Μακαρισμοί ( Β΄μέρος )

1^ος Μακαρισμός

«Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.» «Μακάριοι οι φτωχοί στο πνεύμα, γιατί δική τους είναι η βασιλεία των ουρανών.»

Ποιοι είναι οι πτωχοί στο πνεύμα; Είναι οι ταπεινοί άνθρωποι. Είναι αυτοί που έχουν  αληθινή γνώση της καταστάσεως της ψυχής τους. Λέγει ο Μ. Βασίλειος: «Ταπείνωση είναι το να αποθέσω το μάταιο φρόνημα, να φύγω από την έπαρση την αλαζονική και την υπερηφάνεια  να γυρίσω προς την οικεία αξία, να γυρίσω σε αυτό που αξίζω.» Τι είναι ταπείνωση : «Προς την οικεία αξία επάνοδος» .

Ο Σωκράτης όταν πέθαινε, απάντησε σε μαθητή του που ένιωθε ότι χάνεται κάποιος πολύ σημαντικός: «απατάσαι». Και μόνο γι αυτή τη γνώση της ανεπαρκείας του,  ήταν σπουδαίος και σοφός.

Αν ο Σωκράτης λέει ότι είναι πτωχός τω πνεύματι, τότε τι μπορούμε να πούμε εμείς. Πτωχός τω πνεύματι είναι ο ταπεινόφρων. Πτωχεία πνευματική είναι  η ταπεινοφροσύνη και αυτή  είναι το θεμέλιο στο οποίο θα οικοδομήσει ο Χριστός την εκκλησία. Όποιος βγάλει το θεμέλιο αυτό δεν γκρεμίζει την εκκλησία, γιατί τη στηρίζει ο Χριστός, αλλά γκρεμίζει τον εαυτό του.

Ο Νεύτων ήταν από τους θεμελιωτές  της σύγχρονης επιστήμης της Φυσικής, με τους Νόμους του Νεύτωνα που διατύπωσε. Ήταν και αυτός πτωχός τω πνεύματι διότι όπως έλεγε, με αυτά που βρήκε έμοιαζε  με το παιδάκι που βρίσκεται στην παραλία  του ωκεανού και βρίσκει πότε ένα ωραίο στρείδι, μια ανακάλυψη,  πότε  μια λαμπερή πέτρα, έτσι μοιάζουν αυτά τα οποία ανακάλυψε. Γνώριζε ότι αυτά που ξέρει μπροστά σε αυτά που πρέπει να ξέρει ένας άνθρωπος, είναι λίγα, επομένως  και αυτός ήταν πτωχός τω πνεύματι. Και μην ξεχνάμε ότι τότε δεν είχε ανακαλυφθεί ο απέραντος κόσμος του κυττάρου που είναι μεγαλύτερος από το σύμπαν. Υπήρχαν γνώσεις μόνο για χρωμοσώματα. Όμως σε κάθε χρωμόσωμα υπάρχουν εκατομμύρια και δισεκατομμύρια  DNA, και τελικά χάνεσαι μέσα στο βάθος του κυττάρου. Αν λοιπόν δεν είναι πτωχοί τω πνεύματι οι μεγάλοι, αυτοί που μπορούν και ψάχνουν, τότε ποιος είναι;

Ο άνθρωπος πρέπει να αισθάνεται, πάντοτε, "πτωχός τω πνεύματι", να προσφεύγει δε στην πηγή της σοφίας για την ανάπτυξη του πνεύματός του, για την ενίσχυση των πνευματικών του δυνάμεων και ικανοτήτων και για τον πολλαπλασιασμό των χαρίτων και αρετών του.

Ο "πτωχός τω πνεύματι" είναι "ο ευσεβής" και "ο κεχρισμενος" από το Θεό (πρβλ. και Ησαΐου 61,1), ο παντοιοτρόπως στερηθείς φυσικών ή μη προσόντων και δωρεών και αναμένων την «αναπλήρωσή» τους από το Θεό. Δίκαια, λοιπόν, "αυτών έστιν η βασιλεία των ουρανών".

Χαρακτηριστική είναι η χρήση του ενεστώτα "εστίν" σε αυτόν το Μακαρισμό, γιατί η βασιλεία των ουρανών υπάρχει, είναι σήμερα. Ενώ στους άλλους μακαρισμούς γίνεται χρήση μέλλοντα, για να δηλωθεί, ότι τα στοιχεία αυτά θα εκπληρωθούν στο μέλλον.

2ος Μακαρισμός

«Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται.» «Μακάριοι όσοι πενθούν, γιατί αυτοί θα παρηγορηθούν» 

Τώρα το να πει κάποιος για  έναν άνθρωπο που πενθεί όπως όταν έχει χαθεί ένας δικός του, ότι αυτός είναι μακάριος, καλότυχος, ευτυχισμένος, τότε εμείς οι άνθρωποι, επιπόλαια, αυτό το παίρνουμε στραβά, και αντιδρούμε. Όμως, όπου αν γυρίσουμε βλέπουμε πολέμους σκοτωμούς, σύριγγες κλπ. Μπορεί λοιπόν να μην πενθεί κανείς αν είναι σωστός άνθρωπος, αν είναι πραγματικά άνθρωπος; Και αν κάποιος θέλει να το αποφύγει αυτό το πένθος πως θα το αποφύγει; Μήπως θα το αποφύγει με τη μέθοδο των τοξικομανών, που καταφεύγουν στις ουσίες για να μη πενθούν; 

Είναι ευτυχισμένοι λέγει  ο Κύριος, εκείνοι  που πενθούν. Αυτό που λέγει δεν είναι αντιφατικό;  Πώς είναι δυνατόν να είναι  κανείς  ευτυχής, όταν πενθεί, όταν λυπείται, όταν η λύπη, ο πόνος, το πένθος είναι  στοιχεία πού αντιστρατεύονται στην μακαριότητα δηλαδή  στην ευτυχία; Αλλά  και πώς  ο Κύριος  μακαρίζει το πένθος; Το πένθος έχει ευρεία σημασία. Εφόσον ο ίδιος ο Κύριος έχει εμφυτεύσει εις την ανθρώπινη  ψυχή, την  αναζήτηση της ευτυχίας, ο άνθρωπος εκ φύσεως  αναζητά την ευτυχία, διότι είναι φυσική  μέσα του αυτή η αναζήτηση. Και οπωσδήποτε ο παλιός και αρχαίος παράδεισος  ήταν ένας τόπος ευτυχίας, ο οποίος όμως απέτυχε. Εν τούτοις, ο Κύριος  επιμένει.

Ο 2^ος μακαρισμός είναι παρεξηγημένος όπως και ο 1^ος μακαρισμός. Θα το δούμε όμως αυτό  στη συνέχεια.  

 
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ...

Ακόμη δεν έχουμε καταλάβει ότι ο παπισμός είναι αίρεση και ο Πάπας λοιπόν είναι αιρεσιάρχης;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ
ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ

Δημητσάνα – Μεγαλόπολη, Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014


ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ





O ΔΕΚΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ
ΟΧΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΕ «ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΥΣ»
1. Στό σημερινό μου κήρυγμα, ἀδελφοί χριστιανοί, θά σᾶς ἑρμηνεύσω δύο ἱερούς Κανόνες. Τόν δέκατο καί τόν ἑνδέκατο Ἀποστολικό Κανόνα. Ὁ δέκατος Κανών λέει ὅτι ἄν ἕνας χριστιανός προσευχηθεῖ, ἔστω καί σέ ἕνα σπίτι, μέ κάποιον «ἀκοινώνητο», αὐτός νά ἀφορίζεται. «Ἀκοινώνητο» λέγουμε ἐκεῖνον πού ἡ Ἐκκλησία, γιά παιδαγωγικό λόγο, ἀπέκοψε ἀπό τήν σύναξη τῶν πιστῶν γιά τήν Θεία Κοινωνία. Εἶναι «ἀκοινώνητος» αὐτός, γιατί δέν μπορεῖ νά λάβει τήν Θεία Κοινωνία. Ὁ «ἀκοινώνητος» λέγεται καί «ἀφορισμένος», χωρισμένος δηλαδή ἀπό τό σῶμα τῶν πιστῶν, πού μετέχουν στήν Ἁγία Τράπεζα τοῦ Θεοῦ γιά τήν Θεία Κοινωνία. Μέ αὐτόν τόν «ἀκοινώνητο» δέν ἐπιτρέπεται κανείς χριστιανός νά προσευχηθεῖ μαζί του. Ἄν τό κάνει αὐτό, ὄχι μόνο σέ Ἱερό Ναό, ἀλλά καί σέ ἕνα ἰδιωτικό σπίτι, αὐτός πρέπει νά ἀφοριστεῖ, λέγει ὁ Κανόνας μας ἐδῶ.
2. Ἄς προσέχουμε, ἀδελφοί μου χριστιανοί, μήπως ἀπό καλή διάθεση γίνουμε παραβάτες τοῦ ἐδῶ Κανόνα μας. Γιατί μπορεῖ κάποιος νά πεῖ: Ἡ προσευχή εἶναι καλό πράγμα. Ἄς κάνω λοιπόν μιά προσευχή μέ αὐτόν τόν ἀφορισμένο, πού βρέθηκε στό σπίτι μου. Μπορεῖ ἔτσι νά τόν προσελκύσω καί νά μετανοήσει. Ὅποιος τό κάνει αὐτό εἶναι παραβάτης τοῦ Κανόνα μας ἐδῶ καί πρέπει νά ἀφοριστεῖ καί αὐτός, γιατί, ὅποιος προσευχηθεῖ μέ ἀφορισμένο – γνωρίζοντας ὅτι εἶναι ἀφορισμένος – καταφρονεῖ τήν Ἐκκλησία πού τόν ἀφόρισε, ὅτι δῆθεν ἄδικα ἔπραξε (ἡ Ἐκκλησία). Τό νόημα τοῦ Κανόνας μας, ἀδελφοί μου χριστιανοί, εἶναι ὅτι πρέπει νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στήν Ἐκκλησία καί κοινωνία μέ αὐτήν. Ἐάν ἡ Ἐκκλησία διακόπτει τήν κοινωνία της μέ κάποιον, πρέπει καί ὁ πιστός χριστιανός νά διακόπτει τήν κοινωνία του μ᾽ αὐτόν, γιατί ἔτσι ἔπραξε ἡ Μητέρα του Ἐκκλησία. Ὅταν ὅμως λέμε νά διακόπτουμε τήν κοινωνία μέ ἕναν «ἀκοινώτητο», μέ ἕναν δηλαδή ἀφορισμένο, ἐννοοῦμε νά διακόπτουμε τήν κοινωνία προσευχῆς μόνο μαζί του καί δέν ἐννοοῦμε ὅτι ἀπαγορεύεται νά συνομιλοῦμε ἤ νά ἐπικοινωνοῦμε ἐπαγγελματικά μαζί του.
3. Κατά τόν Κανόνα μας ἐδῶ καταδικάζεται καί ἡ συμπροσευχή μέ τούς αἱρετικούς, γιατί οἱ αἱρετικοί, ἀφοῦ προσεχώρησαν σέ αἵρεση, ἔπαυσαν νά ἔχουν κοινωνία μέ τήν πραγματική Ἐκκλησία, δηλαδή τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Οἱ αἱρετικοί εἶναι «ἀκοινώνητοι», γιατί δέν μπορεῖ νά λάβουν τήν Θεία Κοινωνία. Καί ὁ δέκατος λοιπόν Ἀποστολικός Κανόνας πού μελετᾶμε μᾶς ἀπαγορεύει νά συμπροσευχόμαστε μέ ἀκοινωνήτους, ἔστω καί σέ ἰδιωτικό σπίτι ἀκόμη, πολύ περισσότερο μᾶς τό ἀπαγορεύει αὐτό σέ Ἱερό Ναό. Πονοῦμε πραγματικά ὅταν ἀκοῦμε, ὄχι μόνο, ἀλλά καί βλέπουμε, συμπροσευχές μεγαλοσχήμων ρασοφόρων μέ τούς αἱρετικούς Παπικούς, ἀκόμη καί μέ αὐτόν τόν ἴδιο αἱρετικό Πάπα. Ὁ ἁγιασμένος Γέροντας Πατήρ Παΐσιος μᾶς λέγει ὅτι γιά νά προσευχηθοῦμε μέ κάποιον πρέπει νά ἔχουμε τήν ἴδια πίστη μέ αὐτόν. Ἀλλά ὁ Πάπας καί οἱ Παπικοί, ὅπως μᾶς τό λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καί τόσοι ἄλλοι ἅγιοι Πατέρες καί Οἰκουμενικές Σύνοδοι, εἶναι αἱρετικοί. Ὅσοι κληρικοί καί λαϊκοί συμμετέχουν στίς συμπροσευχές μέ τούς ἀκοινωνήτους Παπικούς ἤ ἄλλους αἱρετικούς, πρέπει νά ἀφορίζονται κατά τόν δέκατο Ἀποστολικό Κανόνα. – Πῶς ἐγίναμε ἔτσι, ἀδελφοί χριστιανοί; Ἄς μᾶς ἐλεήσει ὁ Θεός γι᾽ αὐτές τίς ὠμές παραβάσεις τῶν Ἱερῶν Κανόνων, πού βλέπουμε νά γίνονται στίς μέρες μας.
4. Στό ἴδιο πνεῦμα τοῦ δεκάτου Ἀποστολικοῦ Κανόνος εἶναι καί ὁ ἑπόμενος ἑνδέκατος Ἀποστολικός Κανόνας, ὁ ὁποῖος λέει ὅτι ὅποιος κληρικός, ἕνας ἱερέας, «συνεύξηται», προσευχηθεῖ δηλαδή μέ ἕναν ἄλλο καθηρημένο ἱερέα, νά καθαιρεθεῖ καί αὐτός. Ἀλλά γεννᾶται τό ἐρώτημα: Γιατί εἶναι ἁμαρτία νά συμπροσευχηθεῖ ἕνας κληρικός μέ ἕνα ἄλλο καθηρημένο κληρικό; Ὁ καθηρημένος κληρικός ἀνήκει πλέον στήν τάξη τῶν λαϊκῶν καί σάν λαϊκός – βιώνοντας τήν μετάνοια βέβαια γιά τήν ἁμαρτία πού διέπραξε καί καθαιρέθηκε – μπορεῖ, σάν λαϊκός, λέγω,νά συμμετέχει καί στήν Θεία Λειτουργία καί στήν Θεία Κοινωνία. Ἐπιτρέπεται λοιπόν ἕνας Ἱερεύς νά συμπροσευχηθεῖ με ἕναν καθηρημένο κληρικό στήν τάξη τῶν λαϊκῶν εὑρισκόμενο. Γι᾽ αὐτό, ἐκεῖνο τό «συνεύξηται» πού λέγει ὁ Κανόνας, δέν πρέπει νά τό ἑρμηνεύσουμε ὡς νά «συμπροσεύχεται», ἀλλά ὡς νά «συλλειτουργήσει». Ἕνας λοιπόν κληρικός ἀπαγορεύεται ὄχι νά προσευχηθεῖ μέ ἕναν καθηρημένο κληρικό, ἀλλά νά συλλειτουργήσει μαζί του. Ἄν ὅμως ἐπιμένουμε καί θέλουμε νά ἑρμηνεύσουμε τόν Κανόνα μας ὅτι ἀπαγορεύει στό κληρικό νά συμπροσευχηθεῖ μέ ἕνα καθηρημένο κληρικό, τότε πρέπει νά ὑποθέσουμε ὅτι ὁ κληρικός αὐτός εἶναι ὄχι μόνο καθηρημένος ἀλλά καί ἀφορισμένος ἀπό τήν Ἐκκλησία. Ἔτσι ἐρχόμαστε στήν περίπτωση τοῦ προηγουμένου δεκάτου Κανόνα. Ἐάν λοιπόν κατά τόν προηγούμενο δέκατο Ἀποστολικό Κανόνα ὁ λαϊκός ἀφορίζεται, ἄν συμπροσευχηθεῖ μέ ἀφορισμένο, τότε ὁ κληρικός ὄχι μόνο ἀφορίζεται, ἀλλά καί καθαιρεῖται, ἄν συμπροσευχηθεῖ μέ ἕναν καθηρημένο καί συνάμα ἀφορισμένο κληρικό. Οἱ παπικοί καί οἱ ἄλλοι αἱρετικοί εἶναι, ξαναλέγουμε, «ἀκοινώνητοι», ἀφοῦ δέν μποροῦμε νά τελέσουμε μαζί τους τήν Θεία Λειτουργία καί νά κοινωνήσουμε μαζί τους ἀπό τό Ἅγιο Ποτήριο. Γι᾽ αὐτό λέγονται «ἀκοινώνητοι»·ἐπειδή δέν μποροῦν νά μετέχουν στήν Τράπεζα τοῦ Θεοῦ καί νά κοινωνήσουν μαζί μας. Πῶς λοιπόν συμπροσεύχονται μέ τούς ἀκοινωνήτους παπικούς δικοί μας μεγαλοσχήμονες κληρικοί; Εἶναι δυνατόν νά ἀκουστεῖ ἀπό τόν Θεό μας αὐτή τους ἡ προσευχή; Συγχωρήσατέ μας ῞Αγιοι Πατέρες, γιατί εἴμαστε ἀδιάφοροι σέ τέτοιες ὠμές παραβάσεις τῶν Ἱερῶν σας Κανόνων καί ἱκετεύσατε τόν Κύριο νά μήν μᾶς τιμωρήσει καί μᾶς πάρει τήν Χάρη Του γιά τήν ἀδιαφορία μας αὐτή. Σεῖς ὅμως, ἀδελφοί χριστιανοί, μή βλέπετε τό δικό μας κακό παράδειγμα, ἀλλά νά εἶστε ἀγωνιστές καί θερμοί ὑπερασπιστές τῶν ἱερῶν Κανόνων τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης μας. Βλέποντας ἐμεῖς οἱ κληρικοί σας τόν δικό σας θερμό ζῆλο γιά τήν πίστη καί τήν διαμαρτυρία σας καί τόν ἀγώνα σας γιά τίς συμπροσευχές δικῶν μας μεγαλοσχήμων κληρικῶν μέ τούς ἀκοινωνήτους Παπικούς καί ἄλλους αἱρετικούς, ξυπνᾶμε ἀπό τήν ἀδιαφορία μας καί ξεχυνόμαστε καί ἐμεῖς μαζί σας σέ ἱερό ἀγώνα γιά τίς παρατηρούμενες καταπατήσεις τῶν ἱερῶν Κανόνων.
Κάτω ὁ Παπισμός καί ὁ Οἰκουμενισμός καί ψηλά τά λάβαρα, τῆς ἀμωμήτου πίστης μας τά λάβαρα!

Μέ πολλές εὐχές

 † Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Μακαρισμοί (Μέρος Α΄)

Kατά  Ματθαίον  Ευαγγέλιον

Κεφάλαιον  Ε’

Ποιος είναι ο πραγματικά μακάριος; Μπορεί κάποιος να είναι ζητιάνος και να είναι μακάριος;

Παραδείγματα υπάρχουν πολλά στο γεροντικό. Όπως ένα παράδειγμα από τη Δύση, από το Μεσαίωνα, που αναφέρεται στον Τάολε, ένα θεολόγο της εποχής, όχι ορθόδοξο, που μιλά για έναν μακάριο, ένα πραγματικά ευτυχισμένο χωρίς αυτό να εξαρτάται από τα χρήματα, από τα πλούτη του. Αυτός ο βαθιά θρησκευόμενος συνάντησε ένα φτωχό ρακένδυτο στον οποίο ευχήθηκε με όλη την καρδιά του «Καλημέρα». Ο επαίτης απήντησε  «Καλημέρα, αλλά δεν είδα ποτέ μέχρι τώρα κακή μέρα» . Ο Τάολε επιχείρησε να εξηγηθεί «Ήθελα να πω να σας κάνει ο Θεός ευτυχισμένο». Ο επαίτης είπε «Πάντοτε είμαι ευτυχισμένος». Ο Τάολε ξαναδοκίμασε να δικαιολογηθεί: «Ήθελα να πω να σας έλθουν κατ’ ευχήν όλα», που είναι το χαρακτηριστικό του μακαρίου ανθρώπου.  «Όλα μου έρχονται όπως επιθυμώ και γι αυτό είμαι ευτυχής»,  απάντησε ο ρακένδυτος επαίτης.  Ο Ταολε δει συγκράτησε την έκπληξη του: «Είσαι ευτυχής;» του λέει. «Αλλά και εκείνοι που τα έχουν όλα δεν είναι ευτυχείς.»  «Αλλά εγώ όπως βλέπεται είμαι ικανοποιημένος. Γνωρίζω ότι έχω ένα πατέρα στον ουρανό ο οποίος έχει για μένα τις καλύτερες διαθέσεις. Αν η πείνα και το κρύο με κάνουν και υποφέρω αν τα κακομαθημένα αλητόπαιδα με ταλαιπωρούν, εγώ λέω τούτο: Πατέρα τα θέλεις έτσι, και εγώ επίσης. Έτσι γίνεται  πάντα εκείνο που θέλω.» « Και αν ο Θεός σε κρήμνιζε στον Άδη θα ήθελες εκείνο που θέλει;» ρώτησε ο Τάολε και απάντησε ο επαίτης «και τότε επίσης, διότι έχω δυο χέρια την υποταγή στο θέλημα του Θεού και την αγάπη του Θεού. Και αν ο Θεός με κρήμνιζε στον Άδη θα τον αγκάλιαζα με τα δυο μου τα χέρια και δεν θα τον άφηνα ποτέ πλέον. Θα τον έσερνα μαζί μου στον Άδη και θα προτιμούσα να είμαι στον Άδη μαζί με το Θεό παρά στον Ουρανό χωρίς το Θεό» .

Αυτός είναι ένας μακάριος εκεί που δεν τον περιμέναμε.

Ο νομοθέτης που είναι το τέλειο υπόδειγμα, ο Ιησούς Χριστός, έγινε τέλειος άνθρωπος άρα υπάρχει η δυνατότητα στον άνθρωπο να πραγματώσει όσα εκείνος μας είπε. Νόμος τέλειος είναι η Επί του Όρους ομιλία, και είναι ανθρώπινα εφικτός. Με το νόμο του αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να πραγματώσουμε το καθ’ ομοίωση. Ο Θεός μας έκανε κατ’ εικόνα και αυτό είναι έξω από τη θέληση μας, αλλά το καθ’ ομοίωση όμως μας το έδωσε ως δυνατότητα, για να το φτάσουμε, να αξιοποιήσουμε το κατ’ εικόνα. Αυτό όμως είναι δυνατό, αλλά δύσκολο αν κρίνουμε από τους Αποστόλους, τους Μάρτυρες, τους Αγίους και τις δυσκολίες που αυτοί συνάντησαν. Ακόμα και ύστερα από δυο χιλιάδες χρόνια διαπιστώνουμε από αυτά που λένε οι σύγχρονοι γέροντες και άγιοι και κορυφαίοι διανοούμενοι  και σοφοί  ότι αυτό θέλει πολύ δουλειά.  

 

Έγραψε ο Ελύτης :

Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή 

Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή.

Θέλει νεκρούς χιλιάδες να ‘ναι στους τροχούς

Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.

Κι όταν ρώτησαν τον πατέρα Παΐσιο :

-Γέροντα, παλιά έλεγαν: ”Καλύτερα να λειώνεις σόλες παρά κουβέρτες”. Τι εννοούσαν  ;

«Ήθελαν να πουν: ”Καλύτερα να λειώνεις σόλες δουλεύοντας παρά να μένεις στο κρεβάτι τεμπελιάζοντας”. Η δουλειά είναι ευλογία, είναι δώρο Θεού. Δίνει ζωντάνια στο σώμα, φρεσκάδα στον νου. Εάν δεν έδινε ο Θεός την δουλειά, θα μούχλιαζε ο άνθρωπος. Όσοι είναι εργατικοί, ακόμη και στα γεράματά τους δεν σταματούν να δουλεύουν. Αν σταματήσουν την δουλειά, ενώ ακόμη έχουν δυνάμεις, μελαγχολία θα πάθουν. Αυτό είναι θάνατος γι’ αυτούς. Θυμάμαι, ένα γεροντάκι στην Κόνιτσα, κοντά ενενήντα χρονών, συνέχεια δούλευε. Τελικά πέθανε στο χωράφι, δύο ώρες μακριά από το σπίτι.

 

Εξάλλου και αυτή η σωματική ανάπαυση που επιζητούν μερικοί δεν είναι μια μόνιμη κατάσταση. Ίσα-ίσα που ξεχνούν το άγχος τους εκείνη την ώρα. Έχουν το φαγητό τους, το γλυκό τους, το μπάνιο τους, την ξεκούραση. Μόλις όμως τελειώσουν αυτά, ζητούν άλλα. Έτσι είναι συνέχεια στενοχωρημένοι, γιατί πάντα κάτι τους λείπει, νιώθουν ένα κενό και η ψυχή τους  ζητά να το συμπληρώσει. Ενώ αυτός που κουράζεται με την δουλειά έχει μια συνεχή χαρά, την πνευματική χαρά…»

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ  ...

Ὁ Πρωτόκλητος Μαθητής, καὶ μιμητὴς τοῦ πάθους ...

Από τον Μακαριστό Μητροπολίτη Πατρών Νικόδημο  Βαλληνδρά (1915-2009)

Ἰδιόμελον   Ἦχος α’

Ὁ Πρωτόκλητος Μαθητής, καὶ μιμητὴς τοῦ πάθους, συμμορφούμενός σοι Κύριε, Ἀνδρέας ὁ Ἀπόστολος, τοὺς ἐν βυθῷ τῆς ἀγνοίας πλανωμένους ποτέ, τῷ  ἀγκίστρῳ τοῦ Σταυροῦ σου ἀνελκύσας, προσήγαγέ σοι, ταῖς  πρεσβείαις αὐτοῦ Ὑπεράγαθε, τὴν     ζωὴν ἡμῶν εἰρήνευσον, καὶ σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν. 

Και από τον συμμαθητή μου  , Νικόλαο Καραβιώτη . 

 

Ἡ τῶν Πατρέων σε πολις, Ποιμένα κέκτηται ...

Τῇ Λ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου καὶ πανευφήμου Ἀποστόλου, Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου.

Στίχοι

Ἀντίστροφον σταύρωσιν Ἀνδρέας φέρει,

Φανεὶς ἀληθῶς οὐ σκιώδης ἀντίπους.

Σταυρὸν κακκεφαλῆς τριακοστῇ Ἀνδρέας ἔτλη. 

Ἡ τῶν Πατρέων σε πολις, Ποιμένα κέκτηται, καὶ πολιοῦχον θεῖον, καὶ κινδύνων παντοίων, ῥύστην καὶ φρουρὸν σε, Ἀνδρέα σοφέ, εὐχαρίστως τιμῶσά σε· Ἀλλ' ἐκδυσώπει ἀπαύστως ὑπὲρ αὐτῆς, διασῴζεσθαι ἀλώβητον. 

  

Ἀπολυτίκιον  Ἦχος δ’

Ὡς τῶν Ἀποστόλων Πρωτόκλητος, καὶ τοῦ Κορυφαίου αὐτάδελφος, τὸν Δεσπότην τῶν ὅλων Ἀνδρέα ἱκέτευε, εἰρήνην τῇ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς  ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΚΑΛΑ ΓΗΡΑΤΕΙΑ

Κύριέ μου, Θεὲ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς στοργῆς, Ἐσὺ ποὺ εἶσαι τὸ διαρκὲς στήριγμά μου, τὸ λυκαυγὲς καὶ τὸ λυκόφως τῆς ζωῆς μου, ἄκουσε τὴν προσευχή μου. Χάρισέ μου γηρατειὰ «ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά», γαλήνια. Οἱ ρυτίδες μου νὰ φανερώνουν τὴ δική Σου καλοσύνη. Ἡ προσοχή μου καὶ τὸ ἐνδιαφέρον μου νὰ εἶναι περισσότερο στραμμένα στὴν εὐτυχία τῶν ἄλλων. Νὰ μπορῶ νὰ χαίρομαι τὸ τραγούδι τῶν παιδιῶν, τὶς γύρω μου ὀμορφιές.

Φύλαξέ με, Κύριε, ἀπὸ τὰ γηρατειὰ ποὺ ἀναδιπλώνονται ἀδιάκοπα στὸν ἑαυτό τους καὶ στὰ ἀνώφελα παράπονα. Ἀπὸ τὰ γηρατειὰ ποὺ ἐπανέρχονται ἀδιάκοπα στὰ λάθη τοῦ παρελθόντος, τὰ ὁποῖα ἡ ἀγάπη Σου ἔχει ἤδη διαγράψει. Ἀπὸ τὰ γηρατειὰ τὰ ἀπαιτητικά, τὰ ἐριστικά, τά δύστροπα, ποὺ δὲν γνωρίζουν νὰ γεύονται τὶς χαρὲς τῆς κάθε στιγμῆς. Φύλαξέ με ἀπὸ τὴν ἀνυπομονησία, τὴν ταραχή, τὴν κακὴ διάθεση.

Ἂν ἡ ἀμφιβολία μὲ ἐπισκέπτεται, φώτισε Σὺ τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά μου, γιὰ νὰ τὴν ἀντιμετωπίζω μὲ τὴ δική Σου πίστη. Ἂν ὁ ἐρχομὸς τοῦ τέλους μοῦ προκαλεῖ ἀγωνία, Ἐσὺ εἰρήνευσε τὴν ψυχή μου. Ἂν ἡ ἀρρώστια δοκιμάζει τὸ σῶμα μου, ἐσὺ ἐνίσχυσε τὴν ὑπομονή μου. Ἂν ἡ μονοξιὰ θλίβει τὴν καρδιά μου, ἡ δική Σου ἐπίσκεψη ἂς μὲ παρηγορεῖ.

«Καὶ ἕως γήρως καὶ πρεσβείου, ὁ Θεός μου, μὴ ἐγκαταλίπῃς με» (Ψαλμ. 70, 18). Μὴ μὲ ἐγκαταλείπεις, Κύριέ μου, ὣς τὰ βαθιά μου γηρατειά. Βοήθησέ με νὰ καταλάβω ὅτι «γῆρας τίμιον» δὲν εἶναι τὸ «πολυχρόνιον» ἀλλὰ ὁ «ἀκηλίδωτος βίος» (Σοφ. Σολ. 4, 8-9).

Δέξου, Κύριε, τὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς μου, μεταμορφώνοντάς το σὲ ὕμνο ἀγάπης καὶ ταπεινῆς προσευχῆς. Καὶ μέχρι τὴν τελευταία μου ἀναπνοὴ κάνε ἡ ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως νὰ πλημμυρίζει τὴν ὕπαρξή μου, ποὺ Σὺ δημιούργησες γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Ἀμήν.