Μικρός με διορατικό χάρισμα

Τον Σεπτέμβριο κάποιου έτους στο ογκολογικό τμήμα του
Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ρίου επικρατεί μεγάλη
αναστάτωση. Ο μικρός Δημητράκης ζητούσε επειγόντως τον
ιερέα του Νοσοκομείου. Ήθελε οπωσδήποτε να κοινωνήσει.
Ήταν 13 ετών. Ενάμιση περίπου χρόνο βρισκόταν στην
συγκεκριμένη κλινική. Ένας μικρός πονοκέφαλος τον οδήγησε
εκεί. Οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο του εγκεφάλου. Η
καταγωγή του ήταν από το Φίερι της Αλβανίας. Οι γονείς του
αβάπτιστοι. Έμεναν αρκετά χρόνια στην Πάτρα. Αυτός, λίγο
μετά την είσοδό του στο Νοσοκομείο, θέλησε να βαπτιστεί.
Άκουγε για τον Χριστό και ήθελε να γίνη «παιδί» Του.
Βαπτίστηκε «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και τους
Αγίου Πνεύματος», κατόπιν κατηχήσεως βέβαια.
Όλοι τον αγαπούσαν πολύ στην κλινική. Ο καρκίνος είχε
προχωρήσει αρκετά και ήδη του είχε στερήσει την όραση. Δεν
έβλεπε καθόλου, τίποτε και κανέναν. Άκουγε όμως με μεγάλη
και θαυμαστή υπομονή. Δεν παραπονιόταν. Έλεγε ότι ο Θεός
τον αγαπά πολύ. Προσευχόταν και παρακαλούσε και τους
γονείς του να κάνουν το ίδιο.
Όσοι τον επισκέπτονταν καταλάβαιναν να υπάρχη κάτι
διαφορετικό σ’αυτά το παιδί. Μιλούσε συνέχεια για τον Θεό.
Ήταν πάντα ευγενικό και χαρούμενο. Το πρόσωπο του έλαμπε.
Ήθελε να κοινωνάη συχνά των Τιμίων Δώρων. Όταν κάποιες
φορές η μητέρα του ήταν σε κάποιον άλλο χώρο της κλινικής,
φώναζε: «Μητέρα, έλα γρήγορα. Φτάνει ο παππούλης με τον
Χριστό. Ανεβαίνει τα σκαλιά. Έλα να με ετοιμάσεις». Και έτσι
γινόταν. Ο ιερέας ερχόταν και εύρισκε τον Δημητράκη
καθισμένο στο κρεββάτι του, με ανοιχτό το στόμα κάνοντας με
ευλάβεια τον σταυρό του. Ενώ δεν εγνώριζε την ακριβή ώρα της
προσελεύσεως του ιερέως με τα Τίμια Δώρα, με διορατικό
χάρισμα έβλεπε να έρχεται, μολονότι παρεμβάλλονταν δύο
κλειστές πόρτες που εχώριζαν το δωμάτιό του από τον διάδρομο
που ερχόταν ο ιερέας. Αυτό το βεβαιώνει και η ευλαβής κυρία
Μαρία Γαλιατσάτου η οποία εθελοντικώς εφρόντιζε το παιδί
αυτό. «Κυρία Μαρία, θέλω κάτι να σας πω», της είπε μια μέρα.
«Όταν έρχεται ο παππούλης με τον Χριστό, τον βλέπω στις
σκάλες, που ανεβαίνει και δίπλα του υπάρχουν δυό ψηλοί,
όμορφοι άνθρωποι με ολόασπρη στολή που γέρνουν προς το
Άγιο Ποτήριο και με ανοιχτά τα χέρια τους το προστατεύουν».
Κάποτε τον ρώτησε ο γιατρός: «Τι κάνεις, Δημητράκη, πώς
πάμε;». Του απάντησε: «Κύριε γιατρέ, μπορώ να σας πω από
κοντά. Εγώ είμαι καλά. Εσείς μη στεναχωριέστε που έφυγε η
γυναίκα σας. Ο Θεός θα είναι μαζί σας γιατί είστε καλός
άνθρωπος». Ο γιατρός έμεινε λίγο ακίνητος. Κανείς δεν ήξερε
το θλιβερό γεγονός που είχε συμβή την προηγούμενη ημέρα στο
σπίτι του, ότι δηλαδή η γυναίκα του τον εγκατέλειψε και πήρε
άλλον άντρα.
«Αυτό είναι παιδί του Θεού», έλεγαν όσοι το γνώριζαν.
Την τελευταία φορά που κοινώνησε δεν μπορούσε πλέον να
σταθεί καθιστός στο κρεββάτι αλλά υποδέχτηκε με χαρά και
λαχτάρα τον Χριστό ξαπλωμένος. «Ευχαριστώ πολύ», ψέλλισε
και μετά εκοιμήθη.
Ο ιερέας, όταν την άλλη μέρα πήγε στο νεκροτομείο να διαβάση
στον Δημητράκη τον τρισάγιο, είπε: «Τέτοιο λείψανο πρώτη
φορά στην ζωή μου βλέπω. Το πρόσωπό του είναι χαμογελαστό,
λάμπει και έχει το χρώμα του κεχριμπαριού».
Οι γονείς του αγάπησαν τον Χριστό πολύ και θέλουν κι αυτοί
να βαπτιστούν.