En el Valle de Himnos ~ Infine... siamo un quartiere...!!!
Nella Valle degli Inni
~ Por fin ... somos un barrio ...!!!
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Με τη βοήθεια του Πανοικτίρμονος Θεού , από σήμερα είμαστε και πάλι κοντά σας ,μετά από τη διετή απουσία στην μπλογκόσφαιρα.
Με την επιστροφή μας , σας ανακοινώνουμε την διάθεση , να αποκτήσει το ιστολόγιό μας και άλλους συντάκτες για την καλλίτερη ενημέρωση και
πνευματική βοήθεια των αναγνωστών μας .
Παρακαλούνται οι ενδιαφερόμενοι , όπως συμπληρώσουν τη φόρμα επικοινωνίας (κάτω δεξιά).

Σας περιμένουμε με χαρά!

Θεοτόκης
21/11/2014

ΤΕΛΟΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ

Όσο με ωφέλησαν οι αρρώστιες , δε με ωφέλησε η άσκηση που , σαν μοναχός , έκανα τόσα χρόνια.
Γέρων Παΐσιος

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

Μακαρισμοί (Μέρος Α΄)



Kατά  Ματθαίον  Ευαγγέλιον

Κεφάλαιον  Ε’





Ποιος είναι ο πραγματικά μακάριος; Μπορεί κάποιος να είναι ζητιάνος και να είναι μακάριος;



Παραδείγματα υπάρχουν πολλά στο γεροντικό. Όπως ένα παράδειγμα από τη Δύση, από το Μεσαίωνα, που αναφέρεται στον Τάολε, ένα θεολόγο της εποχής, όχι ορθόδοξο, που μιλά για έναν μακάριο, ένα πραγματικά ευτυχισμένο χωρίς αυτό να εξαρτάται από τα χρήματα, από τα πλούτη του. Αυτός ο βαθιά θρησκευόμενος συνάντησε ένα φτωχό ρακένδυτο στον οποίο ευχήθηκε με όλη την καρδιά του «Καλημέρα». Ο επαίτης απήντησε  «Καλημέρα, αλλά δεν είδα ποτέ μέχρι τώρα κακή μέρα» . Ο Τάολε επιχείρησε να εξηγηθεί «Ήθελα να πω να σας κάνει ο Θεός ευτυχισμένο». Ο επαίτης είπε «Πάντοτε είμαι ευτυχισμένος». Ο Τάολε ξαναδοκίμασε να δικαιολογηθεί: «Ήθελα να πω να σας έλθουν κατ’ ευχήν όλα», που είναι το χαρακτηριστικό του μακαρίου ανθρώπου.  «Όλα μου έρχονται όπως επιθυμώ και γι αυτό είμαι ευτυχής»,  απάντησε ο ρακένδυτος επαίτης.  Ο Ταολε δει συγκράτησε την έκπληξη του: «Είσαι ευτυχής;» του λέει. «Αλλά και εκείνοι που τα έχουν όλα δεν είναι ευτυχείς.»  «Αλλά εγώ όπως βλέπεται είμαι ικανοποιημένος. Γνωρίζω ότι έχω ένα πατέρα στον ουρανό ο οποίος έχει για μένα τις καλύτερες διαθέσεις. Αν η πείνα και το κρύο με κάνουν και υποφέρω αν τα κακομαθημένα αλητόπαιδα με ταλαιπωρούν, εγώ λέω τούτο: Πατέρα τα θέλεις έτσι, και εγώ επίσης. Έτσι γίνεται  πάντα εκείνο που θέλω.» « Και αν ο Θεός σε κρήμνιζε στον Άδη θα ήθελες εκείνο που θέλει;» ρώτησε ο Τάολε και απάντησε ο επαίτης «και τότε επίσης, διότι έχω δυο χέρια την υποταγή στο θέλημα του Θεού και την αγάπη του Θεού. Και αν ο Θεός με κρήμνιζε στον Άδη θα τον αγκάλιαζα με τα δυο μου τα χέρια και δεν θα τον άφηνα ποτέ πλέον. Θα τον έσερνα μαζί μου στον Άδη και θα προτιμούσα να είμαι στον Άδη μαζί με το Θεό παρά στον Ουρανό χωρίς το Θεό» .



Αυτός είναι ένας μακάριος εκεί που δεν τον περιμέναμε.



Ο νομοθέτης που είναι το τέλειο υπόδειγμα, ο Ιησούς Χριστός, έγινε τέλειος άνθρωπος άρα υπάρχει η δυνατότητα στον άνθρωπο να πραγματώσει όσα εκείνος μας είπε. Νόμος τέλειος είναι η Επί του Όρους ομιλία, και είναι ανθρώπινα εφικτός. Με το νόμο του αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να πραγματώσουμε το καθ’ ομοίωση. Ο Θεός μας έκανε κατ’ εικόνα και αυτό είναι έξω από τη θέληση μας, αλλά το καθ’ ομοίωση όμως μας το έδωσε ως δυνατότητα, για να το φτάσουμε, να αξιοποιήσουμε το κατ’ εικόνα. Αυτό όμως είναι δυνατό, αλλά δύσκολο αν κρίνουμε από τους Αποστόλους, τους Μάρτυρες, τους Αγίους και τις δυσκολίες που αυτοί συνάντησαν. Ακόμα και ύστερα από δυο χιλιάδες χρόνια διαπιστώνουμε από αυτά που λένε οι σύγχρονοι γέροντες και άγιοι και κορυφαίοι διανοούμενοι  και σοφοί  ότι αυτό θέλει πολύ δουλειά.  





 

Έγραψε ο Ελύτης :

Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή 

Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή.

Θέλει νεκρούς χιλιάδες να ‘ναι στους τροχούς

Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.



Κι όταν ρώτησαν τον πατέρα Παΐσιο :

-Γέροντα, παλιά έλεγαν: ”Καλύτερα να λειώνεις σόλες παρά κουβέρτες”. Τι εννοούσαν  ;



«Ήθελαν να πουν: ”Καλύτερα να λειώνεις σόλες δουλεύοντας παρά να μένεις στο κρεβάτι τεμπελιάζοντας”. Η δουλειά είναι ευλογία, είναι δώρο Θεού. Δίνει ζωντάνια στο σώμα, φρεσκάδα στον νου. Εάν δεν έδινε ο Θεός την δουλειά, θα μούχλιαζε ο άνθρωπος. Όσοι είναι εργατικοί, ακόμη και στα γεράματά τους δεν σταματούν να δουλεύουν. Αν σταματήσουν την δουλειά, ενώ ακόμη έχουν δυνάμεις, μελαγχολία θα πάθουν. Αυτό είναι θάνατος γι’ αυτούς. Θυμάμαι, ένα γεροντάκι στην Κόνιτσα, κοντά ενενήντα χρονών, συνέχεια δούλευε. Τελικά πέθανε στο χωράφι, δύο ώρες μακριά από το σπίτι.

 

Εξάλλου και αυτή η σωματική ανάπαυση που επιζητούν μερικοί δεν είναι μια μόνιμη κατάσταση. Ίσα-ίσα που ξεχνούν το άγχος τους εκείνη την ώρα. Έχουν το φαγητό τους, το γλυκό τους, το μπάνιο τους, την ξεκούραση. Μόλις όμως τελειώσουν αυτά, ζητούν άλλα. Έτσι είναι συνέχεια στενοχωρημένοι, γιατί πάντα κάτι τους λείπει, νιώθουν ένα κενό και η ψυχή τους  ζητά να το συμπληρώσει. Ενώ αυτός που κουράζεται με την δουλειά έχει μια συνεχή χαρά, την πνευματική χαρά…»



ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ  ...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου