του π. Νικ. Φαναριώτη - Εφημ. Ι.Ν. Οσίου Λουκά Πατρών για την 18-9-11
Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν
αυτού … Μρκ.Η34
Ολόκληρη η ανθρωπότης είναι άρρωστη, σωματικά και πνευματικά, και αυτό δεν είναι καινούργιο. Είναι δυστυχώς το περιεχόμενο της Ιστορίας ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ και ο Χριστός ήλθε στη γη για να θεραπεύσει όποιον θέλει να θεραπευθεί και υπάρχουν πολλοί που δεν θέλουν να θεραπευτούν.
Εν πάση περιπτώσει εμείς οι σημερινοί χριστιανοί δεν έχουμε τόσο ανάγκη διδασκαλίας, όσο θεραπείας. Είναι γενικά γνωστό ότι το πρόβλημα μας δεν είναι η άγνοια των εντολών αλλά η αδράνεια. Ιδίως τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει τόσες πολλές διδασκαλίες και κηρύγματα με γνώσεις θεολογικές, που όμως για εμάς, δεν είναι και θεραπευτικές το μέν πνεύμα πρόθυμον, η δε σάρξ ασθενής Μτθ κστ 41. Χρειάζεται θεραπευτική αγωγή και αυτήν παρουσιάζει σήμερα ο Κύριος σε δύο φάσεις :Την αυταπάρνησιν του πιστού και την σταύρωσιν εαυτού.
1ον.Αυταπάρνησις ,απαρνησάσθω εαυτόν.
Είναι το πρώτο και αναγκαίο βήμα, χωρίς αυτό δεν ωφελεί η σταύρωσις ο Παύλος πού σήκωσε πολλούς σταυρούς το γνώριζε εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω ουδέν ωφελούμαι . Α.Κορ.ΙΓ3 Καί είναι γνωστό το επεισόδιο με τον ιερέα Σαπρίκιο και τον άγιο Νικηφόρο. Έφτασε ο Σαπρίκιος μέχρι τον σταυρόν του μαρτυρίου, αλλά δεν απαρνήθηκε τον εαυτόν του.
Η αυταπάρνηση όπως και η ταπείνωση δεν διδάσκονται με λόγια γιατί δεν είναι καρποί του Αγίου Πνεύματος, αλλά προσωπικό κατόρθωμα του καθενός ,είναι το χαλί που θα στρώση ο ίδιος ο άνθρωπος για να πατήσει το Πνεύμα το Άγιον και να καρποφορήσει.
Ο δε καρπός του Πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια. Γαλ.Ε22 .
Η αυταπάρνηση μεταβιβάζεται από πατέρα σε γιό, η καλύτερα από πνευματικό πατέρα σε πνευματικό γιό Δηλαδή όσοι την έχουν διδαχθεί από τούς γονείς τους πρακτικά, έχει καλώς, αλλά και αυτοί, και πολύ περισσότερο και οι υπόλοιποι, οφείλουμε να καταφύγουμε στα πρακτικά εργαστήρια των πατέρων της εκκλησιάς μας. Για δείγμα σας παραθέτω δυο ακόμα παραδείγματα από τα πολλά :
πρδ.1ον ο φούρνος με τα ψωμιά. Όταν ο Αββάς Θεόδωρος ήτο ακόμη υποτακτικός. τον έστειλε ο Γέροντας του στο φούρνο της σκήτης να ψήσει τα παξιμάδια του. Εκεί βρήκε κάποιον άλλον που ήθελε να φουρνίσει τα δικά του, αλλά δεν είχε βοηθό . Ο νεαρός Θεόδωρος άφησε κάτω τον τορβά του κι έδωσε ένα χέρι στον Αδελφό. Δεν πρόλαβε να τελειώσει και έφθασε άλλος με ψωμιά. Ο Θεόδωρος παραχώρησε πάλι την θέση του και πρόσφερε την βοήθεια του. Σε λίγο ήλθε τρίτος και τέταρτος έως έξη. Ο Θεόδωρος βοήθησε τους Αδελφούς και τελευταίος από όλους έψησε τα δικά του παξιμάδια. Έδυε ο ήλιος πλέον όταν γύρισε στον γέροντα του. Του είπε τον λόγο που τον έκανε να καθυστερήσει τόσο πολύ, χωρίς να θεωρεί όμως πως έκανε κάτι αξιόλογο Γερ. χ. σελ.12
Πρδ.2ον Η κλωστή πού κοβόταν. Δύο συνασκηταί αγρυπνούσαν μία νύκτα στο εργόχειρο. Έφτιαχναν κλωστή από κάνναβη για να πλέξουν ύστερα σκοινί. Μα η κλωστή του ενός διαρκώς κοβόταν. Άρχισε κι΄ αυτός να χάνει την υπομονή του και να θυμώνει με τον άλλον πού η δουλειά του προχωρούσε ομαλά. Εκείνος όμως το κατάλαβε και για να μη στενοχωρείται ο αδελφός του, κάθε φορά που του έσπαζε η κλωστή, έκοβε και αυτός την δική του. Έτσι έμεναν στο ίδιο σημείο και οι δύο και η δουλειά τελείωσε ομαλά. Γερ.χ.σελ26.
2ον. Σταύρωσις εαυτού, Αράτω τον σταυρόν αυτού...
Τώρα μπορούμε να προχωρήσουμε στην Σταύρωση εαυτού. Αράτω τον σταυρόν αυτού
Όποιος καταφέρει να απαρνηθεί τον εαυτόν του, Θα μπορεί εύκολα να σηκώσει τον σταυρόν του, οι πειρασμοί και οι δοκιμασίες του καθενός είναι ο σταυρός του ο καθημερινός .
Να σηκώσω τον σταυρόν μου σημαίνει να αποδεχθώ τους πειρασμούς χωρίς να ψάχνω να βρω ποιος φταίει. Δηλ. όλοι οι άλλοι φταίνε εκτός από μένα… Βεβαίως φταίνε πολλοί που ενεργούν σαν όργανα του Σατανά, αλλά έχουν πάρει άδεια για να το κάνουν και για να δοθεί η άδεια από το γενικό επιτελείο του ουρανού, έφταιξα πρώτος εγώ και για να βρω διόρθωση πρέπει να ψάξω πού έφταιξα εγώ.
όταν σου έλθει εξ απροσδοκήτου πειρασμός (εκεί πού δεν το περιμένεις), μη τον δι΄ ου αιτιώ, αλλά το διατί ζήτει και ευρήσεις διόρθωσιν. (Ο σκύλος και η πέτρα πού δαγκώνει).Ο μεν εχέφρων, των θείων κριμάτων την ιατρείαν αναλογιζόμενος, ευχαρίστως φέρει τάς διά τούτων επισυμβαινούσας συμφοράς, ο δε άφρων την του Θεού αγνοών σοφωτάτην πρόνοιαν, αμαρτάνων και παιδευόμενος, ή τον Θεόν ή τους ανθρώπους των εαυτού κακών αιτίους λογίζεται. Μάξιμος ομολ.
Σήμερα τι γίνεται; θεραπεία σωστή, σημαίνει πιστή ακολουθία του Ιησού πίσω του. Μα θα ζημιωθώ, θα πονέσω…Τι να γίνει; Είναι χειρουργείο! σήμερα όχι μόνο δεν ακολουθούμε την εκκλησία (δηλ. τον Χριστόν) πίσω του, αλλά χαράζουμε παράλληλους δρόμους με επίχρισμα χριστιανικόν, και απαιτούμε η εκκλησία να ακολουθεί πίσω μας σε δρόμους πού οδηγούν στον γκρεμό.
Μας συμφέρει όμως να ακολουθήσουμε την σωστήν θεραπείαν. Η Εκκλησία παρουσιάζει σήμερα δύο χειρουργικά εργαλεία υψηλής αποτελεσματικότητος ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ και ΣΤΑΥΡΩΣΗ, όπως τα αναλύσαμε. Βέβαια πονάνε, αλλά είναι σωτήρια, και για την παρούσα ζωή και την Μέλλουσα, για την οποίαν ετοιμάζουν σταθερά θεμέλια.
ΑΜΗΝ.
Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν
αυτού … Μρκ.Η34
Ολόκληρη η ανθρωπότης είναι άρρωστη, σωματικά και πνευματικά, και αυτό δεν είναι καινούργιο. Είναι δυστυχώς το περιεχόμενο της Ιστορίας ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ και ο Χριστός ήλθε στη γη για να θεραπεύσει όποιον θέλει να θεραπευθεί και υπάρχουν πολλοί που δεν θέλουν να θεραπευτούν.
Εν πάση περιπτώσει εμείς οι σημερινοί χριστιανοί δεν έχουμε τόσο ανάγκη διδασκαλίας, όσο θεραπείας. Είναι γενικά γνωστό ότι το πρόβλημα μας δεν είναι η άγνοια των εντολών αλλά η αδράνεια. Ιδίως τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει τόσες πολλές διδασκαλίες και κηρύγματα με γνώσεις θεολογικές, που όμως για εμάς, δεν είναι και θεραπευτικές το μέν πνεύμα πρόθυμον, η δε σάρξ ασθενής Μτθ κστ 41. Χρειάζεται θεραπευτική αγωγή και αυτήν παρουσιάζει σήμερα ο Κύριος σε δύο φάσεις :Την αυταπάρνησιν του πιστού και την σταύρωσιν εαυτού.
1ον.Αυταπάρνησις ,απαρνησάσθω εαυτόν.
Είναι το πρώτο και αναγκαίο βήμα, χωρίς αυτό δεν ωφελεί η σταύρωσις ο Παύλος πού σήκωσε πολλούς σταυρούς το γνώριζε εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω ουδέν ωφελούμαι . Α.Κορ.ΙΓ3 Καί είναι γνωστό το επεισόδιο με τον ιερέα Σαπρίκιο και τον άγιο Νικηφόρο. Έφτασε ο Σαπρίκιος μέχρι τον σταυρόν του μαρτυρίου, αλλά δεν απαρνήθηκε τον εαυτόν του.
Η αυταπάρνηση όπως και η ταπείνωση δεν διδάσκονται με λόγια γιατί δεν είναι καρποί του Αγίου Πνεύματος, αλλά προσωπικό κατόρθωμα του καθενός ,είναι το χαλί που θα στρώση ο ίδιος ο άνθρωπος για να πατήσει το Πνεύμα το Άγιον και να καρποφορήσει.
Ο δε καρπός του Πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια. Γαλ.Ε22 .
Η αυταπάρνηση μεταβιβάζεται από πατέρα σε γιό, η καλύτερα από πνευματικό πατέρα σε πνευματικό γιό Δηλαδή όσοι την έχουν διδαχθεί από τούς γονείς τους πρακτικά, έχει καλώς, αλλά και αυτοί, και πολύ περισσότερο και οι υπόλοιποι, οφείλουμε να καταφύγουμε στα πρακτικά εργαστήρια των πατέρων της εκκλησιάς μας. Για δείγμα σας παραθέτω δυο ακόμα παραδείγματα από τα πολλά :
πρδ.1ον ο φούρνος με τα ψωμιά. Όταν ο Αββάς Θεόδωρος ήτο ακόμη υποτακτικός. τον έστειλε ο Γέροντας του στο φούρνο της σκήτης να ψήσει τα παξιμάδια του. Εκεί βρήκε κάποιον άλλον που ήθελε να φουρνίσει τα δικά του, αλλά δεν είχε βοηθό . Ο νεαρός Θεόδωρος άφησε κάτω τον τορβά του κι έδωσε ένα χέρι στον Αδελφό. Δεν πρόλαβε να τελειώσει και έφθασε άλλος με ψωμιά. Ο Θεόδωρος παραχώρησε πάλι την θέση του και πρόσφερε την βοήθεια του. Σε λίγο ήλθε τρίτος και τέταρτος έως έξη. Ο Θεόδωρος βοήθησε τους Αδελφούς και τελευταίος από όλους έψησε τα δικά του παξιμάδια. Έδυε ο ήλιος πλέον όταν γύρισε στον γέροντα του. Του είπε τον λόγο που τον έκανε να καθυστερήσει τόσο πολύ, χωρίς να θεωρεί όμως πως έκανε κάτι αξιόλογο Γερ. χ. σελ.12
Πρδ.2ον Η κλωστή πού κοβόταν. Δύο συνασκηταί αγρυπνούσαν μία νύκτα στο εργόχειρο. Έφτιαχναν κλωστή από κάνναβη για να πλέξουν ύστερα σκοινί. Μα η κλωστή του ενός διαρκώς κοβόταν. Άρχισε κι΄ αυτός να χάνει την υπομονή του και να θυμώνει με τον άλλον πού η δουλειά του προχωρούσε ομαλά. Εκείνος όμως το κατάλαβε και για να μη στενοχωρείται ο αδελφός του, κάθε φορά που του έσπαζε η κλωστή, έκοβε και αυτός την δική του. Έτσι έμεναν στο ίδιο σημείο και οι δύο και η δουλειά τελείωσε ομαλά. Γερ.χ.σελ26.
2ον. Σταύρωσις εαυτού, Αράτω τον σταυρόν αυτού...
Τώρα μπορούμε να προχωρήσουμε στην Σταύρωση εαυτού. Αράτω τον σταυρόν αυτού
Όποιος καταφέρει να απαρνηθεί τον εαυτόν του, Θα μπορεί εύκολα να σηκώσει τον σταυρόν του, οι πειρασμοί και οι δοκιμασίες του καθενός είναι ο σταυρός του ο καθημερινός .
Να σηκώσω τον σταυρόν μου σημαίνει να αποδεχθώ τους πειρασμούς χωρίς να ψάχνω να βρω ποιος φταίει. Δηλ. όλοι οι άλλοι φταίνε εκτός από μένα… Βεβαίως φταίνε πολλοί που ενεργούν σαν όργανα του Σατανά, αλλά έχουν πάρει άδεια για να το κάνουν και για να δοθεί η άδεια από το γενικό επιτελείο του ουρανού, έφταιξα πρώτος εγώ και για να βρω διόρθωση πρέπει να ψάξω πού έφταιξα εγώ.
όταν σου έλθει εξ απροσδοκήτου πειρασμός (εκεί πού δεν το περιμένεις), μη τον δι΄ ου αιτιώ, αλλά το διατί ζήτει και ευρήσεις διόρθωσιν. (Ο σκύλος και η πέτρα πού δαγκώνει).Ο μεν εχέφρων, των θείων κριμάτων την ιατρείαν αναλογιζόμενος, ευχαρίστως φέρει τάς διά τούτων επισυμβαινούσας συμφοράς, ο δε άφρων την του Θεού αγνοών σοφωτάτην πρόνοιαν, αμαρτάνων και παιδευόμενος, ή τον Θεόν ή τους ανθρώπους των εαυτού κακών αιτίους λογίζεται. Μάξιμος ομολ.
Σήμερα τι γίνεται; θεραπεία σωστή, σημαίνει πιστή ακολουθία του Ιησού πίσω του. Μα θα ζημιωθώ, θα πονέσω…Τι να γίνει; Είναι χειρουργείο! σήμερα όχι μόνο δεν ακολουθούμε την εκκλησία (δηλ. τον Χριστόν) πίσω του, αλλά χαράζουμε παράλληλους δρόμους με επίχρισμα χριστιανικόν, και απαιτούμε η εκκλησία να ακολουθεί πίσω μας σε δρόμους πού οδηγούν στον γκρεμό.
Μας συμφέρει όμως να ακολουθήσουμε την σωστήν θεραπείαν. Η Εκκλησία παρουσιάζει σήμερα δύο χειρουργικά εργαλεία υψηλής αποτελεσματικότητος ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ και ΣΤΑΥΡΩΣΗ, όπως τα αναλύσαμε. Βέβαια πονάνε, αλλά είναι σωτήρια, και για την παρούσα ζωή και την Μέλλουσα, για την οποίαν ετοιμάζουν σταθερά θεμέλια.
ΑΜΗΝ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου