Ενθυμούμαι...

+ Ο ΠΑΤΡΩΝ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ

(1915-2008)

Σήμερα έχοντας λίγο χρόνο και ξεκούραστο νου και ευρισκόμενοι εις τα μεθέορτα της του Σωτήρος Χριστού Υπαπαντής , ενεθυμήθην ότι αυτές τις ημέρες ο πάλαι ποτέ Μέγιστος Ιεράρχης της Αποστολικής Εκκλησίας των Πατρών , ο πολιός Μητροπολίτης κυρός -πλέον- ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ , ο οποίος μάλιστα την ημέρα της Υπαπαντής είχε επέτειο των γενεθλίων του , ιστάμενος μεγαλοπρεπώς έμπροσθεν της Αγίας Τραπέζης κατα την ώρα των Απολυτικίων,μετά τη Μικρά Είσοδο , φέροντας -όπως πάντα- καλλίτεχνον μίτραν , έψαλλε στεντορεία τη φωνή , το Κοντάκιο της Εορτής "Ο μήτραν Παρθενικήν αγιάσας τω τόκω Σου " και έμεινα για πολλήν ώραν σκεπτικός....

Φωνή γλυκεία και κατάμεστος , παράστημα Άρχοντος Πρωτοψάλτου , Μουσικολογιώτατος , γνώριζε και στήριζε το Τυπικό της Εκκλησίας , διέθετε ύφος ηγέτη , μα πάνω απ' όλα , ήταν ο κανών του Αρχιερέως!

Διέκρινες στο λόγο του , ύψος και βάθος Θεολογίας , είχε Αρχιερατικό και Συνοδικό κύρος , είχε γνώσεις και ικανότητα διοικήσεως , γνώριζε πολύ καλά την έννοια των ψαλλομένων τροπαρίων , ο ίδιος ήταν Υμνογράφος και μελοποιός , ήταν κοντολογίς ένας αρχοντοπαπάς...

Τη Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος , μετά την Θ. Λειτουργία σε πανηγυρίζοντα Ι.Ναό των Πατρών , έθεσε στους παρισταμένους ιεροψάλτας -εγώ απλούς μάρτυς , το εξής ερώτημα :

-Τί θα πει , "οθνεία αλλοίωσις ευπρεπεστάτη " ; (φράση απο τον ιαμβικό κανόνα της Εορτης του Αγ.Πνεύματος ).

Οι ιεροψάλτες τον άφησαν να απαντήσει . Θέλω να πιστεύω οτι το έκαναν από σεβασμό ή επειδή ήθελαν ν' ακούσουν την απάντηση απ' τον ίδιο , σαν επικύρωση.

- Οθνεία λοιπόν , συνεχισε , εννοείται η ξένη , η άγνωστη , η απρόσιτη ,η αλλότρια...Ξένη ήταν η αλλαγή στην ψυχή αλλά και στη γλώσσα ενός εκάστου των Μαθητών μετά την κάθοδο του Παναγίου Πνεύματος , πλην όμως , ευπρεπέστατος. Κάτι που έπρεπε να γίνει προκειμένου η πίστις εις τον Αληθινό Θεό να επιτευχθεί .

Συνήθιζε να εξηγεί και να αποτυπώνει θεολογικά κάθε τροπάριο που ίσως να ήταν δυσνόητο για κάποιους από εμάς , και αυτή τελικά είναι η παρακαταθήκη που μπορεί ν' αφήσει ενας Ιεράρχης στο ποίμνιό του , αναχωρώντας για την αιώνια ζωή .

Μέχρι να εγκαταλείψει την επίγειο βιοτή του εψαλλε . Η Βυζαντινή Μουσική ήταν το αίμα που κυλούσε στις φλέβες του , όσο και αν κατέπεσε σαν κορμοστασιά , η φωνή του ηχούσε με τον ίδιο τόνο και την ίδια γλυκύτητα...

Είθε η ψυχή του να κατετάγη εν σκηναίς Δικαίων και η ευχή του να μας καθοδηγεί και να μας συνοδεύει εις την οδόν του Κυρίου.

~Θεοτόκης