ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ

(Από τον ιστοχώρο του Γυμνασίου Ν.Σουλίου Σερρών)

Μάνα. Μια τόσο μικρή λέξη που κρύβει μέσα της τόση δύναμη! Δύναμη ψυχική, πνευματική και σωματική. Δύναμη και ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο για μια κοινωνία πιο ανθρώπινη.
«Μητέρα, η καρδιά της ανθρωπότητας» Βίκτωρ Ουγκώ

Η Εκκλησία μας τιμάει σήμερα τη Μάνα όλων των Πιστών, την Μητέρα Παναγία, τη Γλυκοφιλούσα, τη Γαλακτοφορούσα, τη Θεομάνα, τη Μεσίτρια, τη Σκέπη του Κόσμου και την προτείνει σαν πρότυπο άξιο μίμησης σ’ όλες τις μητέρες της ανθρωπότητας, σ’ όποια ήπειρο και αν κατοικούν, όποια γλώσσα κι αν μιλούν, για να εμπνέονται από το παράδειγμά της αλλά και για να την έχουν στήριγμα στον δύσκολο αγώνα του μεγαλώματος και της ανατροφής των παιδιών τους. Σύμβολο ειρήνης, άμετρης ανθρώπινης τρυφερότητας, αγάπης, πόνου, αυτοθυσίας, η Παναγία μας. Οδηγός και στήριγμα για τις σημερινές μάνες που μόνο αυτές έχουν τη δύναμη να εξανθρωπίσουν τον κόσμο γιατί, πλασμένες όπως είναι για τον πόνο και την αγάπη, μπορούν να δώσουν λύση στα εναγώνια προβλήματα που βασανίζουν τον άνθρωπο. «Μόνο οι λαοί με ικανές μάνες ευδοκιμούν.» είπε ο Γκαίτε. «Όταν σ’ένα λαό καταπέσει η μητρότητα, σε τίποτε δεν ωφελεί όλη η άλλη παιδεία. Η κατάπτωση της μάνας είναι η δύση και η παρακμή ενός λαού.»
Είμαι εδώ σήμερα για να σας μιλήσω για τη Μάνα, για τη σχέση της με το παιδί της και την καταλυτική δύναμη που κρύβει η χωρίς όρια και όρους αγάπη της, αυτή η αγάπη η φωλιασμένη στην τρυφερή καρδιά της, την καρδιά που χωράει όλη την ανθρωπότητα. Και πρέπει να ομολογήσω ότι αισθάνομαι μεγάλη αμηχανία γιατί βρίσκομαι μπροστά σε τόσες πολλές άξιες μάνες, τόσες συμπαθητικές μανούλες φορτωμένες με του κόσμου τις εμπειρίες, γυναίκες που βίωσαν την μητρότητα με τον δικό της τρόπο η καθεμιά, γυναίκες που σίγουρα πόνεσαν, έκλαψαν, γέλασαν για τα παιδιά τους, γυναίκες που ξέρουν τι σημαίνει θυσία, προσφορά, ανταπόδοση, αναγνώριση αχαριστία, υπομονή, υποταγή, σκληρότητα, αξιοπρέπεια, περηφάνια, εγωισμός και αγάπη.Η ζωή της κάθε μιας, μια ξεχωριστή ιστορία, ένα διαφορετικό σενάριο. Η αρχή είναι συνήθως η ίδια. Ένα ξένοιαστο νεαρό ζευγάρι ξεκινάει τη ζωή του με πολλά όνειρα, τολμηρά και ρόδινα. Η μάνα νανουρίζει γλυκά το πρώτο της παιδί δοξάζοντας το Θεό για το θαύμα που έγινε στη ζωή της και της την άλλαξε αναπάντεχα. Στη συνέχεια τα πράγματα παίρνουν διαφορετική πορεία για την κάθε μια.Η Άννα, στα είκοσι οχτώ της, έχει ήδη δυο παιδιά στο δημοτικό και δουλεύει σ’ ένα πολυκατάστημα.Η Μαρία στα τριάντα πέντε της, βρίσκεται μόνη και άνεργη να μεγαλώσει τον δωδεκάχρονο γιο της.Η Ελπίδα στα σαράντα της, πολύτεκνη μάνα, μοιράζεται ανάμεσα στη φοιτήτρια κόρη, στο φαντάρο γιο και στα μικρά του δημοτικού.Η Σοφία στα πενήντα της, στο άδειο σπίτι βλέπει τις φωτογραφίες των παιδιών της και νοσταλγεί τα χρόνια που ήταν μικρά. Τώρα το ένα είναι στη Αγγλία και το άλλο στη Ρόδο. Ευτυχώς οι γιορτές πλησιάζουν.Η Κατερίνα στα πενήντα πέντε και πάλι με παιδικό καροτσάκι. Τώρα δυο φορές μάνα. Σπρώχνει καμαρωτή το πρώτο της εγγόνι.Και η Ελένη, ανάδοχη μητέρα στο χωριό SOS, τώρα που την ωρίμασαν οι δοκιμασίες της ζωής, αποφάσισε ότι η προσφορά αγάπης στις πονεμένες παιδικές ψυχούλες δίνει νόημα και αξία στη ζωή της.Η ζωή κυλάει γρήγορα. Οι μέρες είναι πολύχρωμες και πολυπρόσωπες. Η καθεμιά φέρνει κάτι καινούριο. Οι στιγμές χαράς εναλλάσσονται με τις στιγμές λύπης, οι αποτυχίες με τις επιτυχίες, τα δάκρυα με τα γέλια. Σταθερό σημείο στη ζωή των παιδιών η μάνα πρέπει να ικανοποιεί την πείνα και την δίψα τους για αγάπη. Καταφύγιο και απάνεμο λιμάνι έτοιμο να προσφέρει ασφάλεια και ζεστασιά.Ο Μπαλζάκ γράφει: «Ποτέ στη ζωή σας δεν θα συναντήσετε περισσότερη στοργή, πιο βαθιά, πιο αφιλοκερδή, πιο πραγματική από εκείνη της μητέρας σας.».
Η μάνα είναι σαν το δέντρο, είναι το δέντρο του Κόσμου.Ο γερός κορμός του δέντρου και τα κλαδιά του συμβολίζουν την υπομονή και την αντοχή της μάνας στις θύελλες και στ’ αναπάντεχα χτυπήματα της ζωής. Οι δαιδαλώδεις ρίζες του συμβολίζουν τις εμπειρίες της μάνας, αυτό τον πολύτιμο θησαυρό που την κάνει σοφότερη. Πάνω σ’ αυτές τις εμπειρίες μπορούμε να στηριχθούμε, να κάνουμε όνειρα, να τολμήσουμε, απ’ αυτές να αντλήσουμε γνώση και δύναμη.Το αειθαλές φύλλωμα του δέντρου είναι η δροσιά και το σκιερό καταφύγιο που μας προσφέρει η αγκαλιά της μάνας για να ξαποστάσουμε, να χαλαρώσουμε, ν’ αναζωογονηθούμε και να συνεχίσουμε τον αγώνα μας.Τα άνθη του, στολίδια ξεχωριστά και μοναδικά, συμβολίζουν τις αρετές της, την υπομονή της, τη καλοσύνη της, το χαμόγελό της, το βλέμμα της, την προσωπική της ομορφιά και χάρη, στοιχεία που την κάνουν μονάκριβη και αναντικατάστατη για το παιδί της. Οι πολύτιμοι καρποί του δέντρου είναι τα υλικά και πνευματικά αγαθά που προσφέρει η μάνα στο παιδί, τα απαραίτητα εφόδια για να βρει την ισορροπία του και την προσωπική του ευτυχία.Και τέλος, οι σπόροι των καρπών του συμβολίζουν την συνέχεια της ζωής, την αειφορία.Το δέντρο μεγαλώνει, γερνάει, ρυτιδώνει, και κάποια στιγμή πεθαίνει αλλά δεν χάνεται μέσα στον κύκλο της φύσης. Γίνεται λίπασμα που τρέφει τα νέα δεντράκια και τα βοηθάει να μεγαλώσουν κι αυτά με τη σειρά τους, ν’ ανθίσουν, να καρπίσουν και να κάνουν τον δικό τους κύκλο ζωής.Έτσι και η μάνα μένει αθάνατη στην ψυχή του παιδιού της μέσα από τα λόγια της, τις συμβουλές της, το παράδειγμά της, την χωρίς όρια αγάπη της.
Μάνα και παιδί. Παιδί και μάνα.Με το πέρασμα του χρόνου, οι ρόλοι αυτοί αλλάζουν σιγά-σιγά. Το παιδί ενηλικιώνεται, γίνεται το ίδιο γονιός, αλλάζει η κοινωνική θέση του και συγχρόνως αλλάζει και η οπτική του γωνία. Αναθεωρεί τις απόψεις και τις στάσεις του, όμως κρατάει για πάντα το πολύτιμο προνόμιο, να είναι το παιδί της μάνας του.Τι είναι η μάνα για το παιδί και τι είναι το παιδί για τη μάνα ; Η ηλικία μου και η οικογενειακή μου κατάσταση μου επιτρέπουν να μιλήσω και από τη θέση της μάνας και από τη θέση του παιδιού.Νομίζω όμως ότι έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον να μιλήσω σήμερα για τη μάνα από τη θέση του παιδιού, της κόρης. Γιατί, τι να πω σ’ όλες εσάς τις μάνες για την προσφορά και τον αγώνα της μάνας, για την δικαίωση και την ματαίωση αυτού του αγώνα; Για τα καθημερινά προβλήματα και το σθένος που απαιτεί η αντιμετώπισή τους; Για τ’ αμέτρητα δάκρυα που σαν μαργαριτάρια κυλούν συχνά στο πρόσωπό της; Για τις αξημέρωτες νύχτες τις γεμάτες προσευχή και αγωνία πίσω από την κλειστή πόρτα;Αυτά οι μάνες τα βιώνουν καθημερινά και δεν έχουν ανάγκη να τα ξανακούσουν. Σε τι θα ωφελούσε άλλωστε; Τι θα κέρδιζαν; Οι μάνες δεν περιμένουν αναγνώριση και ευχαριστίες για να συνεχίσουν ν’αγαπάν.

Τι είναι λοιπόν η μάνα για το παιδί;Πως τη βλέπει όταν είναι μικρό; Αργότερα όταν βρίσκεται στην εφηβεία, όταν φεύγει για σπουδές, όταν κάνει δικιά του οικογένεια, όταν πετυχαίνει κοινωνικά, όταν είναι άνεργο, όταν βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, όταν υποφέρει ψυχικά και σωματικά, όταν διαλύεται η οικογένειά του, όταν αρχίζουν να ασπρίζουν τα μαλλιά του;Η μάνα, στα μάτια του παιδιού, είναι μια ακούραστη δύναμη, είναι ένας ποταμός που όλα τα καθαρίζει, τα εξαγνίζει, τα δροσίζει, τα βάζει στη θέση τους, τα τρέφει. Είναι το σταθερότερο στήριγμα στη ζωή του. Είναι δυο μάτια που θα το θαυμάσουν, δυο χείλη που θα το παινέψουν, δυο αφτιά που θα το ακούσουν ακούραστα. «Μια μαμά πάντα χρειάζεται» επαναλαμβάνει χαμογελώντας με νόημα η κόρη μου.Η μάνα είναι μια αέναη πηγή αγάπης και προσφοράς. Τα παιδιά, όταν είναι μικρά, πίνουν αχόρταγα και ασυλλόγιστα από το νερό της θεωρώντας πως είναι αστείρευτη. Θεωρούν δεδομένη την προσφορά της και δεν νοιάζονται ν’ ανταποδώσουν. Ξεχνούν να πουν ακόμη κι ένα ευχαριστώ, ξεχνούν να της δώσουν ένα φιλί γιατί βιάζονται να κατακτήσουν τον κόσμο.
Η στάση του παιδιού απέναντι στη μάνα περνάει από διάφορες φάσεις.Για το μικρό παιδί η μάνα είναι το κέντρου του κόσμου. Την κρατάει σφιχτά απ’ το χέρι και την οδηγεί εκεί που αυτό θέλει για να ανακαλύψει τον κόσμο με ασφάλεια. Της λέει τρυφερά λόγια και θέλει να την κάνει τη γυναίκα της ζωής του.«Σας μπερδεύω μερικές φορές εσένα και την Παναγία, μανούλα» μου είχε πει κάποια στιγμή ο γιος μου όταν ήταν μικρός.
Στην εφηβεία, αυτή η λατρεμένη φιγούρα γίνεται ο αντίπαλος του, ο εχθρός του, ο δέσμιος του. Αγωνίζεται να απορρίψει την αυθεντία της, να κόψει τον ομφάλιο λώρο, να βρει τον εαυτό του.Κάποιες στιγμές αντιλαμβάνεται ότι η συμπεριφορά του είναι υπερβολική και άδικη, νιώθει ότι πικραίνει τη μάνα με τη στάση του και τα λόγια του. Προσπαθεί να επανορθώσει αλλά σπάνια τα καταφέρνει για πολύ.Ο διακεκριμένος επιστήμονας Ντράικορς έχοντας μελετήσει την παιδική και την εφηβική ψυχολογία τολμά να βάλει στο στόμα ενός εφήβου τα παρακάτω λόγια που ίσως βοηθήσουν τις μάνες να κατανοήσουν καλύτερα τη συμπεριφορά και τις αντιδράσεις των παιδιών τους.
«Μητέρα μου,Μη με παραχαϊδεύεις.Ξέρω πολύ καλά πως δεν πρέπει να μου δίνεις πάντα ότι σου ζητώ! Σε δοκιμάζω μονάχα για να δω.Μη διστάζεις να είσαι σταθερή μαζί μου. Το προτιμώ. Με κάνεις να νιώθω περισσότερη σιγουριά.Μην αναστατώνεσαι τόσο, όταν σου λέω «δε σε χωνεύω».Δεν απευθύνομαι σε σένα αλλά στη δύναμη που έχεις να μου εναντιώνεσαι.Μη δίνεις μεγάλη σημασία στις μικροαδιαθεσίες μου. Καμία φορά δημιουργούνται ίσα- ίσα για να κερδίσω την προσοχή που ζητούσα.Μην διανοηθείς ποτέ πως θα πέσει η υπόληψη σου, αν μου ζητήσεις συγνώμη. Μια ήπια αναγνώριση ενός λάθους σου, μου δημιουργεί πιο θερμά αισθήματα απέναντι σου.Μην ξεχνάς πως δεν θα μπορέσω να αναπτυχθώ, χωρίς πολλή κατανόηση και αγάπη. Αυτό δεν χρειάζεται να στο πω, έτσι δεν είναι ;»
Στη δύσκολη και ταραγμένη περίοδο της εφηβείας είναι που δοκιμάζεται η υπομονή της μάνας. Κάθε ώρα,κάθε λεπτό είναι μια δοκιμασία γι’ αυτή, μια μικρή μάχη που την οδηγεί στην πνευματική της ανάπτυξη, στην ολοκλήρωση της σαν άνθρωπο.

Η Ναυσικά Ιεσσαί - Κασιμάτη στο κείμενο της «Με λένε Μάνα» αναφέρει:«Είναι οδοστρωτήρας η μητρότητα. Περνάει πάνω μας και κάθε ανώμαλο σημείο του χαρακτήρα μας το λειαίνει. Γιατί για να υπηρετήσεις τον άλλο, απαρνιέσαι κάθε τι δικό σου. Τη βολή σου, την καλοπέρασή σου, την ξεκούραση, αυτό που θα σ’ άρεσε να κάνεις. Πόση δύναμη χρειάζεται η μάνα για να κάνει υπομονή; Να περιμένει και να ελπίζει χωρίς να αποκάμει; Και μόνο όταν ζει τον κόπο με πνεύμα Χριστού μπορεί να το πετύχει. Οι υπηρεσίες της δεν είναι κραυγαλέες. Πραγματοποιούνται μεσ’ στη σιωπή. Είναι έργο που ζητά καρδιά. Μια μεγάλη καρδιά που πάντα έχω την απορία πως χωράει κάτω από ένα μικρό στέρνο.»Μετά την εφηβεία, αφού το παιδί έχει κάνει την επανάστασή του με τις όποιες συνέπειες, οι σχέσεις μάνας- παιδιού επανέρχονται τις περισσότερες φορές. Το παιδί ζητάει τώρα την βοήθεια της μάνας και του πατέρα για να φτιάξει τη δικιά του ζωή, τη δικιά του οικογένεια. Στη μάνα ανοίγει την καρδιά του, εμπιστεύεται τα πιο τολμηρά του όνειρα, ζητάει την επιβεβαίωση, την ενθάρρυνση, αναζητάει τον οπαδό, τον συνεργάτη, τον συνένοχο.
Ο Πάβελ, ο νεαρός ήρωας του έργου του Μάξιμ Γκόργκι «Η Μάνα» εμπιστεύεται στη μητέρα του τα πιο τολμηρά του όνειρα λέγοντας: «Έτσι τώρα ξέρεις τι θα κάνω, που πηγαίνω. Σου τα είπα όλα!Σε παρακαλώ μάνα, αν μ’ αγαπάς, μη μου βάζεις εμπόδια!Και η μάνα «αγκαλιάζοντας με το ζεστό και χαδιάρικο βλέμμα της το δυνατό και λεβέντικο κορμί του είπε σιγανά και γρήγορα:-Ο Θεός μαζί σου .Ζήσε όπως σου αρέσει.Δε θα σε εμποδίσω.Σε παρακαλώ μόνο για ένα: μη μιλάς με τους ανθρώπους χωρίς φόβο.Όταν εκείνος ξάπλωσε και αποκοιμήθηκε, εκείνη σηκώθηκε από το στρώμα της και πήγε αθόρυβα κοντά του… Τα χείλη της κουνιόνταν χωρίς ν’ ακούγεται λαλιά. Στα μάτια της αργοκυλούσαν ρυθμικά το ένα μετά το άλλο μεγάλα θολά δάκρυα.Και ξανάρχισαν να ζούνε αμίλητοι, μακρινοί και κοντινοί ο ένας για τον άλλον.»Θησαυρός πολύτιμος οι συμβουλές της μάνας ακολουθούν και στηρίζουν το παιδί σ’ όλη του τη ζωή.Στη μάνα εκφράζει τις ανασφάλειες του και τις ανησυχίες του, μπροστά της κλαίει, φωνάζει, πεισμώνει, απειλεί, τα βάζει με όλους και με όλα, γελάει, ενθουσιάζεται.Και πάλι ο Πάβελ, απευθυνόμενος στη μητέρα του, ψιθυρίζει απογοητευμένος: «Είμαι νέος, αδύναμος. Αυτό είναι ! Δεν ακολούθησαν την αλήθεια μου. Αυτό σημαίνει πως δεν κατάφερα να την πω πειστικά! Δεν αισθάνομαι καλά, λυπάμαι για λογαριασμό μου.»Η μάνα κοιτάζοντας το κατσουφιασμένο του πρόσωπο και θέλοντας να τον παρηγορήσει του είπε σιγανά:- Να έχεις υπομονή! Δεν σε κατάλαβαν σήμερα, θα σε καταλάβουν αύριο. Να, ακόμη κι εγώ βλέπω την αλήθεια σου…Ο Πάβελ την πλησίασε:Εσύ μάνα, είσαι καλός άνθρωπος.»
Στη μάνα δοκιμάζει το παιδί τις νέες ιδέες του, τους διάφορους τρόπους συμπεριφοράς. Σ’ αυτή λέει τα πρώτα ψέματα για να διαπιστώσει αν μπορεί να ξεγελάει τους ανθρώπους, σ’ αυτήν υψώνει τον τόνο της φωνής του για να διαπιστώσει αν θα τα καταφέρει να επιβληθεί και στους άλλους. Γιατί το παιδί ξέρει, όπως πολύ ωραία γράφει ο Μπαλζάκ ότι « Η καρδιά της μητέρας είναι μια άβυσσος, στο βάθος της οποίας βρίσκεται πάντα η συγνώμη.» Η οικογένεια είναι ένας μικρόκοσμος όπου το παιδί δέχεται την επίδραση των γονιών του για μεγάλο χρονικό διάστημα τότε μάλιστα που ο ψυχισμός του είναι πολύ εύπλαστος. Η μητέρα παίζει αναμφισβήτητα τον πρώτο ρόλο στην αγωγή του παιδιού. Είναι το πρόσωπο που συνδέεται περισσότερο από κάθε άλλον μαζί του. Οι φυσικοί και ψυχικοί δεσμοί που συνδέουν ιδιαίτερα τη μητέρα με το παιδί είναι τόσο ισχυροί, ώστε θεωρούνται ακατάλυτοι.Το παιδί έχει ανάγκη από τη μάνα –πρότυπο. Την τοποθετεί σ’ ένα υψηλό βάθρο. Έχει ανάγκη να την θαυμάζει, να καμαρώνει. Την θέλει να συγκεντρώνει όλου του κόσμου τις αρετές, ευγένεια, καλοσύνη, ήθος, νοικοκυροσύνη. Αλλά προπαντός τη θέλει ήρεμη και καλοσυνάτη, γελαστή και αισιόδοξη, δυνατή και αποφασιστική. Μη φανταστείτε όμως ότι τα παιδιά αποζητούν την τελειότητα, την απόλυτη τάξη, την απόλυτη καθαριότητα, την απόλυτη υπομονή και ανοχή. Τα παιδιά, σαν τα σπουργιτάκια, ζητούν μια ήρεμη φωλίτσα για να μεγαλώσουν. Έχουν ανάγκη από πρότυπα που θα τα φυλάξουν καλά μέσα στην ψυχή και στο μυαλό τους και αυτά τα πρότυπα θα επηρεάσουν την πορεία της ζωής τους και τις επιλογές τους.Η Ντόροθυ Λόοθυ Νόλτε δίνει μερικές σοφές συμβουλές στις μητέρες που αν τις ακολουθήσουν θα πετύχουν μια καλύτερη σχέση με το παιδί τους και θα το βοηθήσουν ν’ αναπτυχθεί συναισθηματικά.
«Αν ένα παιδί μεγαλώνει με θάρρος και τόλμη,θα μάθει να είναι ειλικρινές.Αν ένα παιδί μεγαλώνει με ειρωνείες,Θα γίνει ντροπαλό.Αν ένα παιδί μεγαλώνει με ειλικρίνεια,θα μάθει να είναι δίκαιο.Αν ένα παιδί μεγαλώνει σε ασφαλές περιβάλλον,θα μάθει να έχει εμπιστοσύνη.Αν ένα παιδί μεγαλώνει με καταδεκτικότητα και προθυμία, Θα μάθει να βρίσκει την αγάπη του κόσμου.»
Δεν είναι λίγες οι φορές που τα παιδιά επιλέγουν ή αναγκάζονται να φύγουν μακριά από την οικογενειακή εστία και οι γονείς τα χάνουν από το οπτικό τους πεδίο. Όμως οι δεσμοί αγάπης που υπάρχουν μεταξύ τους είναι τόσο ισχυροί ώστε η επικοινωνία συνεχίζεται νοερά και αδιάλειπτα. Άλλες φορές πάλι, ενώ τα παιδιά ζουν σε απόσταση αναπνοής από το πατρικό τους, δεδομένου του ότι ο αγώνας για την επιβίωση είναι σκληρός και ο χρόνος τρέχει με ξέφρενους ρυθμούς, οι επαφές τους με τους γονείς αραιώνουν. Τα παιδιά, απορροφημένα από τα προσωπικά τους, δεν έχουν χρόνο για συχνές επισκέψεις στο σπίτι της μάνας. Ένα βιαστικό τηλεφώνημα αρκεί για να καθησυχάσει και τις δυο πλευρές ότι η ζωή συνεχίζεται. Η μάνα, η αιώνια μάνα, δε σταματά να ετοιμάζει πίτες και γλυκά για τα παιδιά της.Ο άνθρωπος μεγαλώνει, ωριμάζει, γερνάει αλλά το δέσιμο με τη μάνα του παραμένει το ίδιο. Έχει ανάγκη από την αγάπη της, την στοργή της, την καλοσύνη της, τη συμβουλή της, την ευχή της. Εικόνα εξιδανικευμένη. Σχέση μοναδική. Μπροστά στη μάνα μας όλοι μικροί, μεγάλοι, αισθανόμαστε παιδιά. Οι μάνες δεν έχουν ηλικία για τα παιδιά όπως και τα παιδιά δεν έχουν ηλικία για τις μάνες. Η λέξη μάνα λέγεται με την ίδια φόρτιση είτε απευθύνεται στη νεαρή γυναίκα με το ανάλαφρο βήμα είτε στη μεγαλύτερη με το κουρασμένο σώμα και τα δακρυσμένα μάτια.Με μεγάλη ευαισθησία η Μυρτιώτισσα γράφει απευθυνόμενη στην ηλικιωμένη, άρρωστη μητέρα:« Τρέμω μανούλα τ’ άρρωστο σου βήμαμέρα τη μέρα πιο βαρύ αγρικιέται,της αγιασμένης σου ζωής το νήμα,ωιμένανε! αρχίζει και μετριέται.
Έλα κοντά μου, μίλησέ μου αγάλιΜε την καλή, την απαλή μιλιά σου.Ξεκούρασέ μου το βαρύ κεφάλιΜες στη ζεστή φωλιά της αγκαλιάς σου.
Δος μου τα δυο σου χέρια! Πως φοβάμαι…Να διπλωμανταλώσουμε τη θύρα….Σήκω, πιο μέσα να πάμε…Αχ, να σε κρύψω θέλω από τη Μοίρα.
Η σχέση μάνας και παιδιού είναι μια μοναδική σχέση, πέρα από το χρόνο και το χώρο, πέρα από τη λογική και τους νόμους της φυσικής.Δυο σύμφωνα και δυο ίδια φωνήεντα όλα κι’όλα κάνουν τη λέξη «μάνα». Κι όσο εύκολα βγαίνει από το στόμα, τόσο πυκνό και βαθύ είναι το νόημά της. Η λέξη «μάνα» σημαίνει προσφορά. Προσφορά ζωής ανεκτίμητη και απεριόριστη. Η μάνα αγαπά μέχρι αυτοθυσίας το παιδί της και αγάπη αυτή δίνει ένα ιδιαίτερα υψηλό νόημα στη ζωή της. Του χαρίζει ότι πολυτιμότερο έχει δίχως δεύτερη σκέψη αρκεί να το δει ευτυχισμένο. Η μάνα δε διστάζει να στερηθεί και να πονέσει για το παιδί της. Δε διστάζει να δώσει ζωτικά της όργανα για να του σώσει τη ζωή, κι αν χρειαστεί, δε διστάζει να δώσει την ίδια της τη ζωή. Δεν διστάζει να διαβεί το κατώφλι του οίκου ευγηρίας, αν οι συνθήκες το απαιτούν. Αφήνει πίσω της αγαπημένα πράγματα και συνήθειες όμως κουβαλάει πάντα μέσα της, στο μυαλό και στην ψυχή της τα λατρεμένα της πρόσωπα. Τα έχει κοντά της κάθε στιγμή όσο μακριά κι αν βρίσκονται γιατί τα μάτια της μάνας με τη μειωμένη όραση βλέπουν ολοζώντανες εικόνες από τη ζωή του παιδιού της και τα βαρήκοα αφτιά της ακούν τις φωνές και τα γέλια των εγγονών της. Και έτσι γεμίζει η καθημερινότητα, με καρτερία και προσευχή. Πάντα μου φαινόταν υπερβολικό όταν έβλεπα τα μάτια της γιαγιάς μου να δακρύζουν με το παραμικρό. Τώρα καταλαβαίνω τι ήμασταν για κείνη, εμείς τα εγγόνια της.Η αθανασία ανήκει στις μάνες γιατί και μετά το θάνατό τους είναι ζωντανές. Προσεύχονται και εύχονται για τα παιδιά τους, από εκεί που βρίσκονται, τα νοιάζονται και τα προστατεύουν, έρχονται στα όνειρα τους και τα καθοδηγούν.Μάνες, τα πιο όμορφα πλάσματα του κόσμου, τα πιο ξεχωριστά!Δύσκολος και απαιτητικός ο προσωπικός καθημερινός αγώνας σας. Απαιτεί θυσίες και πόνο. Είναι αγώνας που δεν περιμένει αναγνώριση, παράσημα και επαίνους.Μη πληγώνεστε από τη συμπεριφορά των παιδιών σας, δεν την εννοούν. Στα μάτια τους είστε μοναδικές, είστε αναντικατάστατες. Το έργο σας δεν μπορεί να ζυγιστεί, να αξιολογηθεί, να εκτιμηθεί συγκριτικά. Η προσφορά σας έγκειται στο δόσιμο του είναι σας, στη μέγιστη προσφορά που μπορεί να κάνει άνθρωπος σε άνθρωπο άρα είναι άσκοπο να την χαρακτηρίσουμε σαν μικρή ή μεγάλη. Η αξία της είναι απόλυτη τιμή, δεν μετριέται, ούτε ζυγίζεται. Ίσως θα μπορούσαμε να πούμε ότι άλλοτε καρποφορεί και άλλοτε όχι. Άλλοτε ο αγώνας της μάνας δικαιώνεται γρήγορα και άλλοτε προσωρινά φαίνεται να πηγαίνει χαμένος. Το αποτέλεσμα δεν έχει να κάνει με την προσφορά αυτή καθεαυτή. Μοιάζει με το σπόρο που πέφτει στη γη και άλλοτε βρίσκει πρόσφορο έδαφος κι αναπτύσσεται κι άλλοτε οι συνθήκες εμποδίζουν την ανάπτυξή του έτσι όπως εμείς θα θέλαμε. Μην παίρνετε επάνω σας το βάρος για τις επιλογές των παιδιών σας. Η συμβολή σας στην διαμόρφωση της προσωπικότητας τους είναι αναμφισβήτητα μεγάλη, δεν είναι όμως ο μοναδικός καθοριστικός παράγοντας της πορείας της ζωής τους.

Μάνες, είστε παντοδύναμες και η τεράστια δύναμη σας πηγάζει από την αληθινή, την αγνή και χωρίς όρους και όρια αγάπη για τα παιδιά σας και για τα παιδιά όλου του κόσμου. H καρδιά σας χτυπάει δυνατά από λαχτάρα για το παρόν και το μέλλον των παιδιών σας, αλλά και για το παρόν και το μέλλον όλης της ανθρωπότητας, για τα παιδιά που πεινούν, για τα παιδιά που μένουν χωρίς σπιτικό, χωρίς μόρφωση, χωρίς δουλειά, γι’ αυτά που πέφτουν θύματα κάθε είδους εκμετάλλευσης. Και είναι οι χτύποι απ’ όλες τις μητρικές καρδιές, που κρατούν την ανθρωπότητα ζωντανή, σε εγρήγορση και της επιτρέπουν να ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία.
Μάνες όλης της ανθρωπότητας, εσείς ξεχωριστές γυναίκες που κλείνετε μέσα σας το μητρικό πνεύμα και προσφέρετε απλόχερα την αγάπη σας είτε στα φυσικά, είτε στα πνευματικά παιδιά σας, επιτρέψτε μου να σας δώσω μια συμβουλή:Φροντίστε το δέντρο της δικιάς σας ζωής, έχοντας για οδηγό και στήριγμα την Παναγία Μητέρα και να είστε σίγουρες πως οι καρποί του θα θρέψουν πραγματικούς ανθρώπους που θα αποτελέσουν υγιή κύτταρα της ανθρωπότητας και του πολιτισμού μας. Παρόλο που όπως προανέφερα η μάνα δεν επιζητεί επαίνους και ευχαριστίες για την προσφορά της θα’ θελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ μεσ’ απ’ την καρδιά μου σ’ όλες εσάς που έχετε σήμερα τη γιορτή σας και ιδιαίτερα στην μονάκριβη μητέρα μου αφιερώνοντας της τους παρακάτω ευαίσθητους στίχους του ποιητή Ντάνυ Πιέρρου: «Μάνα, μητέρα, μανούλα, μαμάΌπως και να σε πω, είσαι εσύ.Εσύ, που μου μετάγγισες τη ζωή,Εσύ που μου ζωγράφισες τη ζωή.Και σ’ ευχαριστώ για κάθε της χρώμα:Για το πράσινο της ελπίδας και το γαλανό της γαλήνης,Για το πορφυρό της αγάπης και το κόκκινο της ζεστασιάς,Για το ροζ των ονείρων και το μοβ της γνώσης,Για το γκρίζο της θλίψης και για το λευκό της χαράς!»

Μάνες αγαπημένες, σας ευγνωμονούμε .-

Κείμενο:
Θεοχαρίδου Αντωνία

Προσαρμογή εργασίας στο διαδίκτυο:
Αθανασιάδης Αθανάσιος