό παιδί .

 Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι ειλημμένες 3 ημέρες μετά από την προσωπική μου φωτογραφική μηχανή.

Κάντε κλικ πάνω στις εικόνες για μεγένθυση .





Ότι κι αν είναι , τουλάχιστον ας  είναι προάγγελος καλών εξελίξεων και να έχουμε πάντα την αγάπη και την προστασία του παμμέγιστου  Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Ταξιάρχη .

Αμήν .










Με θαυμασμό και αγάπη στον Παμμέγιστο Ταξιάρχη

Θεοτόκης




Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2012

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ - ΜΤΘ. Δ12-17

του π. Νικ. Φαναριώτη - Εφημ. Ι.Ν. Οσίου Λουκά Πατρών για την   Κυριακή 8-1-2012


Και τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου,

Φως ανέτειλεν αυτοίς. Μτθ.Δ16.



Μιλάει για μια χώρα που την πλακώνει η σκιά του θανάτου από τη μια μεριά, και από την άλλη για ένα φως Μέγα, που ανέτειλε επάνω από αυτήν (Ησαϊας μβ΄7).Χώρα θανάτου είναι μια χώρα που προσεβλήθη από θανατερή επιδημία (Πνεύμ. Εϊτς),για την οποία δεν υπάρχει φάρμακο ούτε εμβόλιο. Η χώρα αυτή είναι ολόκληρη η πρ. Χρ. ανθρωπότης και όχι μόνο και ο θανάσιμος ιός είναι ή ειδωλολατρία Και Φως μέγα είναι ο Χριστός. Με την δημόσια ανάδειξη του Χριστού, φωτίστηκε ο κόσμος .



τα αποτελέσματα ; εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβαν ,όσοι δε έλαβαν αυτόν, έδωκε αυτοίς εξουσίαν ,τέκνα Θεού γενέσθαι, τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού. Ιω.Α11,12 .


Δεν εξαφανίστηκε η ειδωλολατρία, ο παγανισμός .Αλλά ήλθε η κρίσις: Αυτή δε έστιν η κρίσις, ότι το φως ελήλυθεν εις τον κόσμον, και ηγάπησαν οι άνθρωποι μάλλον το σκότος η το φως ην γαρ πονηρά αυτών τα έργα. ΙΩ.Γ19.



Η ειδωλολατρία υπάρχει.

2000 χρόνια και η ειδωλολατρία ΥΠΑΡΧΕΙ και όχι μόνον υπάρχει αλλά και προοδεύει, και όχι μόνον υπάρχει αλλά και εκσυγχρονίζεται, με επιστήμη και τεχνολογία και έρευνα. Και όποιος πιστεύει ότι δεν υπάρχει σήμερα ειδωλολατρία, κοιμάται με τα τσαρούχια, ακόμα και αν τα τσαρούχια του είναι ηλεκτρονικά. Γιατί βάση της ειδωλολατρίας είναι ή εξής : προτιμώ, το δημιούργημα περισσότερο από τον Δημιουργό. Είτε είναι φίδι, σκύλος, ταύρος, είτε είναι επιστήμη, τεχνολο- γία, μόδα, σεξ, δεισιδαιμονία, μαγεία κόμμα, ναρκωτικό…


Πάνω σ αυτή τη βάση, την μόνη ορθή, αν ρίξουμε μια ματιά στον κόσμο σήμερα, Την ειδωλολατρία θα την βρούμε παντού, ακόμα και σε μας τους λεγομένους χριστιανούς.



Όλοι οι κοινωνικοί θεσμοί έχουν διαβρωθεί :


1. Το Κεφάλαιο είτε ιδιωτικό (Καπιταλισμός) είτε κρατικό (Γραφειοκρατία).2. Η Ηθική (Μακιαβελισμός ). 3. ΨΥΧΑΓΩΓΙΚΗ Ειδωλολατρία (Σκορτσέζε, μόδα, πορνοβίντεο, ναρκωτικά…).4.ΠΟΛΙΤΙΚΗ Ειδωλολατρία (Φασιστική, κομματική, αναρχική, Δημοκρατική).5. ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΗ ειδωλολατρία (γιόγκα, γκουρού, μαχαρίσι, γνωστικοί, διαλογισμός ), τα ντόπινγκ, το τζόγο, τους μάγους ,τους αστρολόγους κλπ, κλπ. και άλλα ών ουκ εστι αριθμός.6. Είναι τέλος ο Χρυσούς μόσχος το φοβερό τρέξιμο του Μαμωνά. Α! εδώ τίποτε δεν μπορεί να το σταματήσει ούτε τα δάκρυα από τις αυτοκτονίες, ούτε τα δυστυχήματα, ούτε οι αναποδιές…Κανείς δεν ακούει τίποτα και κανείς δεν βλέπει τίποτα… Όλα αυτά είναι η εκκοσμικευση :


ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΗΝ ΚΟΣΜΙΚΗ ΖΩΗ ΠΑΡΑΚΟΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ Π Α Ν Τ Ο Τ Ε.

είναι σύνολα ξένα μεταξύ τους.

Όλες οι ειδωλολατρίες που είπαμε (και άλλες αναρίθμητες) είναι ΜΙΑ η λατρεία του εγώ. Η Θεοποίησις του ανθρώπου παρακούοντας τον Θεόν. Η ίδια παλαιά θρησκεία της ανθρωπότητος που κατάφερε να χωρίσει τον άνθρωπο από τον Θεόν. και έσεσθε ως θεοί, γινώσκοντες καλόν και πονηρόν. Γένεσις ,Γ5


Ε! λοιπόν τώρα μπορούμε να δούμε, αν δεν είμαστε τυφλοί, μέσα σε ποιο πυκνό και αδιείσδυτο ΔΑΣΟΣ ΘΕΩΝ ζει ,κινείται και διασκεδάζει ο σύγχρονος άνθρωπος.

Η τόσο μακρινή λατρεία των ειδώλων (δηλ. η χώρα και η σκιά του θανάτου), ξαναζεί με σφρίγος καταπληκτικό. Πολλοί νομίζουν ότι ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ θα αναγκαστεί να συμβιβαστεί και να υποχωρήσει, γιατί παρεξηγούν την Μακροθυμία Του . αλλά η απόφαση Του είναι Μία και αμετάβλητη όπως αναφέρεται στην Αγία Γραφή και τελικά θα εφαρμοστεί κατά γράμμα ,έστω και αν τελικά χρειαστεί να καταστρέψει το Σύμπαν που ο Ίδιος δημιούργησε.

Όλα αυτά οι πολλοί νομίζουν, είτε Πονηροί και λαοπλάνοι ,είτε ηλίθιοι και αφελείς τα νομίζουν για φώτα και μάλιστα χίλια φώτα του άθεου πολιτισμού . αλλά σύμφωνα με τον ποιητή , το αποτέλεσμα μετράει. Είναι φώτα ,χίλια φώτα ,αλλά δεν είναι ΤΟ ΦΩΣ.

Το τι είναι στην πραγματικότητα αυτά τα χίλια φώτα, θα μας το πει ο Θεός δια του Μεγαλοφωνοτάτου προφήτου Ησαΐα :Είναι χώρα κα σκιά Θανάτου. Και ποιο είναι το ΦΩΣ; πάλι ο Ησαΐας θα μας το πει : «Και τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου Φως ανέτειλεν αυτοίς». Μτθ.Δ16

Το ΦΩΣ είναι ο Χριστός . Να τι γράφει ο αείμνηστος Αυγουστίνος Καντιώτης ,

Μητροπολίτης Φλωρίνης γι αυτό το Φώς .

Ο Σωκράτης προ του να πιει το κώνειο και να πεθάνει ,στην απολογία που έκανε στους δικαστές του είπε περίπου τα εξής : «Εγώ αγαπητοί μου Αθηναίοι ήμουνα σαν την βουκέντρα που κρατάει ο γεωργός για να κεντάει τα βόδια να κεντάει τα βόδια να σύρουν το αλέτρι και να καλλιεργείται το χωράφι .Διαρκώς σας ξυπνούσα δεν σας άφηνα να κοιμηθείτε , τώρα που με καταδικάζετε σε θάνατο θα πέσετε σένα βαθύ ύπνο ,και κανείς πια δεν θα μπορέσει να σας ξυπνήσει .Θα κοιμάστε μέχρι ότου σας λυπηθεί ο Θεός και σας στείλει εκείνον που θα σας ξυπνήσει από το λήθαργο σας …».

Και Εκείνον ,που κάπως θαμπά τον έβλεπε στο βάθος των αιώνων, ο Σωκράτης , Εκείνος ήταν ο Χριστός . Ναι ! Ο Χριστός είναι το φώς . Το μέγα ΦΩΣ ,που ο Ησαΐας ο προφήτης οκτακόσια χρόνια ενωρίτερα προανήγγειλε ότι θα ανέτελλε στον κόσμο.

Και τοις καθημένοις εν χώρα και σκιά θανάτου,Φως ανέτειλεν αυτοίς. Μτθ.Δ16.

ΑΜΗΝ

Λόγος Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου εις τα Άγια Θεοφάνεια


Πάλιν ο Ιησούς μου, και πάλι μυστήριο. Μυστήριο δε που δεν είναι ούτε ψεύτικο ούτε άπρεπες, ούτε προέρχεται από την ειδωλολατρική πλάνη και τη μέθη (διότι εγώ έτσι αποκαλώ τα της λατρείας τους και νομίζω ότι αυτό κάνει και κάθε λογικός άνθρωπος), αλλά είναι μυστήριο και θείο και υψηλό και δημιουργεί λαμπρότητα. Διότι η αγία ημέρα των Φώτων, στην οποίαν έχουμε φθάσει και την οποίαν έχουμε αξιωθεί να εορτάσουμε σήμερα, έχει μεν ως αρχή το βάπτισμα του Χριστού μου, του αληθινού φωτός «το οποίο φωτίζει κάθε άνθρωπο ο οποίος έρχεται στον κόσμον», πραγματοποιεί δε τον καθαρισμό μου και βοηθεί το φως που έχουμε λάβει από τον Θεό κατά τη δημιουργία και το έχουμε κάνει να σκοτεινιάσει και να αδυνατίσει.

Ακούστε λοιπόν τη φωνή του Θεού, η οποία σ’ εμένα μεν, τον οπαδό και τον εξηγητή των τέτοιων πραγμάτων, ακούγεται πολύ δυνατά, μακάρι δε να ακουσθεί και σε σας: «Εγώ είμαι το φως του κόσμου» και γι’ αυτό το λόγο «πλησιάστε τον και πάρετε φως, και τα πρόσωπά σας δεν θα σκιασθούν από ντροπή», επειδή έχουν την σφραγίδα του αληθινού φωτός. Να, ευκαιρία αναγεννήσεως· ας γίνουμε ουράνιοι. Να, καιρός αναδημιουργίας· ας ξαναβρούμε τον πρώτο Αδάμ. Να μην μείνουμε εκείνο που είμαστε, αλλά να γίνουμε εκείνο που κάποτε είμαστε. «Το φως φωτίζει μέσα στο σκοτάδι με την παρούσα ζωή και τη σάρκα. Και το καταδιώκει μεν, αλλά δεν κατορθώνει να το εξουδετερώσει το σκοτάδι, η εχθρική δηλαδή δύναμη, η οποία επιτίθεται μεν από θρασύτητα σ’ εκείνον που μοιάζει στον Αδάμ, αλλά πέφτει επάνω στο Θεό και νικιέται, για να ρίχνουμε από πάνω μας το σκοτάδι και να πλησιάζουμε στο φως και να γινόμαστε τέλειο φως, παιδιά τελείου φωτός. Βλέπετε την ωραιότητα της ημέρας; Βλέπετε τη δύναμη του μυστηρίου; Δεν έχετε υψωθεί από τη γη; Δεν ανεβήκατε πιο πάνω, βοηθούμενοι από τη δική μου φωνή και τους λόγους μου; Θα τοποθετηθείτε δε ακόμη υψηλότερα όταν θα βοηθήσει ο Λόγος το δικό μου λόγο. [...]
Ο Ιωάννης όμως βαπτίζει και έρχεται να βαπτισθεί ο Ιησούς, για να αγιάσει μεν ενδεχομένως και τον βαπτιστή, όπως είναι δε καταφανές, για να θάψει μέσα στο νερό όλον τον παλαιό Αδάμ και να αγιάσει πριν απ’ αυτούς και για χάρη τους τον Ιορδάνη. Όπως δε ο ίδιος ήταν Πνεύμα και σάρκα, έτσι δίνει την πνευματική ολοκλήρωση με Πνεύμα και νερό. Ο βαπτιστής δεν δέχεται και ο Ιησούς αγωνίζεται (να τον πείσει). «Εγώ έχω ανάγκη να βαπτι¬σθώ από σένα» λέει το λυχνάρι στον Ήλιο, η φωνή στο Λόγο, ο φίλος στον Νυμφίο, ο ανώτερος από κάθε άλλο γέννημα γυναίκας στον Πρωτότοκο ολόκληρης της δημιουργίας, εκείνος που σκίρτησε ενώ βρισκόταν μέσα στην κοιλιά σ’ εκείνον που προσκυνήθηκε μέσα στην κοιλιά, εκείνος που προέτρεξε και ο οποίος θα προστρέξει σ’ εκείνον που φάνηκε και θα φανεί. «Εγώ έχω ανάγκη να βαπτισθώ από σένα» – πρόσθεσε και «δι’ εσέ» (διότι γνώριζε ότι επρόκειτο να βαπισθεί με το μαρτύριο) ή, όπως ο Πέτρος, το ότι θα καθαρίσεις όχι μόνον τα πόδια — «και συ έρχεσαι προς εμέ;». Και τούτο είναι προφητικό. Διότι γνώριζε ότι όπως μετά τον Ηρώδη επρόκειτο να καταληφθεί από μανία ο Πιλάτος, έτσι και μετά απ’ αυτόν, ο οποίος θα έφευγε προηγουμένως, θα ακολουθούσε ο Ιησούς. Τί δε λέει ο Ιησούς; «Άφησε τώρα τις αντιρρήσεις», διότι αυτό απαιτούσε το θείο σχέδιο. Διότι γνώριζε ότι μετά από λίγο επρόκειτο να βαπτίσει αυτός τον βαπτιστή. Τί δε είναι το φτυάρι; Η κάθαρση. Τί είναι δε το πυρ; Το κάψιμο κάθε ανόητου πράγματος και η αναζωπύρωση του πνεύματος. Τί είναι δε η αξίνα; Το κόψιμο της ψυχής, η οποία, αφού έχει γεμίσει με ακαθαρσίες, έχει καταστεί αθεράπευτη. Τί είναι δε το μαχαίρι; Η τομή την οποία κάνει ο Λόγος και η οποία ξεχωρίζει το κακό από το καλό και τον πιστό από τον άπιστο και η οποία κάνει τον υιό και τη θυγατέρα και την νύμφη να επαναστατούν κατά του πατέρα και της μητέρας και της πεθεράς, και τα νέα και πρόσφατα (να επαναστατούν) κατά των παλαιών τα οποία είναι σκιώδη. Τί είναι δε το κορδόνι του υποδήματος, που δε μπορείς να λύσεις συ που βαπτίζεις τον Ιησού, που έζησες στην έρημο με νηστεία, ο νέος Ηλίας, ο οποίος είσαι κάτι ανώτερο και από προφήτη, αφού είδες και εκείνον που είχες προφητεύσει και που συνδέεις την Πάλαια με την Καινή Διαθήκη; Τί είναι αυτό; Ενδεχομένως ο λόγος για την έλευση στη γη και περί της σαρκός, του οποίου και το ελάχιστο ακόμη τμήμα είναι αδύνατο να γίνει κατανοητό, όχι μόνον σ’ εκείνους οι οποίοι έχουν ακόμη σαρκικό φρόνημα και είναι ακόμη νήπια στο Χριστιανισμό, αλλά και σ’ εκείνους οι οποίοι διαθέτουν το Πνεύμα του Ιωάννη.
Αλλά και ανεβαίνει από το νερό ο Ιησούς. Ανεβάζει δε μαζί του και τον κόσμο και βλέπει να σχίζονται οι ουρανοί, τους οποίους ο Αδάμ είχε κλείσει για τον εαυτό του και για τους απογόνους του, όπως είχε κλείσει και με τη φλογίνη ρομφαία τον παράδεισο. Και το Πνεύμα μαρτυρεί τη Θεότητα (διότι το όμοιο σπεύδει προς το όμοιο) και η φωνή από τους ουρανούς (διότι απ’ εκεί προερχόταν εκείνος για τον οποίον διδόταν η μαρτυρία). Εμφανίζεται δε σαν περιστέρι (διότι τιμά το σώμα, αφού και αυτό γίνεται Θεός με τη θέωση, όταν αυτή θεωρείται από την πλευρά του σώματος) και λόγω του ότι είναι από πολύ παλαιά συνηθισμένο να φέρει την ευχάριστη αγγελία της παύσεως του κατακλυσμού το περιστέρι. Εάν δε κρίνεις την θεότητα με όγκους και με σταθμά, και για τον λόγο αυτόν σου φαίνεται μικρό το Πνεύμα, επειδή παρουσιάζεται με μορφή περιστεριού, ω ανόητε και μικρόψυχε για τα πιο μεγάλα, είναι καιρός να δυσφημίσεις και τη βασιλεία των ουρανών, επειδή παρομοιάζεται με ένα σπειρί από σινάπι, και να υπερυψώνεις το διάβολο Πιο πολύ από την μεγαλειότητα του Ιησού, επειδή αυτός μεν ονομάζεται βουνό μεγάλο και Λεβιάθαν και βασιλεύς όσων βρίσκονται στα νερά, ενώ ο Ιησούς ονομάζεται «αρνίον και μαργαρίτης και σταγών» και άλλα παρόμοια,
Επειδή δε σήμερα πανηγυρίζουμε το βάπτισμα και πρέπει να κακοπαθήσουμε λίγο για χάρη εκείνου ο οποίος για χάρη μας έγινε όπως εμείς και βαπτίσθηκε και σταυρώθηκε, ας εξετάσουμε φιλοσοφικά κάτι σχετικό με την διαφορά των Βαπτισμάτων, για να φύγουμε απ’ εδώ καθαρισμένοι. Ο Μωϋσής βάπτισε, αλλά βάπτισε στο νερό και πριν απ’ αυτό στη νεφέλη και στη θάλασσα. Αυτό δε αποτελούσε σύμβολο, όπως πιστεύει και ο Παύλος. Η θάλασσα του νερού, η νεφέλη του Πνεύματος, το μάννα του άρτου της ζωής, και το νερό, που έπιναν, του ουρανίου ποτού. Και ο Ιωάννης βάπτισε, αλλά όχι τελείως ιουδαϊκά, επειδή δεν βάπτισε μόνο στο νερό αλλά και στη μετάνοια. Όχι όμως και ολότελα πνευματικά, επειδή δεν προσθέτει και το «εις το Πνεύμα». Βαπτίζει και ο Ιησούς, αλλά στο Πνεύμα. Αυτό είναι η τελειότητα. Και πώς δεν είναι Θεός, για να γίνω και λίγο παράτολμος, εκείνος από τον οποίον θα γίνεις και συ Θεός; Γνωρίζω και τέταρτο βάπτισμα, το βάπτισμα του μαρτυρίου και του αίματος, στο οποίο βαπτίσθηκε και ο ίδιος ο Χριστός, και που είναι πολύ πιο αξιοσέβαστο από το άλλα, γιατί δεν μολύνεται από μεταγενέστερα αμαρτήματα. Γνωρίζω και πέμπτο ακόμη, το βάπτισμα των δακρύων, που είναι ακόμη πιο επίπονο, όπως «εκείνος ο οποίος βρέχει κάθε. νύκτα το κρεββάτι και το στρώμα του με δάκρυα», που «οι πληγές της κακίας μυρίζουν άσχημα και έχουν σαπίσει», που «πενθεί και βαδίζει με σκυμμένο κεφάλι» και που μιμείται την επιστροφή του Μανασσή και την ταπείνωση των κατοίκων της Νινευΐ, η οποία τους εξασφάλισε τη συγχώρηση·, ο οποίος, ακόμη, λέει αυτά που είπε ο τελώνης στο ναό και κέρδισε τη συγχώρηση αντί για τον καυχησιάρη φαρισαίο, και ο οποίος σκύβει με ταπείνωση, όπως η Χαναναία, και ζητά να τον ευσπλαγχνισθούν και να του δώσουν ως τροφή ψίχουλα, την τροφή δηλαδή που τρώει ο σκύλος όταν είναι πολύ πεινασμένος.

18. Εγώ λοιπόν (επειδή ομολογώ ότι ο άνθρωπος είναι ζώο που αλλάζει εύκολα και μεταβάλλεται η φύση του) και αυτό το δέχομαι με προθυμία, και προσκυνώ εκείνον που το έδωσε, και το δίνω και στους άλλους, και προσφέρω φιλανθρωπία έναντι της φιλανθρωπίας η οποία μου προσφέρεται. Διότι γνωρίζω ότι και εγώ είμαι άνθρωπος αδύνατος, και ότι με οποίο μέτρο θα κρίνω με το ίδιο θα κριθώ. Συ δε τί λες και τί νόμους βγάζεις, ω νέε φαρισαίε, ό οποίος είσαι καθαρός μεν ως προς το όνομα αλλά όχι και ως προς την ψυχική διάθεση, και που, ενώ είσαι το ίδιο αδύνατος με τους άλλους, διακηρύσσεις με έπαρση τις δοξασίας του Νοβάτου; Δεν δέχεσαι τη μετάνοια; Δεν συγκινείσαι με τους οδυρμούς; Δεν χύνεις ούτε ένα δάκρυ; Μακάρι να μην συναντήσεις ούτε συ τέτοιο κριτή. Δεν σέβεσαι τη φιλανθρωπία του Ιησού, ο οποίος πήρε τις αδυναμίας μας και σήκωσε τις ασθένειές μας, ο οποίος ήλθε όχι για τους δικαίους, αλλά για να μετανοήσουν οι αμαρτωλοί, ο οποίος «θέλει την ευσπλαχνία περισσότερό από τη θυσία», ο οποίος συγχωρεί τα αμαρτήματα «εβδομηκοντάκις επτά», δηλ. άπειρες φορές; Πόσο αξιομακάριστη θα ήταν η υψηλοφροσύνη σου, αν ήταν καθαρότητα και όχι ανόητη κενοδοξία, που θέτει νόμους ανώτερους από τις δυνάμεις του ανθρώπου και αντικαθιστά την επανόρθωση με την απόγνωση. Διότι το ίδιο κακό είναι και η χωρίς σωφροσύνη συγχώρηση και η χωρίς συγχώρηση καταδίκη. Επειδή η μεν πρώτη αφήνει τελείως ελεύθερα τα χαλινάρια ενώ η δεύτερη προκαλεί απόγνωση με την σκληρότητά της. Δείξε μου την καθαρότητα σου, και τότε θα δεχθώ να υπερηφανεύεσαι. Τώρα όμως φοβούμαι μήπως, ενώ είσαι γεμάτος από πληγές, βάλεις μέσα εκείνο το οποίο παραμένει αθεράπευτο. Ούτε δέχεσαι μετανοημένο τον Δαβίδ, ο οποίος με την μετάνοιά του διατήρησε το προφητικό του χάρισμα1; Ούτε τον Πέτρο τον μεγάλο, ο οποίος έπαθε κάτι ανθρώπινο κατά τη διάρκεια του σωτηρίου πάθους; Ο Ιησούς δε τον δέχθηκε και με την τριπλή ερώτηση και την τριπλή ομολογία θεράπευσε την τριπλή άρνηση. Η δεν δέχεσαι ούτε εκείνον ο οποίος τελειοποιήθηκε με το αίμα του; Και αυτό αποτελεί ένα ακόμη δείγμα της σκληρότητάς σου. Ούτε εκείνον ο οποίος παρανόμησε στην Κόρινθο; Ο Παύλος δε υπέδειξε ως ποινή την αγάπη, επειδή είδε τη διόρθωση και το αίτιο της διορθώσεως, «για να μη χαθεί εκείνος που είχε αμαρτήσει από την υπερβολική επιτίμηση». Ούτε επιτρέπεις στις νέες χήρες να παντρεύονται, επειδή η ηλικία τους είναι εύκολο να παρεκκλίνει προς την αμαρτία; Αυτό όμως το τόλμησε ο Παύλος, του οποίου συ γίνεσαι διδάσκαλος, σαν να είχες ανεβεί μέχρι τον τέταρτο ουρανό και σε άλλον παράδεισο, σαν να είχες ακούσει πιο απόρρητα πράγματα, και να είχες οδηγήσει στο Ευαγγέλιο μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων.[...]
Εμείς δε ας τιμήσουμε σήμερα το Βάπτισμα του Χριστού και ας το εορτάσουμε σωστά με το να χαιρόμαστε πνευματικά και όχι να περιποιούμαστε την κοιλία μας. Πώς δε θα χαρούμε; «Λουσθείτε για να καθαρισθείτε». Αν μεν είσθε κόκκινοι από την αμαρτία και λιγότερο κόκκινοι από το αίμα, τότε να γίνετε λευκοί όπως το χιόνι. Αν δε είσθε κόκκινοι και άνθρωποι γεμάτοι από αίματα, τότε ας φθάσετε έστω και τη λευκότητα του μαλλιού. Πάντως καθαρισθείτε και φροντίζετε να καθαρίζεστε, επειδή με τίποτε άλλο δεν χαίρεται τόσο πολύ ο Θεός, όσο με τη διόρθωση και τη σωτηρία του ανθρώπου, για χάρη του οποίου έχουν λεχθεί τα πάντα και έχουν δοθεί όλα τα μυστήρια· για να γίνετε φωτεινά αστέρια για τον κόσμο και δύναμη ζωτική για τους άλλους ανθρώπους. Για να παρουσιασθείτε σαν τέλεια φώτα στο μεγάλο φως, και να μυηθείτε στη φωταγωγία που πηγάζει από εκεί, παίρνοντας φως καθαρότερο και δυνατότερο από την Τριάδα, της οποίας σήμερα έχετε υποδεχτεί την μία αυγή από την μία θεότητα, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας, στον οποίον ανήκει η δόξα και η εξουσία στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
(Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου, Λόγος ΛΘ΄, «Εις τα Άγια Φώτα», ΕΠΕ, τ. 5ος , σ.73-113 –αποσπάσματα.)


pemptousia.gr

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΤΟΜΗΝ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ - ΛΚ.Β.20-21 ,40-52


                                            

              

του π. Νικ. Φαναριώτη - Εφημ. Ι.Ν. Οσίου Λουκά Πατρών

για την   Κυριακή  1-1-2012  

Καλή χρονιά !      


             

«Και όταν συμπληρώθηκαν οι ο κ τ ώ μ έ ρ ε ς για να γίνει
η π ε ρ ι τ ο μ ή του παιδιού, ο ν ο μ ά σ τ η κ ε Ι η σ ο ύ ς, όπως είχε  ήδη ονομαστεί από τους αγγέλους πριν ακόμη συλληφθεί στην κοιλιά
της μητέρας του» (Λουκάς 2:21).


Η περιτομή ήταν αρχαία συνήθεια πολλών λαών και συνδεόταν με την ένταξη των ενηλίκων στην κοινότητα ή στο γάμο. Για τον Εβραϊκό λαό ήταν μια τελε- τουργική διάταξη. Δόθηκε στον Αβραάμ, πριν από το νόμο της Παλαιάς Διαθήκης, ως σημάδι, που θα ξεχώριζε αυτόν και τους απογόνους του από τα έθνη .

Η Ορθόδοξη Εκκλησία γιορτάζει την 1η Ιανουαρίου, εκτός από τη μνήμη του Αγίου Βασιλείου και την Περιτομή τού Χριστού μας. Οκτώ μέρες μετά τη γέννηση του Κυρίου μας, η Παναγία μας τον πήρε στην αγκαλιά της και μαζί με τον προστάτη της Ιωσήφ, τον έφερε στο ναό, σύμφωνα με την προσταγή του παλαιού νόμου, του περιτεμείν το παιδίον, και εκλήθη το όνομα αυτού Ιησούς, το κληθέν υπό του αγγέλου προ του συλληφθήναι αυτόν εν τη κοιλία.

Η εικόνα της εορτής υπαρχει ,μεταξύ άλλων στην Ιερά Μονή του αγίου Παντελε- ήμονος (Ρωσσικόν), του Αγίου Όρους. Ο οκταήμερος κατά την Μητέρα, και άναρ- χος κατά τον Πατέρα, ως βρέφος Χριστός εικονίζεται ξαπλωμένος ανάμεσα στην Παναγία, τον Ιωσήφ, και τούς Ιερείς του ναού να δέχεται από αγάπη και φιλαν - θρωπία για το ανθρώπινο γένος ,όχι μόνο την περιβολή των σπαργάνων, αλλά και αυτή την περιτομή της σαρκός.

Τι Σημαίνει η Περιτομή του Χριστού: Άνθρωπος Αληθινός αν και Θεός Αληθινός. Με το να υποστεί την περιτομή και να πάρει ένα συγκεκριμένο ανθρώπινο όνομα, σύμφωνα με το ιουδαϊκό πλαίσιο μέσα στο οποίο γεννήθηκε, απόδειξε ο Χριστός ότι ήταν πραγματικός άνθρωπος, αν και προϋπήρχε ως αληθινός Θεός, άπειρος και ασύγκριτος όπως ήταν πάντοτε.

Οι θεοφώτιστοι Πατέρες της Εκκλησίας, διαπιστώνουν στην περιτομή του Χριστού μας ένα μήνυμα υπακοής. Ο Χριστός μας περιτέμνεται, για να δηλώσει υποταγή στο θέλημα του Θεού. Ο γιος του Θεού, λοιπόν, παράδειγμα προς μίμηση, για να μάθουμε και εμείς, ότι είμαστε υποχρεωμένοι να υπακούμε στο νόμο του Θεού, όχι σύμφωνα με τη λογική μας, αλλά κατά τη θεία εντολή. Έτσι θα μπορέσουμε να ελευθερωθούμε από την αμαρτία. Ουκ επησχύνθη ο πανάγαθος Θεός, της σαρκός περιτμηθήναι, αλλ’ έδωκεν εαυτόν τύπον και υπογραμμόν πάσι προς σωτηρίαν.

Γιατί γιορτάζεται η περιτομή; Εκείνος που έχει περιουσία, την σφραγίζει για να την ξεχωρίζει. Έτσι και ο Θεός σημάδεψε τον περιούσιο λαό Του, για να δείξει σε αυτόν ότι είναι ιδιοκτησία Του. Η περιτομή, λοιπόν, φανερώνει την παρουσία του Θεού και δηλώνει την υπακοή των ανθρώπων, ως σύνδεσμο απόλυτης εμπιστοσύνης μεταξύ του Κυρίου μας και του πιστού

Για την Εκκλησία μας, η περιτομή έπαυσε να ισχύει ως σημάδι πάνω στη σάρκα μας. Μας χρειάζεται, όμως, η αχειροποίητος περιτομή,ως συνείδηση και βίωμα μέσα στην καρδιά μας. Μας χρειάζεται, για να διώχνει το θέλημα του κόσμου μακριά μας και για να κρατεί ζωντανό το θέλημα του Θεού στη ζωή μας. Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός διαβλέπει στην περιτομή τον τύπο του βαπτίσματος. Αφού, όμως, φανερώθηκε η αλήθεια, είναι ανώφελος ο τύπος και η σκιά (Εβρ.: 10: 1). Επομένως, τώρα είναι άχρηστη, περιττή η περιτομή και αντίθετη προς το άγιο βάπτισμα.

Εμείς, οι βαπτισμένοι πιστοί, μπορούμε να αναφωνούμε «ημείς γάρ εσμέν η περιτομή, οι Πνεύματι Θεού λατρεύοντες» (Φιλιπ.: Γ: 3). Αληθινή περιτομή είμαστε εμείς οι Χριστιανοί, οι οποίοι διά του φωτισμού, που μας δίνει το Πνεύμα του Θεού, προσφέρουμε στον Θεό αληθινή λατρεία.

Ζούμε, λοιπόν και σήμερα, μέσα στην Εκκλησία την περιτομή μας, γιορτάζοντας την περιτομή του Κυρίου μας. Ανανεώνουμε την απόφασή μας, ότι ανήκουμε σε Αυτόν και τηρούμε τους όρους της σχέσης μας με Αυτόν. Η συναίσθηση ότι είμαστε κτήμα Του και περιουσία Του, μας βοηθεί να κρατούμε καθαρό τον εαυτό μας. Η πεποίθηση ότι είμαστε εκούσια δούλοι Του, μας σπρώχνει να κάνουμε αβίαστα το θέλημά Του. Βιώνουμε, έτσι, την προστασία και παρηγοριά Του.


Ο βίος του Μεγάλου Βασιλείου (329-379)

Είναι μία από τις μεγαλύτερες μορφές της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Γεννήθηκε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας , από γονείς πλούσιους και πιστούς Χριστι- ανούς, τον Βασίλειο, καθηγητή της ρητορικής στη Νεοκαισάρεια και την Εμμέ- λεια, απόγονο Ρωμαίων αξιωματούχων. Όταν ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός (284-305), κήρυξε φοβερό διωγμό εναντίον των Χριστιανών και οι δυο παππούδες του θανατώθηκαν και εγιναν Μαρτυρες ,Τότε, όλη η οικογένειά του κρύφτηκε για επτά χρόνια στα δάση του Πόντου. Ο Μ. Βασιλειος γεννηθηκε 18 χρόνια αργό- αργότερα , και βαπτιστηκε το 358 σε ηλικια 29 ετων.


Οι ευλογίες του Αγίου μας ,ας είναι πάντοτε μαζύ μας .


ΑΜΗΝ