του π. Νικ. Φαναριώτη - Εφημ. Ι.Ν. Οσίου Λουκά Πατρών για την 28-8-11
Ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών ανθρώπω Βασιλεί, όστις ηθέλησε συνάραι λόγον μετά των δούλων αυτού.
Στην παραβολή λοιπόν παρουσιάζεται ένας βασιλιάς, όταν άρχισε να λογαριάζεται με τους υπηκόους του. Τότε του φέρανε έναν οφειλέτη 10.000 ταλάντων. και επειδή δεν είχε να τα αποδώσει, ο κύριος του πρόσταξε να πουληθεί αυτός ,και η γυναίκα του, και τα παιδιά του, και όλα όσα είχε, και να αποδοθεί αυτό που χρωστούσε. Καθώς, λοιπόν, ο δούλος, έπεσε στα πόδια του και τον προσκυνούσε λέγοντας: Κύριε, μακροθύμησε σε μένα, και θα σού τα αποδώσω όλα, τότε ο Κύριος εκείνου του δούλου τον σπλαχνίστηκε, δέχτηκε την μετάνοια του τον άφησε ελεύθερο, του χάρισε μάλιστα και το δάνειο. Όταν όμως, εκείνος ο δούλος βγήκε έξω, βρήκε έναν σύνδουλον του που του χρωστούσε 100 δηνάρια. επανελήφθη η σκηνή κατά γράμμα με αντίθετο αποτέλεσμα την φυλάκισιν του συνδούλου. η κατάληξις : Δούλε πονηρέ, όλο εκείνο το χρέος σου το χάρισα, επειδή με παρακάλεσες δεν έπρεπε και σύ να ελεήσεις τον σύνδουλο σου όπως και εγώ σε ηλέησα; Και οργισθεις, τον παρέδωσε στους βασανιστές, μέχρις ότου αποδώσει σ΄αυτόν ολόκληρο εκείνο πού όφειλε.
Η εξήγησις: ο βασιλιάς είναι ο Θεός δηλ. ο Χριστός και δούλοι του είμαστε εμείς. Το πελώριο χρέος δεν είναι χρηματικό αλλά πνευματικό. (αίμα Χριστού), και το χρωστάει ο καθένας μας προσωπικά στον Χριστό. Και τούτο γιατί κάθε αμαρτία (μικρή η μεγάλη) εξαγοράζεται μόνο με αίμα Χριστού. Το μικρό χρέος είναι οι μεταξύ μας διαφορές, μίση, αδικίες, μνησικακίες, συκοφαντίες… που μας χρωστάνε οι αδελφοί μας.
Πολλοί πιστεύουν ότι είναι οι κακοί, οί μεγάλοι αμαρτωλοί, οι άθεοι, οι αιρετικοί… στην πραγματικότητα είμαστε όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι. Και τούτο γιατί κάθε αμαρτία (μικρή η μεγάλη) καθαρίζεται μόνο με αίμα Χριστού.
Πόσοι πνίγουμε τους αδελφούς μας.
1ον. όλοι όσοι κρατούμε μνησικακία για οποιοδήποτε γεγονός στις μεταξύ των αδελφών μας διαφορές, κακίες, αδικίες, μίση, συκοφαντίες…ακόμα και πολλοί ιερωμένοι, ερημίτες και ασκητές.
2ον.πάς ο μισών τον αδελφόν αυτού ανθρωποκτόνος εστί και οίδατε ότι πας ανθρωποκτόνος ουκ έχει ζωήν αιώνιον, εν εαυτώ μένουσαν. Α.ΙΩ.Γ15.
Και τώρα ας κάνουμε μια έρευνα στην πνευματική αγορά πού μας άνοιξε ο Κύριος δηλ. στην εκκλησία όπου παζαρεύεται ο παράδεισος και η κόλαση Με οδηγό τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό :
Δύο άνθρωποι, χριστιανοί μου, ήλθαν μια φορά και εξομολογήθηκαν εις εμέ, Πέτρος και Παύλος, και να ιδείτε πως τους διόρθωσα, καλά ή κακά. Εγώ σας φανερώνω την καρδία μου.
Μου λέγει ο Πέτρος: Εγώ, πνευματικέ μου, από τον καιρό όπου γεννήθηκα έως τώρα, ενήστευσα, επροσευχόμουν πάντοτε, έκαμνα ελεημοσύνας εις τους φτωχούς, έκτισα μοναστήρια, εκκλησίας και άλλα καλά έκαμα. Τον εχθρό μου δεν τον συγχωρώ. Εγώ τον απεφάσισα δια την κόλαση.
Έρχεται ο Παύλος και μου λέγει: Εγώ από τον καιρόν όπου εγεννήθηκα, ποτέ κανένα καλό δεν έκαμα, αλλά μάλιστα έχω κάμει τόσα φονικά, επόρνευσα, έκλεψα, έκαψα εκκλησίες, μοναστήρια όλα τα κακά τα έκαμα, μα τον εχθρό μου τον συγχωρώ. Να ιδείτε τι έκαμα εγώ εις αυτόν. Ευθύς τον αγκάλιασα και τον εφίλησα του έδωσα την άδεια να μεταλάβει. Καλά τους εδιόρθωσα ή κακά; Αυγ. Καντιωτη .ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ σελις 166.
Εδώ ο πατροΚοσμάς μας φωτίζει από άλλη οπτική γωνία την παραβολή και φανερώνει ότι το κυριότερο εμπόδιο στην οδοιπορία για τον παράδεισο είναι η μνησικακία. Και επειδή αναφέρεται μιμούμενος τον Κυριον του, στην τελευταία εξομολόγηση του Πέτρου και του Παύλου δηλ. κάθε ανθρώπου άμεσα μπροστά στην Αιωνιότητα, (χωρις στην περίπτωση αυτή να υπάρχει άλλο περιθώριο μετανοίας ) καταλαβαίνουμε ότι εμείς αποφασίζουμε για το αιώνιο μέλλον μας ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΑ, και ο Χριστός σαν ΚΡΙΤΗΣ απλώς το επικυρώνει οριστικά, σεβόμενος την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μας .
Τούτο συνάγεται και από την φράση του Πατροκοσμά που είπε για τον Πέτρο: τον ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ για την κόλαση, και όχι τον προειδοποίησα, τον νουθέτησα…κλπ. Το ίδιο έγινε και για τον ευγνώμονα ληστή, αφού επακολούθησε ο θάνατος .
Όσοι θέλουμε Παράδεισο, πρέπει να ακολουθήσουμε την σημερινή ταξιδιωτική οδηγία : να παίρνουμε άφεση από το πελώριο χρέος μας των μυρίων ταλάντων---αλλά και να δίνουμε άφεση στο μικρό προσωπικό χρέος των εκατόν δηναρίων, αφού δεν γνωρίζουμε πότε θα μας βρει ο θάνατος.
Στη σημερινή παραβολή θέλησε ο Χριστός να μας επισημάνει τον τρόπο πού θα λογαριαστεί μαζί μας την ώρα της αναχωρήσεως για την αιωνιότητα, διότι μόνον τότε ο Χριστός θα λογαριαστεί οριστικά και αμετάκλητα με τον καθένα από μας, γιατί αυτήν την εντολή έχει από τον Πατέρα Του: ((ου γαρ απέστειλε ο Θεός τον υιόν αυτού εις τον κόσμον ινα κρίνει τον κόσμον, αλλ΄ ίνα σωθεί ο κόσμος δι΄αυτού)). Ιω.γ17.
Το φοβερό είναι ότι αν μας βρει ο θάνατος με μνησικακία θα την κουβαλάμε μαζί μας σε όλη την αιωνιότητα και αυτό θα είναι η Κόλαση μας .
Ο Κύριος είναι σαφής: ((Ούτω και ο πατήρ μου ο επουράνιος ποιήσει υμίν,εάν μη αφήτε έκαστος τώ αδελφώ αυτού από τών καρδιών υμών, τα παραπτώματα αυτών)).Μτθ.ΙΗ35.
ΑΜΗΝ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου