ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ Ε ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΠΑΣΧΑ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

                                

Του πρωτ. Νικολάου Φαναριώτη , εφημερίου του Ι.Ν. Οσίου Λουκά Πατρών για την  13-05-2012

Οι αληθινοί προσκυνηταί ,προσκυνήσουσι τω Πατρί

εν πνεύματι και αληθεία  Ιω.Δ23

Η άγνοια η μάλλον η αγραμματοσύνη πάνω στα θέματα της ορθοδοξίας, έχει γεμίσει την ορθόδοξη νεολαία μας από ναρκομανείς και εξαρτημένους, από Ε΄Ι΄ΤΣ και διαφθορά, από προγαμιαίες σχέσεις και διαζύγια, και έχει γεμίσει και τις εθνικές οδούς από τα εικονοστάσια του θανάτου, ΚΑΙ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ από πόνους και βάσανα.

Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας, βρισκόμαστε στην αρχή της δημόσιας ζωής  του Χριστού: Ιω.Δ.1…

Ως ουν έγνω ο Κύριος ότι ήκουσαν οι Φαρισαίοι ότι Ιησούς  πλείονας μαθητιάς ποιεί και βαπτίζει ή Ιωάννης—καίτοι γε Ιησούς αυτός ουκ εβάπτιζεν, αλλ΄οι μαθηταί αυτού—αφήκε την Ιουδαία και απήλθεν πάλιν εις την Γαλιλαία. Έδει δε αυτόν διέρχεσθε δια της Σαμαρείας έρχεται ουν εις πόλιν της Σαμαρείας λεγομένη  Συχάρ.  Ήταν 12 μεσημέρι και κουρασμένος από την οδοιπορία καθόταν πάνω στο ποτήρι του πηγαδιού. Τότε έρχεται μια γυναίκα εκ της Σαμαρείας να αντλήσει ύδωρ μες το καταμεσήμερο. Από τη συζήτηση με τον Χριστό που αρχισε με μια  απλή αφορμή, « δος μοι πιείν»  προέκυψαν τα εξής;

1^ον Στην αντίδραση της με αφορμή τις διαφορές μεταξύ Ιουδαίων και Σαμαρειτών Χριστός μεταθέτει το θέμα στο πνευματικό επίπεδοι: «πας ο πίνων εκ του ύδατος τούτου διψήση πάλιν ος δ΄αν πίει εκ  του ύδατος ό εγώ δώσω αυτώ, ου μη διψήση εις τον αιώνα.» Και όταν είδε ότι η γυναίκα έδειξε πραγματικό ενδιαφέρον, περνάει με όμορφο τρόπο και χωρίς να την ταπεινώσει στην εξομολόγηση. « ύπαγε φώνησον τον άνδρα σου και ελθέ ενθάδε απεκρίθη η γυνή και είπε ουκ έχω άνδρα. λέγει αυτή ο Ιησούς καλώς είπας ότι άνδρα ουκ έχω, πέντε γαρ άνδρας έσχες, και νυν ον έχεις ουκ έστι σου ανήρ τούτο αληθές  είρηκας .»

2^ον Η γυναίκα αυτή, που παρ΄όλα τα χάλια της, ήταν ικανή στην διαλεκτική, άνοιξε με τον Χριστό, που ήταν μόνος, μια συζήτηση που κατέληξε στην έναρξη καταπληκτικών δογματικών αποκαλύψεων με τις οποίες σκόπευε ο Χριστός να οργάνωση και να επιτύχει την σωτηρία του ανθρώπινου γένους  .

3^ον  αυτή η γυναίκα είχε φιλότιμο ακόμη μέσα της  και δεν μπορούσε να αντέξει τα μάτια του κόσμου, και μες στο καταμεσήμερο πήγαινε να αρπάξει μια στάμνα νερό να φέρει στο σπίτι για τις ανάγκες του σπιτιού. Αυτό δείχνει ότι είχε διατηρήσει την αιδώ, το συναίσθημα της ντροπής που αποτελεί την εσωτερική παρθενία αυτό το βλέπει ο Χριστός και του είναι αρκετό για να πατήσει  επάνω στην καλοπροαίρετη, την καλλιτεχνική  αυτή ψυχή, που τόσα  είδη  αμαρτίες  μπορεί να είχε επάνω της σαρκικές , διότι οι αμαρτίες δεν είναι ικανές να διαφθείρουν την ψυχή.  πρδ. δαχτυλίδι στο βούρκο.

Ο Χριστός δεν έχει τίποτα με τον αμαρτωλό ,με την αμαρτία του αμαρτωλού έχει δεν τον ρωτάει γιατί αμάρτησε το ξέρει γιατί αμάρτησε. Πείτε μου, είπε τίποτα στον άσωτο; Δεν κάνει ποτέ συζήτηση για τις αμαρτίες του ανθρώπου όπως και σ΄αυτήν δεν την έθιξε, δεν την ντρόπιασε μ΄έναν πλάγιος όμορφο τρόπον : αλήθεια  λες ότι δεν έχεις άνδρα (της βρήκε και δικαιολογητικό) αλλά  δεν λες  όλην την αλήθεια, και έτσι την φέρνει σε συναίσθηση συγχρόνως της δίνει και την απάντηση που πρέπει.

4^ον αυτή η γυναίκα παρ΄όλο ότι είχε μια τέτοια έκλυτη ζωή, εύρισκε την ευκαιρία να διαβάζει τας Γραφάς’ και όχι μόνον  διάβαζε την Βίβλο  αλλά και την  μελετούσε. Γιαυτό είχε και απορίες θεολογικού περιεχομένου. πόσοι από μας μελετούμε έτσι την Γραφή;               

Μεταξύ των  πολλών ερωτήσεων που υπάρχουν η εννοούνται στο κείμενο, του έκανε και την εξής ερώτηση : «λέγει αυτώ η γυνη  Κύριε θεωρώ ότι προφήτης εί σύ ,οι πατέρες ημών εν τω όρει τούτω προσκύνησαν και υμείς λέγετε ότι έν Ιεροσολύμοις εστίν ο τόπος όπου δεί  προσκυνείν. λέγει αυτή ο Ιησούς γύναι, πίστευσον μοι ότι έρχεται ώρα ότε ούτε έν τώ όρει τούτω, ούτε εν Ιεροσολύμοις προσκυνήσετε τώ πατρί΄ αλλ΄έρχεται ώρα, και νύν εστίν, ότε οί  αληθινοί  προσκυνηταί προσκυνήσουσι τώ πατρί, εν πνεύματι και αληθεία  και γάρ ό πατήρ τοιούτους ζητεί τους  προσκυνούντας αυτόν πνεύμα ο Θεός, και τους προσκυνούντας αυτόν, εν πνεύματι και αληθεία  δει προσκυνείν.»

Εδώ έκαμε μιαν κολοσσιαία αποκάλυψη δογματική  σ΄αυτήν την γυναίκα ο Χριστός, για να αρχίσει από αυτήν πρώτα τις αποκαλύψεις που αποτελούν το κοινωνικό DNΑ του σώματος  της εκκλησίας του εδώ στον πλανήτη Γη.

Η αληθινή προσκύνησις λοιπόν γίνεται εν πνεύματι και αληθεια δηλ. Εν Άγίω Πνεύματι και εν Χριστώ Ιησού, γιατί η μόνη αλήθεια είναι ο Χριστός και κανείς ποτέ δεν  μπόρεσε να απαντήσει διαφορετικά στο ερώτημα του Πιλάτου :τι έστιν αλήθεια, Ιω.ιη΄38 . που  για μας  τους ορθοδόξους η μόνη περίπτωση αληθινής προσκυνήσεως είναι  η Θεία  ευχαριστία. εκεί υπάρχει  η αλήθεια , δηλαδή ο Χριστός  με την κρυφή μορφή του Πνεύματος  εις τον Αιώνα.

Εδώ τελειώνει η συνομιλία με αυτή την γυναίκα στην οποία άρχισε τις αποκαλύψεις του για την δογματική επανάσταση που μόλις τότε ξεκίνησε (έρχεται ώρα και νυν εστι Ιω.δ΄23), με σκοπό να αναστρέψει (όχι να καταστρέψει) τον τρόπο ζωής των ανθρώπων , πήρε μια παράλυτη ψυχή και την έκανε τον πρώτο αποδέκτη και ιεραπόστολο της εξορμήσεως του ,για την σωτηρία του κόσμου. (όσων θέλουν να  σωθούν)  .

Και που αυτή η γυναίκα ξεκίνησε  αμέσως την αποστολή της με την εγκατάλειψη του σταμνιού της στο πηγάδι, (Αφήκε την υδρία αυτής η γυνή και απήλθε εις την πολιν Ιω,δ΄28).  Και συνέχισε χωρίς διακοπή την δράση της, πρώτα στην οικογένειας  της, έπειτα στους συγχωριανούς της, και έφθασαν μέχρι του Νέρωνος αυτή και οι 5 αδελφές της και τα 2 παιδιά της όπου και μαρτύρησαν γα τον Χριστό..   Εορτάζει Φεβρουαρίου 26, μαζί με όλη την οικογένεια της: τη αυτή ημέρα η Αγια Φωτώ η αδελφή αυτής, ξίφει τελειούται, τη αυτή ημέρα η Αγια Φωτίς η ετέρα αδελφή αυτής, ξίφει τελειούται-  η αγία Παρασκευή αδελφή αυτής  ξίφει τελειουται- η αγία Κυριακή η ετέρα αδελφή αυτής ξίφει τελειούται- τη αυτή ημέρα ο άγιος μάρτυς Ιωσής, ο υιός της αγίας Φωτεινής ξίφει τελειούται- τη  αυτή ημέρα ο άγιος Φωτεινός, ο έτερος υιός αυτής ξίφει τελειούται.                                                        

                   

Ταις αυτών αγίαις πρεσβείαις ο Θεός, ελέησον ημάς.

                                            *ΑΜΗΝ*

                                     ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

«Μήτι ούτος εστίν ο Χριστός;

Έτσι άρχισε το πρώτο κήρυγμά της, την πρώτη της ιεραποστολή. Και όταν βαπτίστηκε στο όνομα της Αγίας Τριάδος, η πίστις της ζωντάνεψε και έγινε φλογερή. Μαζί της βαπτίστηκαν και τα δυό της παιδιά. Ασφαλώς θα ήταν προηγουμένως νόθα, και όλες της οι αδελφές.
Μετά το 40 μ.Χ. αρχίζει και την ιεραποστολική της δράση, κυρίως μεταξύ των γυναικών. Αφού όργωσε πνευματικά ολόκληρη την Παλαιστίνη, άρχισε να απλώνει την σπορά του Ευαγγελικού λόγου στις απέραντες εκτάσεις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Έτσι έφτασε μέχρι την Αφρική. Γυρίζει κατόπιν στην Μεσοποταμία, και από κει στην Αρμενία, Ασσυρία, Καππαδοκία, Γαλατία, Μικρά Ασία, Ελλάδα και φτάνει στη Ρώμη.
Και όπως ο Χριστός ο Σωτήρας του κόσμου, έκανε την μεγάλη και κοπιαστική οδοιπορία, για να συναντήσει την Σαμαρείτιδα, διότι πήγε από την Ιουδαία στη Σαμάρεια, έτσι και κείνη για την αγάπη του Χριστού με θυσίες και σκληρές δοκιμασίες, επραγματοποίησε ένα τεράστιο έργο ιεραποστολής, σ’ όλες αυτές τις χώρες που ανέφερα, προσφέροντας το θεϊκό νερό της Ευαγγελικής διδασκαλίας του Ιησού, σε χιλιάδες διψασμένες ψυχές.
Από όπου περνούσε προετοίμαζε το έδαφος για τους Αποστόλους, και τους διαδόχους των, σκορπίζοντας το φως του Χριστού, στις απελπισμένες και σκοτισμένες καρδιές των ειδωλολατρών. Εκεί κατόρθωσε με την χάριν του Ιησού Χριστού. Σιγά σιγά, οδοιπορώντας για 25 ολόκληρα χρόνια, έφθασε και μπήκε και μέσα στα ανάκτορα του Νέρωνος. Εκεί κατόρθωσε με την χάρη του Χριστού να κάνει χριστιανή την κόρη του αυτοκράτορος, τη Δομνίνα, και αρκετές άλλες υπηρέτριες, δούλες και σκλάβες. Αλλά ήδη είμεθα στα χρόνια των μεγάλων διωγμών, από τον αιμοσταγή αυτοκράτορα της Ρώμης, το Νέρωνα. Ήλθε δηλαδή και η ώρα του μαρτυρίου της.
Συλλαμβάνεται όχι μόνον η ίδια αλλά και τα παιδιά της, και οι αδελφές της. Έτσι αξιώθηκε μιας μεγάλης τιμής. Να χύσει και το αίμα της, ύστερα από βασανιστήρια για την αγάπη του Χριστού – έτσι δεν κάνουμε και μείς; Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας, την Αγία Φωτεινή, τη Σαμαρείτιδα, την ονόμασε όχι μόνον μεγαλομάρτυρα, αλλά και ισαπόστολο. Η μνήμη της εορτάζεται δυό φορές το χρόνο, μία στη σημερινή Κυριακή, 5η Κυριακή του Πάσχα που ονομάζεται και Κυριακή της Σαμαρείτιδος, και τη δεύτερη φορά την 26η Φεβρουαρίου.